Οργανώνεται πάλι μια φιέστα. Μοιράστηκαν ρόλοι, απονεμήθηκαν αρμοδιότητες, για σήμερα στες έξη. Ο δραστήριος και επίμονος Μηταράκης θα πετάξει στη Σάμο και θα ειρηνεύσει την προσφυγιά που έχει προβλήματα Ραμαζανιού, και θα φωτίσει χωρίς λόγο, το πάθος και το μάθος της παρούσας κυβέρνησης: να αφήνει μισοτελειωμένες δουλειές. Έτσι και ο προβολέας της δημοσιότητας στοχεύσει αλλού, η χώρα μαρμαρώνει.

Η κυβερνητική δομή δεν θυμίζει κατά τα γνωστά μια πυραμίδα, αλλά μάλλον ένα πλήρες ανθοδοχείο, εννοώ με άνθη και νερό. Όπου «άνθος» ή «ανθός» είναι ο πρωθυπουργός και το στενό περιβάλλον: ο βωβός «πρωτοβουλιακός» δήμαρχος Αθηναίων και οι συναφείς κλάδοι.

Σε αυτά, το κλειδί είναι στο νερό. Αν εξατμιστεί, το άνθος θα γείρει. Αλλά υπάρχουν και οι ασπιρίνες, κι ένα σιρόπι, η ανθίνη, που ξεγελάει τον χρόνο.

Πρέπει να κλείνει δεκαετία από μιαν άλλη πρωτοβουλία ενός άλλου φερέλπιδος που επέλεξε το Καστελόριζο για να δηλώσει πως έρχεται το δουνουτού. Τώρα, η Μητσοτάκειος επιφάνεια, πριν φανερωθεί στο κοινό, δεν θα τιμήσει τον ανίκητο Ήλιο ως Ρωμαίος ή το υπέρτατο ον ως ο Ροβεσπιέρος: μία υπέρτατη εταιρεία, η διαΝΕΟσις (ναιναιναι, όπως το γράφω) προηγήθηκε με έρευνα συναισθηματικής αγωγής: αισθάνεστε ανασφάλεια; «Αχ ναι!» απαντά το κοινό. «Πέρισυ ήμανε πάνω κάτω (30%) εφέτο καλυτέρεψα (10%)»

Βέβαια λείπει ένα 60% (ενδεικτικά τα νούμερα) που κολυμπάει στο σιχτίρ πιλάφ, αλλά στη διαΝΕΟσις μετέχει και ο Στάθης Καλύβας, κάποτε δίδυμο με τον Μαραντζίδη που έκαμε κι αυτός ΠΑΜΑΚ έρευνες. Μια ανάγνωση των μελών αυτής της εταιρείας είναι πολλαπλώς επωφελής.

Δύσκολα μου βγάζεις από το μυαλό πως υπάρχει πρόβλημα διάσπασης πρωθυπουργικής προσοχής. Ή, η υπαγωγή του σε ένα παντοδύναμο σύστημα ελέγχου της συμπεριφοράς του, που καθορίζεται από κάποια άγνωστη εταιρεία προώθησης υπερηρώων που τον έχει πελάτη. Μπορεί να είναι κάποια Ευρωπαϊκή συνέργεια που να τον θέλει μπροστάρη λόγω ευνοϊκών στατιστικών, πιο έτοιμο να δεχτεί το χτύπημα ενός δεύτερου κύματος της πανδημίας.

Διότι αυτά που οργώνουν το εθνικό μυαλό μας, με σύστημα, αφήνουν στη μέση κάτι ουσιαστικό: το γενικό κοινό πειθάρχησε γενικώς στα μέτρα, ανκαι ογκώθηκε η μελαγχολία του. Δεν είμαι σίγουρος για το μέλλον.

Αν αραιώσουν τα μαθητούδια σε κάθε τάξη, έχουμε άραγε τις αίθουσες που χρειάζονται; Αλλά και τους διδάσκοντες. Ή θα δούμε, εκτός από το θαύμα των άρτων και των ιχθύων και το θαύμα της επιστροφής των αποσπασμένων στις αίθουσες;

Ευτυχώς, δημοτικά δεν θα ανοίξουν. Είδα μια ώρα εξ αποστάσεως εκπαίδευση Δημοτικού μέσω ΝΕΤ, Γεωγραφία από μια δασκαλίτσα που είχε φτιάξει ως εποπτικό μέσο μια Ελλάδα με ξυλομπογιές και δίδαξε πως η Δυτική Μακεδονία χωρίζεται από την Κεντρική με τον ποταμό Αξιό.

Θα αγοράσει κανένας κυβερνητικός αριθμητήριο; Ενάμισο μέτρο το διάχωρο στα δικαστήρια, τέσσερα στα τραπεζάκια έξω, δύο λέει ο ένας αρμόδιος, τρία πλειοδοτεί ο συναρμόδιος.

