Ξυλοδαρμός του Βασίλη Μάγγου από τα ΜΑΤ στο Βόλο, οι κινητοποιήσεις εκεί για το κάψιμο με ευρωπαϊκά πρότυπα “μη επικίνδυνων” αποβλήτων, δανέζικα πρότυπα παραγωγής ενέργειας για τη τσιμεντοβιομηχανία. Τεχνολογίες ξεπερασμένες, καταδικασμένες από το περιβαλλοντικό κίνημα.

Η αναφορά στη Δανία παραμένει ξόρκι και όραμα, δέκα χρόνια, για κάποιους που κυβέρνησαν και κυβερνούν, παβλοφική αντίδραση για πολλούς που κυβερνήθηκαν και κυβερνώνται.

Συμπλοκές κατοίκων με τα ΜΑΤ στην Τήνο, αντίδραση στις ανεμογεννήτριες, στα αιολικά και πράσινα εταιρικά πάρκα στο Αιγαίο, “γκρίζα” ζώνη σε αυτήν την περίπτωση, ευρεία η δυσαρέσκεια, άβολη για μερικούς του κινήματος, ταμπουρώνονται πίσω από επιχειρήματα που χρησιμοποιεί ο Πορτοσάλτε. Διάβασα τ’ αμήχανα αστειάκια τους, χλευασμό στην προσπάθεια του Δήμου Αμοργού κατά των αιολικών.

Γκρίζα ζώνη όπου μπερδεύουν μπούτια δίκαιοι και άδικοι, το πράσινο ξεθωριάζει για τους διαβασμένους αλλά φαίνεται εξ ορισμού λαμπρό στους αδιάβαστους. Μεγάλη είναι η δύναμη της πειθούς σε εαυτούς και της αυτοπεποίθησης στην άγνοια.

Κάποτε πραγματοποίησα έλεγχο για λογαριασμό της Ε. Επιτροπής σε περιβαλλοντικό πρόγραμμα στην Κύπρο για την προστασία ενός λόφου με σπάνια φυτά έξω από τη Λάρνακα. Έβλεπα κάτω απλώστρες με ρούχα σε μπαλκόνια σπιτιών στα προάστια της πόλης. Ο ενθουσιώδης υπάλληλος του δασαρχείου μου έδειξε με χαρά κάτι μικροσκοπικά φυτά που φύτρωναν στον γύψο και άνθιζαν. Το λουλουδάκι τους όσο κεφάλι μυρμηγκιού (μεγάλου μυρμηγκιού). Έσκυψα να κοιτάξω, υποκλινόμενος στην ειλικρινή αγάπη αυτού του ανθρώπου. Σε κουτάκι στη φόρμα του ραπόρτου για τον έλεγχο, η Ε. Επιτροπή ζητούσε πληροφορίες για το “bankability” του προγράμματος. Ν/Α, not applicable, έβαλα συμπληρώνοντας – many times biodiversity has zero money value; thankfully this does not mean much. Από τότε μου ‘μεινε: the fuckability factor.

Ξυλοδαρμός και στη Στυμφαλία, κλασσικό τραμπουκιστάν στην παραλία με τις αμμοθίνες, δίπλα στο μεγάλο κουκουναροδάσος και κοντά στο Κοτύχι, τον υγρότοπο. Συνταγή δεκαετιών, όλα τα παλιά μικροσυμφέροντα άθιχτα. Ελληνικό καλοκαίρι, ομπρελάδες και ξαπλώστρες, οι καντίνες, το μπάσο των ηχείων. Συγκοινωνούντα δοχεία, τοπικοί κομματικοί άρχοντες, βουλευτές. Το ξύλο το έφαγε ο Κυριάκος Γαλάνης, εθελοντής στο Φορέα Διαχείρισης του Εθνικού Πάρκου Κοτυχίου Στροφυλιάς, μέλος της Οικολογικής Κίνησης Πάτρας, στην προσπάθεια του να καταγράψει επιχείρηση ενός τρακτέρ για να ισοπεδώσει την άμμο ώστε να στηθούν ομπρέλες και ξαπλώστρες.

Ξεκάθαρο το καθεστώς προστασίας στη Στροφυλιά: Σύμβαση Ραμσάρ, περιοχή Natura, ωοτοκία θαλάσσιας χελώνας… Άφαντη η αστυνομία σε αυτήν την περίπτωση, καθαρίζουν με μαφιόζικες μεθόδους τα μικροσυμφέροντα. Η ιστορία παλιά, τα πρώτα διδάγματα στο Λαγανά, στη Ζάκυνθο.

Το κάποια στιγμή θα καεί, στην Κέρκυρα.

Γάμησέ τα λοιπόν, fuckability.

Εδώ η λυδία λίθος, το τεστ για την κάθε κυβέρνηση. Όλες αποτυγχάνουν. Δέκα περιοχές έχει η χώρα (που δεν είναι μόνο δέκα), εκεί η ανεκτίμητη αξία. Στα δύο φοινικοδάση, κάτι παραπάνω κουκουναριάς, στο Χελμό, στις Δρακόλιμνες, στην Άνυδρο… Όλα απλώνονται ξεκάθαρα, ανυπολόγιστα, μετρημένα. Θέλεις να κάνεις καλό στη χώρα σου; Κάνε αρχή δίχως αναπτυξιακά σχέδια, δίχως “όραμα”, εφάρμοσε νομοθεσίες δίχως αντάλλαγμα, με οδηγό αγάπη όπως εκείνου του Κύπριου υπάλληλου του Δασαρχείου που παρουσιάστηκε ένστολος για τον έλεγχο. Αυτό είναι το θεμέλιο, εδώ το εφαλτήριο.

Όταν θελήσεις η ανάπτυξη θα ακολουθήσει, θα βρεθεί δρόμος, κάποια προβλήματα θα λυθούν, τουλάχιστον στον τόπο σου, δίχως καταστολή και δίχως βία – είτε ΜΑΤ, είτε τραμπούκοι. “Πράσινος” (σιχαίνομαι τη λέξη) δρόμος σε πλούσιο ξερότοπο του νότου, αξίας ίσης με δέκα Δανίες.

Αναγκαία η ουσιαστική θέληση των υποψηφίων. Αρχικά όμως των ψηφοφόρων.