Όσο εμείς ασχολούμαστε με την ταπεινή εγχώρια επικαιρότητα, το πριγκιπικό ζεύγος μονοπωλεί την προσοχή τού ξένου τύπου. Αυτό που εγώ αποκόμισα πάντως τις τελευταίες μέρες, είναι ότι τελικά δεν μπορείς να έχεις χρήματα και να έχεις προβλήματα σε αυτό τον κόσμο. Αλλά το παράδοξο είναι ότι δεν μπορείς και να μην έχεις χρήματα και να έχεις προβλήματα. Όχι φυσικά γιατί δεν έχεις προβλήματα όταν είσαι φτωχός, αλλά γιατί βρίσκονται τόσο πολλοί στην ίδια θέση με σένα που καταντάει αδιάφορο, αδύνατο, και ασύμφορο να ασχοληθεί κάποιος μαζί σου. Έτσι, από τη μία σε χλευάζουν γιατί υποτίθεται ότι δεν υπάρχει κανένα θέμα αν κάποιος έχει οικονομική ευχέρεια· από την άλλη, όταν είσαι φτωχός, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να μιλήσεις, αφενός γιατί είσαι εγκλωβισμένος στην αμάθειά σου· αφετέρου γιατί ακόμη κι αν καταφέρεις να αρθρώσεις το πρόβλημά σου, είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα σε ακούσει κανένας. Πέρα από το αδυσώπητο καλαμπούρι που υποθέτουμε όλοι ότι σηκώνει η περίπτωση Χάρι – Μέγκαν υπάρχει και μια ιστορία ρατσισμού απέναντι στην καταγωγή, γονιδιακή και κοινωνική, τής Μέγκαν Μαρκλ που ξεκίνησε με τη μοχθηρία του κίτρινου τύπου στη Μεγάλη Βρετανία, και συνεχίστηκε με τη στάση του στέμματος. Μοχθηρία που φυσικά τροφοδοτεί αλλά και αντικατοπτρίζει τη μοχθηρία μεγάλης μερίδας Βρετανών απέναντι στο τόσο «μη βασιλικό υλικό» που είναι η Μαρκλ.