Είπα να τιμήσω την εκ του μακρόθεν στοιχειώδη Εκπαίδευση που είχε εγκαίνια σήμερα, αφ΄ενός να αποτοξινωθώ από ένα παιδάκι ― ηθοποιό που κυριαρχεί σε διαφημίσεις και σ΄ένα σήριαλ που διαθέτει ευγλωττία ισοδύναμη με του παλαιού Βασιλάκη Καΐλα, μόνον που οι μοντέρνοι καιροί το αχρήστεψαν το έρμο σε πιτσικάτους επικαιρισμούς, αφ΄ετέρου επειδή θυμόμουνα τι γινότανε στα δικά μας χρόνια.

Κι έτσι, ατύχησα ωσάν την Νταϊάνα στη σειρά The Crown, που ωστόσο με χόρτασε από διάφορες εκδόσεις Ρολς Ρόις και ήταν έξοχη σκηνοθετικά. Συγκεκριμένα, παρακολούθησα μία ώρα Γραμματική με συγκριτικά και υπερθετικά επίθετα και μία εισαγωγή στο τι εστί αλγόριθμος. Στη Γραμματική μου χαμογελούσαν οι νεκραναστημένοι Κόντος και Μιστριώτης. Σκεφτόμουνα τι σπαρίλα κάλυπτε τα βλέφαρα των μαθητών και η πυκνότητα ματαιόσπουδων ορών που κανένας δεν θα θυμότανε σε δύο ώρες. Επίσης ο ψηφιακός πολιτισμός ήταν στην πράξη ένα άτεχνο κομικ με πρωταγωνιστές την θάλασσα των Σαργασσών, όπου κάτι πειρατές έψαχναν έναν θησαυρό που εμποδίζονταν από κάτι βόμβες και ένα Τέρας βοηθούσε μια κουκουβάγια για κάτι άλλο. Το ηλικιακό στέμμα της επιμόρφωσης αφορούσε παιδιά 11 και 12 ετών, ενώ ήμουν αυτόπτης μάρτυρας πεντάχρονων και άνω που τα δαχτυλάκια τους τρέχουν στα πληκτρολόγια και γνωρίζουν εκατό φορές περισσότερα πράγματα, χώρια η πληκτρολογησή τους όντως θαυμαστή.

Δεκάδες χιλιάδων δάσκαλοι, εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές, χαραμίζονται μόνον και μόνον επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβουν ποτέ την απίστευτη ηδονή να μαθαίνεις. Σε άλλες χώρες, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω μια άνετη, ευρηματική εκπαίδευση, και μάλιστα σταλμένη από παιδικό σταθμό κατευθείαν σε τευχάκι δεκαπενθημέρου, για να γνωρίζουν οι κηδεμόνες τι πράττουν τα βλαστάρια τους. Αλλά αυτά θα γίνουν όταν εμείς αποθάνουμε και θα εισηγηθούμε στον Χάροντα πως είναι ώρα να πάψει να στέλνει ρουτινιέρηδες λέκτορες του ιστορικού «Παρνασσού» να εξηγούν τον κόσμο της Χιροσίμα και της εξαπατημένης Φύσης τι εστί βερύκοκκο.