Περιμένω καιρό τώρα μια ζουμερή καταγγελία για σεξουαλική παρενόχληση που να είναι δική μας, εγχώρια. Αλλά τζίφος. Επιτρέψτε μου να μην θέλω να μετρήσω την περίπτωση Βάνα Μπάρμπα ως εγχώρια γιατί επιθυμώ και τα δυο μέρη τής σύμπλεξης να φέρουν ελληνική υπηκοότητα. Αυτό σημαίνει ότι είτε α) εδώ δεν συμβαίνουν αυτά, είτε β) αυτά συμβαίνουν αλλά κανένας δεν μιλάει, είτε γ) είμαστε λίγο πίσω στο trend και σύντομα κάτι θα γίνει και για μας, είτε δ) αυτοί που στο παρελθόν είχαν την εξουσία και το χρήμα δεν τα έχουν πια, και επομένως μια καταγγελία δε θα έχει τα προσδοκώμενα οφέλη.
Το (α) δεν πείθει. Δεν δέχομαι ότι δεν υπάρχουν περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης. Μπορεί να μην διαθέτουμε τις ευαισθησίες των αμιγώς δυτικών, αλλά η αίσθηση που εισπράττω απέχει παρασάγγας από ανοσία ή αδιαφορία απέναντι σε τέτοιες πρακτικές. Το (β) θα εξεταστεί παρακάτω. Το (γ) και πάλι πέφτει έξω. Κανένα trend που δεν προϋποθέτει εξειδικευμένη τεχνογνωσία και τεχνολογία αιχμής δεν μπορούμε σήμερα να θεωρούμε ότι βγαίνει έκτος των δυνατοτήτων μας ως χώρα. Το (δ) φαίνεται ιδιαιτέρως απίθανο γιατί σίγουρα υπάρχει ακόμα ικανός πλούτος. Πλούτος που να μπορεί δηλαδή να μοχλεύσει τα συγκεκριμένα κίνητρα και να φέρει στην επιφάνεια περιπτώσεις παρενόχλησης που θα μπορούσαν να εγείρουν αξιώσεις. Άρα ίσως το δικό μας σύστημα, και εδώ ακουμπάμε το (β), ακόμα, αυτορυθμίζεται υπογείως, πίσω από τις κάμερες και τα φώτα της δημοσιότητας. Οι περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης διευθετούνται εν τη γενέσει τους. Αν όμως ισχύει αυτό, διαπιστώνεται και μια βαθύτερη παθογένεια. Το κίνητρο για να βγει να μιλήσει κάποιος ή κάποια, και να πει ότι έπεσε θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης είναι τελικά μόνο οικονομικό. Δηλαδή αυτός ο κάποιος προσδοκά να αποζημιωθεί μόνο χρηματικά, και όχι να ξεσκεπάσει κάποιον ώστε να προστατεύσει δυνητικά θύματα στο μέλλον. Αυτό φυσικά εύκολα και εύλογα συνάδει με την οικονομική κρίση που περνάει η χώρα. Ο συλλογισμός δηλαδή είναι ο εξής: η χρηματική αποζημίωση, τώρα, με ανακουφίζει ως θύμα περισσότερο από την ηθική ικανοποίηση και το χρέος που θα έχω επιτελέσει απέναντι στον εαυτό μου και το κοινωνικό σύνολο, αργότερα, ώστε να λάμψει η αλήθεια για το ποιόν του θύτη.
Έτσι, η αόρατος χειρ της αγοράς, στα εγχώρια, φαίνεται να μην παραμένει μόνο μια κλασική μεταφορά από τη σφαίρα της οικονομίας, αλλά να μετουσιώνεται και να συμπίπτει και με την χείρα που χουφτώνει. Οψόμεθα.
