Η ειρωνεία είναι ότι αν ο Weinstein ήταν χαρακτήρας σε ταινία που θα ήταν ο ίδιος παραγωγός, ας πούμε κάτι σε Tony Soprano, όλοι θα μιλούσαν για την (όχι και τόσο) κρυφή γοητεία τού alpha male χωρίς ν’ ανοίγει μύτη. Και φυσικά δέχομαι το επιχείρημα “Μη λες μαλακίες. Άλλο τέχνη και άλλο πραγματικότητα”. Αλλά προσέξτε ότι τόσο ο Soprano, όσο και ο Weinstein, για τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που τώρα εκπλήσσονται και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, βρίσκονται στο ίδιο fictional επίπεδο. Δηλαδή όσο αληθινός είναι γι’ αυτούς ο Soprano, άλλο τόσο είναι και ο Weinstein, αλλά μόνο ο πρώτος χαίρει άκρας γοητείας. Επαναλαμβάνω γιατί μπορεί να μην προσέξατε τι λέω και να αρχίσατε να αφρίζετε: δεν αμφισβητώ ούτε το ανήθικο, ούτε το ποινικά κολάσιμο των πράξεων τέτοιων ψυχοπαθών (αν είναι ψυχοπαθείς), αλλά απλώς διαπιστώνω (περιγραφικά και όχι αξιακά) την πλήρη μεταστροφή της παλέτας των συναισθημάτων που διακατέχουν τον ψυχισμό μας μόλις η πραγματικότητα επιβεβαιώσει τις υποψίες μας. Η γοητεία γίνεται αποστροφή μόλις η πραγματικότητα ακουμπήσει τη μυθοπλασία. Η ζωή τελικά μπορεί να μιμείται την τέχνη, και να προκαλεί συναισθήματα ακλόνητου θαυμασμού μόνο ως προς την ηθική πλευρά αυτού του κόσμου. Μόλις η ενάρετη συνδιαλλαγή μυθοπλασίας/πραγματικότητας καταρρεύσει, τότε θεωρούμε ότι κάτι έχει διαρραγεί και φοράμε το μανδύα του πολιτικώς ορθού μετασκευάζοντας πλήρως τις εσωτερικές μας συμπάθειες σε εμπάθειες. Υποκρινόμαστε αλλά δεν το παραδεχόμαστε γιατί, κατά βάθος, εξακολουθούμε να μας τρομάζουμε. Και λατρεύουμε να μας τρομάζουμε, και να το παραδεχόμαστε, όσο αυτός ο τρόμος παραμένει σε απόσταση ασφαλείας.