Η βασική διαφορά
18-04-2018

Πρώτα τα αυτονόητα: ο Παναθηναϊκός μπορεί κάλλιστα να αποκλειστεί από ένα ακόμα φάιναλ φορ και ο Ολυμπιακός μπορεί κάλλιστα να προκριθεί σε ένα άκομα φάιναλ φορ. Οπότε ο λόγος δεν είναι για τα αποτελέσματα των πρώτων αγώνων των πλέι οφ ή για το τι σηματοδοτούν. Ο λόγος είναι για το ότι η ατμόσφαιρα στο ΟΑΚΑ και η ατμόσφαιρα στο ΣΕΦ είναι άλλης τάξης μεγέθη. Ο λόγος είναι για το ότι στον πάγκο του Παναθηναϊκού όρθιοι ο Γκέμπριελ και άλλοι πανηγύριζαν κάθε καλάθι με την εξέδρα, ενώ έβλεπες στον πάγκο του Ολυμπιακού και νόμιζες ότι παίζει η μικτή καταθλιπτικών. Ο λόγος είναι ότι, προφανώς και λόγω των πολλών επιτυχιών και προφανώς και λόγω της πλήρους απαξίωσης του ποδοσφαιρικού τμήματος, αλλά πάντως από ένα σημείο και ύστερα και αυτοτελώς, ο κόσμος του Παναθηναϊκού την αγαπάει την ομάδα μπάσκετ. Οι σερί ευρωπαϊκές αποτυχίες τα πολλά τελευταία χρόνια, αντί να τον πτοήσουν, έχουν μεγαλώσει τη δίψα του. Ο κόσμος του Ολυμπιακού έχεις την αίσθηση ότι δεν αγάπησε ποτέ αυτή την φουρνιά της ομάδας μπάσκετ όπως της έπρεπε. Ο κόσμος του Ολυμπιακού έχεις την αίσθηση ότι φτιαχνόταν μόνο με Γιάννη Ιωαννίδη. Θα φτιαχνόταν με Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Οι Αγγελόπουλοι ποτέ δεν τον κέρδισαν, οι δυο σερί ευρωπαϊκοί τίτλοι καλοί ήταν, αλλά όταν χάνεις τα τρόπαια στην Ελλάδα από τον βάζελο, πώς να την αγαπήσεις την ομάδα σου; Πάει δεν πάει φάιναλ φορ ο Ολυμπιακός, η ομάδα του θα παραμείνει εν πολλοίς αναγάπητη και οι παίκτες του στον πάγκο θα βγάζουν το άδειο βλέμμα εκείνων που ξέρουν ότι στο παρκέ θα παίζουν πάντα οι συγκεκριμένοι πέντε – έξι τύποι, μέχρι να μην μπορούν να πάρουν πια τα πόδια τους. Πάει δεν πάει φάιναλ φορ ο Παναθηναϊκός, οι Αμερικάνοι παίκτες του όταν γυρίσουν στην χώρα τους θα έχουν να θυμούνται ότι έπαιζαν κάποτε σε ένα γήπεδο με κόσμο που γούσταρε, φτιαχνόταν, αγαπούσε, ονειρευόταν, ποθούσε.