Το ένα λεπτό σιγής στη μνήμη του Κωνσταντίνου Κατσίφα είναι μια στιγμή ντροπής για τη Βουλή. Μια πράξη αφροσύνης, επικίνδυνη, που μόνο στην ακροδεξιά ταιριάζει – ας σκεφτούμε μια ανάλογη κίνηση της αλβανικής ή της τουρκικής Βουλής.
Η ζημιά είναι μεγάλη, επειδή η πράξη είναι θεσμική – από τον κορυφαίο θεσμό της ελληνικής δημοκρατίας. Έτσι, η όποια επανόρθωση πρέπει να είναι θεσμική, για να έχει νόημα. Χρειάζονται λοιπόν, πέρα από ατομικές γνώμες και διαμαρτυρίες, τοποθέτηση των κομμάτων και, κυρίως της ίδιας της Βουλής. Εφόσον μάλιστα η σχετική πρωτοβουλία τού (ας μην το ξεχνάμε, προικισμένου με πλούσιες ακροδεξιές ευαισθησίες) Νικήτα Κακλαμάνη ήταν αντικανονική, με αφετηρία αυτό, πρέπει να υπάρξει αποδοκιμασία και ανάκληση της ντροπιαστικής και επικίνδυνης αυτής πρωτοβουλίας. Από τη Βουλή και τα όργανά της.
ΥΓ. Από το να λυπάται κανείς για την απώλεια ενός ανθρώπου (ξεχνώντας προς στιγμή τις συνθήκες και το ποιόν του) και να ζητάει να διερευνηθούν οι συνθήκες του θανάτου του (απαραίτητο το δεύτερο), μέχρι το να αποδίδει φόρο τιμής η Βουλή υπάρχει μια άβυσσος. Η απότιση φόρου τιμής, στις συγκεκριμένες συνθήκες, μόνο στην ακροδεξιά ταιριάζει – είναι ενδεικτικό ότι το είχε ζητήσει η Ελένη Ζαρούλια.
