Δυο τρία πράγματα που ξέρω για τους έφηβους και τις έφηβες:

Βιάζονται να μεγαλώσουν, θέλουν να αντιμετωπίζονται ως μεγάλοι, αλλά παραμένουν παιδιά, ιδίως όταν φοβούνται και όταν πληγώνονται.

Είναι απόλυτοι/ες στις απόψεις τους επειδή βρίσκονται σε διαδικασία χτισίματος μιας ταυτότητας και συχνά ετεροπροσδιορίζονται.

Είναι παθιασμένοι και απερίσκεπτοι και έχουν άγνοια κινδύνου.

Μπορούν να γίνουν απίστευτα εκνευριστικοί την μία στιγμή και απολύτως αξιολάτρευτοι την άλλη.

Σε ένα μεγάλο, συντριπτικό ποσοστό οι σημερινοί έφηβοι σιχαίνονται την πολιτική και την ενασχόληση με τα κοινά, έχουν αλλεργία σε –ισμούς και απορρίπτουν τις προηγούμενες γενιές που τις θεωρούν –και σωστά– υπεύθυνες όχι μόνο για τα χάλια της χώρας και του πλανήτη αλλά και για την επικράτηση της υποκρισίας και της διαφθοράς στην κοινωνία.

Οι περισσότεροι από αυτούς νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους και την οικογένειά τους και προσανατολίζονται στο να βρουν τρόπους να την βολέψουν, να βγάλουν λεφτά, να πετύχουν στη ζωή, ότι κι αν σημαίνει αυτό.

Ένα μικρότερο ποσοστό εφήβων, έχουν όραμα και έχουν διάθεση να αγωνιστούν για να αλλάξουν τον κόσμο και αναζητούν νέα μέσα και νέα γλώσσα για να το πετύχουν αυτό. Άλλοι αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, άλλοι για την προστασία του πλανήτη, άλλοι ενάντια στην εξουσία, ή και όλα αυτά μαζί. Ή είναι απλά πάρα πολύ θυμωμένοι.

ΑΥΤΟΙ, οι λίγοι (;) είναι η μοναδική μας ελπίδα.

ΑΥΤΟΙ είναι ο στόχος της εξουσίας «ενός κράτους που τα κάγκελα του χτίζει υπογράφοντας θανάτους» και πρέπει είτε να ενσωματωθούν και να χρησιμοποιηθούν από το ίδιο το σύστημα στο οποίο εναντιώνονται είτε να συλληφθούν για να  τρομοκρατηθούν για να κλείσουν το στόμα τους, για να μείνουν στα σπίτια τους**. Πρέπει να τσακιστούν τα όνειρά τους με κάθε τρόπο.

Κι εμείς πρέπει να διαλέξουμε πλευρά. Ναι, είναι τόσο απλό.

Να γίνουμε Επιβάτες στην υποψία αυτή του πλήθους που ζωές υποστηρίζει ανατρέποντας τους μύθους*, ή να συνταχθούμε με αυτούς που λένε “δεν έχουν γονείς να τα μαζέψουν;”

*στίχος του Κώστα Τριπολίτη από το τραγούδι Ο Επιβάτης σε μουσική Μίκυ Θεοδωράκη

**αφορμή γι αυτό το κείμενο είναι η σύλληψη δύο ανήλικων κοριτσιών τα οποία μπήκαν ειρηνικά και χωρίς χρήση βίας, μαζί με άλλους, στον ραδιοφωνικό σταθμό Αθήνα 9,84 για να διαβάσουν ένα ψήφισμα υπέρ των δικαιωμάτων των προσφύγων και των μεταναστών.