Με εντυπωσίασε που η σινεφίλ ελλαδική κοινωνία, υπέστη ελαφρά απογοήτευση επειδή η τελευταία ταινία που σκηνοθέτησε ο Λάνθιμος, πήρε “μόνον”  επτά βραβεία ΒAFTA, περιμένοντας να σαρώσει τον ανθό από τα 12.

Η Ελλάς έχει ένα τέκνο, τον Λάνθιμο που ο δεύτερος παραγωγός που πήρε ένα σενάριο δεκαετίας στα χέρια του, είδε τον «Κυνόδοντα» και του το εμπιστεύτηκε. Κι αυτός συνεργάστηκε με δεύτερο σεναρίστα και το βελτίωσε. Λεφτά έβαλαν η Ιρλανδία, η Αμέρικα και η Αλβιόνα.

Αυτό το τέκνο οφείλει στον εαυτό του και στην πολύ καλή εξέλιξη της καριέρας του, που δοξάζεται, πάντοτε εν μέτρω. Μόνον το Χόλιγουντ, για να δώσω ένα παράδειγμα της αγοράς, και μόνο για το 2018, ελκύστηκε από πολλούς εξωχώριους σκηνοθέτες, μια Κενυάτισα, μια Λιβανέζα, μια Ιταλίδα,ενώ γοητεύτηκε από σκηνοθέτες από Παραγουάη, Δανία, Αίγυπτο, Βέλγιο και Μεξικό.

Ο αθλητισμός και η έβδομη τέχνη, πρώτες ζήτησαν και πήραν την ανανέωση που επιθυμούσαν αναζητώντας στον πλανήτη αυτό που επιθυμούσαν.

Στούντιο δεν έχουμε (οι Βούλγαροι έχουν) ονομαστούς του χώρου ζωντανούς, ολίγους, για μια ημίωρη εκπομπούλα που διατρέχει δέντρα και το σχετικό spleen σε κρατικό κανάλι χρειάζονται 32 συντελεστές (τόσους μέτρησα στο ζενερίκ) άρα δεν τρέχει και τίποτε στο σινεμά, στο μπάσκετ και αλλού, επειδή έζησαν ή κατάγονται από το δικό μας «εδώ». Σε αυτούς και αυτές αξίζει κάθε έπαινος και θαυμασμός και τιμή. Δεν τους χρεώνεται καμία χώρα και καμία υποστήριξη.

Άντε, κοιτάξτε τα χάλια μας, λέω.