Επειδή μερικοί το έχουν παραξηλώσει, διατεινόμενοι πως ελέγχουν την κατάσταση, και μας περιμένει ένα φρικτό τρίψιμο στον ρεντέ της Διπλωματίας, ας ολοκληρωθούν μερικά προαπαιτούμενα.
Εκ κορυφής άρξασθαι. Ο πρωθυπουργός να αφήσει την απολύτως νοσηρή συνήθεια να εύχεται δημοσίως στενούς του συγγενείς, να φλερτάρει δια της παραχωρητικής μεθόδου, τη σύζυγο, να «συσκέπτεται» κάθε τρεις και μία, να ακκίζεται δημοσίως. Μόνον εάν ήτο δήμαρχος του Τάρπον Σπρινγκς θα ήταν δικαιολογημένη αυτή η ευωχία.
Ώσπου να οριστεί ημέρα, τόπος και θέματα της επικείμενης συνάντησης με τους Τούρκους, να το βουλώσουν όλοι, μα όλοι οι εμπλεκόμενοι από ελληνική και κυπριακή πλευρά, διότι πραγματικά δεν πειράζει να μη διαθέτουν διακυβερνητικά πρωτοσέλιδα οι εφημερίδες μας. Αν ο κύριος Διακόπουλος είναι χρήσιμος, να εκδίδει ανακοινώσεις υπό δέσμευση. Ανκαι την τελευταία δεκαετία δεν σπανίζει ο τύπος του συμβούλου με γνώση, αλλά και επικοινωνιακή απειρία, που πετάει κάτι ανάποδες που ο εκπρόσωποι Τύπου ιδρώνουν να μαζέψουν.
Είναι λάθος να επιμένουμε πως εμείς συζητάμε μόνον υφαλοκρηπίδα ενώ οι άλλοι έχουν καμιά δεκαριά τρελές απαιτήσεις. Το σωστό είναι να αντιτάξουμε καμιά δεκαριά υπερξογκωμένες απαιτήσεις, ώστε να υπάρξει παζάρι. Αλλοιώς, η κυβέρνηση, θα φάει στη μάπα την άρνηση περί υφαλοκρηπίδας, και η «συμμαχική» πλευρά θα τσινίσει.
Έπρεπε ήδη οι Ελληνες πρεσβευτές στο Ισραήλ, στην Αίγυπτο και αλλού, να αναβαθμιστούν σε εντεταλμένους Υπουργούς και να δουλέψουν για τη δημιουργία κλίματος. Δια της δημιουργίας ευνοϊκού κλίματος.
Όσο αποτελεσματικός (δηλαδή καθόλου!) είναι ο Χαρδαλιάς για την Πανδημία, αντίστοιχα πράττει ο πρωθυπουργός για τα ελληνουρκικά. Καταλαβαίνω πως μόνον κανένας ουρανοβάμων συριζαίος θα ήθελε να είναι στη θέση του, αλλά ενέχει κάποια δυσώδη επιρροή η διανομή φημών περί παντοδυνάμων αντιπάλων, ειδικά στον υποβρυχιακό ουαναμπή αγώνα.
Ωραία η συμμετοχή Διακόπουλου στους πρωθυπουργικούς συμβούλους, αλλά θα έπρεπε να παραμείνει «βωβό πρόσωπο» ώσπου να μπει στο κλίμα.
Επισημαίνω με ανησυχία την πολιτικολογία των στρατιωτικών συμβούλων και την «οπλαρχηγική» νοοτροπία των πολιτικών συμβούλων.
Στη Μόσχα, αδελφές μου, στη Μόσχα. Όχι ως σύμμαχοι, αλλά αυτό που ήμασταν πάντα: διδάχοι εμπόρων.
Στα Βαλκάνια, φίλτατοι των απανταχού δικτύων. Μόνον εμείς μπορούμε να τους φιλιώσουμε αόπλως και ήρεμα.
Πραγματικά, το χάλι κέντρου και αριστεράς με θίγει προσωπικά, άρα με τους δεξιούς που έχουμε θα πορευτούμε, κι ελπίζω να μη ξύσει ο ρεντές παραπάνω δέρμα.
Κανονικά, δε θα πρεπε. Εδώ δεν ξέρουμε την κατάσταση της χώρας έναντι της Πανδημίας και το μυαλό μας σε ενδεχόμενη φρενίτιδα των εκλογών κατα Σεπτέμβριο.
Τελειώνω. Αριθμολαγνικώς χωρίς μια δεξιά πτυχή δεν βγαίνει κυβέρνηση. Κι από τον δεξιάντζα που θα ξεχωρίσει, κρέμεται το μέλλον μιας δήθεν κεντροαριστεράς, πλήρως ανοργασμικής συσπείρωσης που δεν θα καταφέρει να διοικήσει αυτόνομα.
