Ποιοι ήρωες πεθαίνουν στην μάχη του Winterfell; Ποιοι υπερήρωες πεθαίνουν στους τελευταίους και τελικούς Avengers; Μπορούν να πεθάνουν στα αλήθεια οι υπερήρωες; Μπορούν να πεθάνουν στα αλήθεια οι ήρωες σειρών ή μπορείς να τους ξανασυναντάς πάντα ζωντανούς σε όποιον προηγούμενο κύκλο θες; Πόση σημασία έχει ο τρόπος που πεθαίνεις μέσα σε μια μυθοπλασία; Πόση σημασία έχει αν πεθαίνεις με τρόπο που μπορεί να εξορύξει μια κάποια αλήθεια, έστω κι αν δεν είναι η βαθύτερη, έστω κι αν είναι ποπ, έστω κι αν είναι πλαισιωμένη απ’ το τόσο όσο, ή, αν, αντίθετα, πεθαίνεις με τρόπο ανέμπνευστο, προβλεπόμενο, διαδικαστικό, υπακούοντας σε αναγκαιότητες του είδους που δεν είναι ποτέ στα αλήθεια αναγκαίες, αλλά μόνο θανάσιμα βαρετές;

Πόσοι πέθαναν στην απόπειρα πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα; Λιγότεροι απ’ ό,τι στην Ελλάδα εξαιτίας των εθίμων του Πάσχα; Με πόσους διαφορετικούς τρόπους μπορούν να σε σκοτώσουν οι γιορτές; Επιτρέπεται να είσαι μόνος τις γιορτές, αντέχεται να είσαι μόνος τις γιορτές, ή έχεις αποτύχει συνολικά ως άνθρωπος αν δεν έχεις κάποιον να γιορτάσεις, κάποιον να μοιραστείτε έθιμα, κάπου να κρυφτείς, μέχρι να επανέλθει η κανονικότητα της καθημερινότητας και να ξαναγίνεις κανονικός;

Πόσοι, ή μάλλον πόσες, πέθαναν από τα χέρια ενός και μόνο ανθρώπου στην Κύπρο; Πώς θα μπορούσαν ποτέ άνθρωποι που διαπράττουν τέτοια εγκλήματα να τιμωρηθούν αντίστοιχα με την έκταση του κακού που προξένησαν; Δεν θα μπορούσαν ποτέ να τιμωρηθούν αντίστοιχα. Το κακό που προξένησαν πάντα θα υπερέβαινε την όποια τιμωρία. Ή, αν μπορούσε να εφευρεθεί αντίστοιχη τιμωρία, θα ήταν τόσο φρικιαστικά απάνθρωπη, που θα ήταν η ίδια κακό, θα ερχόταν να προστεθεί ως μέγεθος δίπλα στο κακό του δράστη, θα το διπλασίαζε αντί να το καταδικάσει. Και κάπως έτσι, τέτοιας έκτασης κακό θα μένει πάντα ουσιαστικά ατιμώρητο, σκανδαλωδώς ατιμώρητο. Κι ίσως όσοι πίστευαν σε μετά θάνατον παραδείσους και κολάσεις, να αντιμετώπιζαν με τη συγκεκριμένη πίστη όχι τόσο το σκάνδαλο του θανάτου και της θνητότητας, αλλά κυρίως, ή έστω παράλληλα, το σκάνδαλο του ότι η ζωή είναι άδικη, ότι τις ζωάρες τις κάνουν βασικά τα καθάρματα και όχι όσοι φοβούνται μην αδικήσουν ή μην πληγώσουν τον άλλο.

Πόσοι στη διάρκεια της ζωής σου θα σου πουν «Πέθανες για μένα» και θα το εννοούν στα αλήθεια; Πόσοι δεν θα στο πουν ποτέ, αλλά στην πορεία των ετών θα διαπιστώσεις ότι απλά ξέχασαν να στο ανακοινώσουν, ακριβώς επειδή είχες πεθάνει για αυτούς; Αν βασικό συστατικό της οποιασδήποτε σχέσης -συγγενικής, ερωτικής, φιλικής ή άλλης- είναι η εγγύτητα, τι ποσοστό τους πεθαίνει από πληγές που αιμορράγησαν και μοιραία τραύματα και τι ποσοστό τους πεθαίνει ακριβώς από την αναίρεση της εγγύτητας, από μια απομάκρυνση που όλο και μεγαλώνει, όλο και μεγαλώνει, μέχρι να φτάσουν να μπουν χρόνια ανάμεσά σας και αν όχι να ξεχνάς τελείως την ύπαρξη του άλλου, ο άλλος πάντως να έχει μετατραπεί σε ολόγραμμα αναμνήσεων, σε φιγούρα που ανήκει πια κάπου αλλού, στον χωρόχρονο του παρελθόντος σου, σε ήρωα σειράς που, ακόμη κι αν πέθανε, μπορείς να τον ξανασυναντάς πάντα ζωντανό, παίζοντας στο μυαλό σου επεισόδια από προηγούμενο κύκλο της ζωής σου;

Πόσες εκδοχές του εαυτού μας θα πεθάνουν στη διάρκεια της ζωής μας; Τι θα αφήσουν παρακαταθήκη στις επόμενες; Πόση σχέση έχουμε με τους παλιούς εαυτούς μας; Τους είπαμε ποτέ στα μούτρα «Πέθανες για μένα;» ή διαπιστώσαν κάποια στιγμή με έκπληξη ότι είχαν πεθάνει για εμάς και απλά ξεχάσαμε να τους το ανακοινώσουμε; «Είσαι καλός άνθρωπος, Θίον». Αυτό μόνο μετρά τελικά. Ή όχι; Τι μετρά τελικά; Με τι αναμετριόμαστε; Με τι μετράμε το μπόι μας; Από ποιες σκιές προσπαθούμε να απαλλαγούμε; Θα είμαστε ποτέ πραγματικά ελεύθεροι σκιών; Τι σημαίνει να είσαι καλός άνθρωπος; Τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, αν όχι να αναρωτιέσαι διαρκώς για το καλό και το κακό, για σένα και τους άλλους, για τη ζωή και το θάνατο, για το κοντά και το μακριά, για την αρχή και το τέλος;