Θα εξακολουθώ, ακόμη και σε χρονιά που έχει δυο εικοσάρια για πρόσημο, να δαιμονίζομαι που δεν έχουμε αιρετούς φυσικούς δικαστές, σερίφηδες και πρωθυπουργούς που δίνουν εντολές, αντί να κυβερνούν.

Επίσης αδιαφορώ πότε πέφτουν αργίες και γιορτές. Δεν θυμάμαι Κυριακή και σχόλη που να μη δούλεψα. Όποτε, από αρρώστεια ή μακριά από τα εργαλεία μου, κάποτε γραφομηχανή, τώρα πληκτρολόγιο, στερούμαι τα μέσα παραγωγής, είμαι να με κλαίς.

Γράφω κοντά χίλιες λέξεις ημερησίως, βρέξει – χιονίσει. Και διαβάζω πάνω από είκοσι χιλιάδες ημερησίως, μακριά από κάθε ρεκόρ και κάθε τέχνη αλυπίας. Με την ίδια προσήλωση στον Γιούγκ η στην Κάτια που βδελύττομαι. Αμηχανία αισθάνομαι όποτε με ναρκώνουν για καμια επέμβαση. Κι όποτε ντρέπομαι που ξαναβλέπω μια ταινία για εικοστή φορά.

«Κάθε αρνί από το πόδι τ΄κρέμεται». Την παροιμία μου την δίδαξε μια άμια («άμιες» λέμε τις θρακιώτισσες ή πλησιόχωρες θκειές) πριν πολλά χρόνια. Ωστόσο, υπάρχουν και άποδα αρνάκια που βαραίνουν τους εφιάλτες μας μετακινώντας το κορμάκι τους δαγκώνοντας το χώμα. Αν δεν ξέρετε πως γίνεται, δεν πρόκειται να σας το ειπώ.