Πάντα ο κόσμος έδειχνε μεγάλος, ικανός για παρηγοριά και διαφυγή από την ανία και την ανθρώπινη φθορά. Μα μίκρυνε και στένεψε άσχημα και φέτος κλείδωσε πάνω μας. Αποπνικτικά θερμός, αυτανάφλεξη, τώρα μόλυνση. Δίχως προοπτική και πλάνη διαφυγής. Δεν έχει να πάμε.

Σήμερα μια χαραμάδα στον τοίχο, ανάσα ζωής, η καλή είδηση της ημέρας: Η ανίχνευση αερίου, τοξικότατου, στην ατμόσφαιρα της Αφροδίτης, της φωσφίνης. Στη Γη η φωσφίνη απαντάται σε χαμηλές ποσότητες, σε συνθήκες αναερόβιες, παράγωγο του βιοχημικού κύκλου του φωσφόρου. Breaking bad, life breaking.

Το γειτονικό πλανήτη τον είχαμε παρατημένο στην αναζήτησή μας πιο πέρα ιχνών ζωής. Κοιτάζαμε αλλού στο ηλιακό σύστημα και πιο μακριά, και η Αφροδίτη σε τυφλό σημείο, κοινοτοπία. Ανοησία μας όντας αδελφός πλανήτης, με ανάλογες τεκτονικές συνθήκες, ενεργός, ρήγματα, πτυχώσεις, με ηφαιστειότητα. Αλλά η κόλαση. Δίχως ωκεανό, θερμοκηπιακός.

Τις πλέον ανθεκτικές ζωές στη Γη τις βρίσκεις στις πλέον εφιαλτικές, οριακές συνθήκες – πιέσεις αβύσσου και καζάνια θερμοπιδάκων.

Δυστυχώς δεν είναι η Αφροδίτη για ταξίδια. Εδώ το ταξίδι που χάνουμε.