Η κυβέρνηση είναι απολύτως ομόλογη με την δήθεν αντίπαλό της, την αξιωματική αντιπολίτευση. Κινείται από βλαπτικά έως αυτοκτονικά.

Είναι δυνατόν να παίρνει γνώμη από επιτροπή και να την κάνει δημόσιο κτήμα, χωρίς να τα βρει με το ΚΚΕ; Φάτε την τώρα με την Πρωτομαγιά. Και ήδη η Εκκλησία κινήθηκε για να αραιώνουν οι περιορισμοί.

Για την Φώφη, ας λέει ό,τι προαιρείται. Δεν πειράζει. Αλλά ούτως ή άλλως, όσο υπάρχει ο Τσίπρας, θα υπάρχει ύπνος βαθύς απέναντι. Ο Σύριζα έχει μια δουλειά να κάνει, αν θέλει εξουσία: να επιλέξει δεξιά συνιστώσα να τακιμιάσει. Όπως έκαμε με τον Καμμένο που μάζευε τα σπασμένα. Στην πράξη, του λείπει ένας κεντριστής σαν τον Άκη Σκέρτσο.

Aν δεν συνέβαινε η ψευδαίσθηση πως ο παιδάντς είχε τις ευρωεκλογές και τον Πάιατ στο τσεπάκι του, ένα λάθος που σπανίζει στο μελέτι των εκλογομαγείρων, σήμερα όλα θα ήταν αλλοιώς χρωματισμένα.

Την προσωρινή ακμή του Μητσοτάκη δεν την προεξοφλώ απλώς, χωρίς να την εύχομαι ― την βλέπω στον τελβέ. Έχει αφήσει μισοτελειωμένα όλα τα υπεσχημένα. Κρύβει τις εξωτερικές πηγές της εξουσίας του.

Ακόμη και ο Μπακογιάννης έχει περισσότερες ελπίδες να κυβερνήσει. Διότι θεωρώ την παρούσα του ανημπόρια, ως έξωθεν υπόδειξη «να αφήσουμε στο Κολάμπια ένα τράτο».

Αυτή η «νέα κανονικότητα», ένα έκτρωμα δήθεν παραγωγικού συλλογισμού, θα γίνει η τάφρος μετά παλουκίων, χάρη στην οποία οι εναπομείναντες βυζαντίνοι καταφέραμε και βουλιάξαμε τους ιππότες στη μάχη της Πελαγονίας (το 1259).

Τα του τουρισμού είναι της πλάκας και δεν μπορεί η Ελλάδα να αλλάξει το παιχνίδι. Βαλκάνιος κόσμος, όσος ήρχονταν, θα έρθει οδικώς αλλά με κονσέρβες κορνμπίφ στο πορτμπαγκάζ και θα μείνει πέντε μέρες. Εκτός κι αν η Ελλάδα συμφώνησε να δεχτεί το δεύτερο κύμα ασθένειας (που θα χρειαστεί παλιακό λοιμοκαθαρτήριο πλέον).

Επίμετρο

Ευτύχησα να δω και να ακούσω τον πρωθυπουργό και έξι υφυπουργούς στην παρουσίαση του νέου προγράμματος από την 4η Μαϊου, πλην των σχολικών. Ήταν οραματικός, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε και με έπεισε πως ο λογογράφος του έχει μπει στο πετσί της προσωπικότητάς του.

Την δουλειά φαίνεται να συντονίζει ο άγνωστός μου Άκης Σκέρτσος που μου πάγωσε το αίμα, πράγμα που εκτίμησα δεόντως. Όντως είναι ο Ευτρόπιος του αυτοκράτορα, ο Ιωάννης Καππαδόκης ενός άλλου και σίγουρα ο Μαξιμιανός του Ιουστινιανού, ο μόνος που έχει ταμπελάκι εδικό του στον Άγιο Βιτάλιο.

Η παρουσίασή του τα είχε όλα και περισσότερα του όλου. Βέβαιος για τον εαυτό του, όπως κάθε κεντρώος που συνεργάζεται με δεξιές όχθες.

Ακολούθησαν άλλοι τέσσερις, περισσότερο ή λιγότεροι αναλυτικοί και έκλεισε ο Χαρδαλιάς (με παραπομπή στον Γκαίτε). Επίσης η Εκκλησία θα έχει το λειτουργικό της μετά τις δεκάξη Μάη μήνα κατά το άσμα, δηλαδή στις 17.

Όσο για εμάς τους γερόντους ή τα ατελή πλασμώδια, ένα θέλουν από εμάς: αυτό που ζήτησε η Μόνικα από την Ρέιτσελ, στα «Φιλαράκια» όταν οι έξι έπαιζαν σε ένα οικόπεδο φουτμπόλ και της ζήτησε να παίζει «μακριά». Μήτε οδηγίες, μήτε καν να ταξιθετούμε κόσμο στα καταφύγια όπως έπρατταν οι γέροντες στο Μπλιτζ του Λονδίνου.