Οι αφίσες στις στάσεις των λεωφορείων σε προδιαθέτουν για την καινούρια σεζόν, την οποία ο Γρηγόρης, ο Γιώργος, η Νάνσυ και ο Παναγής, την υποδέχονται -πως αλλιώς;- με χαμόγελο, με μούτες, με πονηρούτσικο βλέμμα, με παιχνιδιάρικη διάθεση, με κέφι. Τη Νάνσυ και τον Παναγή δεν έχω τη χαρά να τους γνωρίζω, γνωρίζω τον Γρηγόρη και τον Γιώργο όμως, οπότε ψάχνω να βρω κάτι που είχα γράψει πριν πολλά χρόνια για ανθρωπότυπους σαν τον δικό τους:

«Ποιο είναι το job description για έναν παρουσιαστή τηλεπαιχνιδιών, ποια τα απαιτούμενα προσόντα; Να είναι επικοινωνιακός, ευχάριστος, χιουμορίστας, ετοιμόλογος, μονίμως ευδιάθετος, φιλγκουντικός και θετικενεργίτης; Τι σόι παράξενη εξειδίκευση είναι αυτή; Υπάρχει επάγγελμα πιο κοντά στον όρο αεριτζής;», έλεγα μεταξύ άλλων βαριών κι ασήκωτων κατηγοριών, καταλήγοντας στο τέλος πως «Ο τηλεπαιχνιδιάρης προσκομίζει ενώπιον του φακού το κορμί του, την επιφάνεια του κορμιού του, την επιφάνεια του εαυτού του, προσκομίζει την απουσία εαυτού προκειμένου να μην υπάρξει με την μεσολάβηση βάθους οποιαδήποτε εμπλοκή και βραχυκυκλώσουν οι κάμερες».

Όσο όμως κι αν εξακολουθεί αυτός ο τύπος ανθρώπου να μου προξενεί σχεδόν αποστροφή, έχω αρχίσει να πιστεύω και το εξής: ότι απέναντι στο πούλημα της διαρκούς τρελής χαράς υπάρχει ένας άλλος τύπου ανθρώπου που φοράει μια πόζα διαρκούς βαριάς μελαγχολίας κι ότι απέναντι στο πούλημα της θετικής διάθεσης υπάρχει και η πόζα της μουντής μουντάδας.

Δεν σου προσδίδει ούτε βάθος ούτε εαυτό να προσποιείσαι τον καταραμένο. Ναι, είναι ψεύτικο πράγμα η διαρκής τρελή χαρά. Αλλά ίσως όσοι προπαγανδίζουν το συγκεκριμένο προϊόν, προπαγανδίζουν ένα προϊόν προτιμότερο από εκείνο που προπαγανδίζουν οι αιωνίως πεσιμιστές.

Μίσος βαθύ για τους Λιανούς αυτού του κόσμου, αλλά ιδανικό είναι η χαρά – όχι η μίρλα.