Δεν μπορεί να μετρηθεί πόσα εκατομμύρια πρόσωπα άλλαξε απόψε για λίγο τo γκολ του Ρονάλντο με τη Γιουβέντους. Δεν μπορεί να μετρηθεί πόσα εκατομμύρια πρόσωπα θα κοιμηθούν εξαιτίας αυτού του γκολ με ένα χαμόγελο στην όψη, δεν μπορεί να μετρηθεί πόσα εκατομμύρια πρόσωπα θα ξυπνήσουν εξαιτίας αυτού του γκολ με ένα χαμόγελο στην όψη. Δεν μπορεί να μετρηθεί σε πόσες διαφορετικές δουλειές, λευκού και γαλάζιου κολλάρου, σε κάθε γωνιά της γης, συνάδελφοι θα μιλήσουν μεταξύ τους με ενθουσιασμό για αυτό το γκολ. Σε πόσα σχολεία πόσοι συμμαθητές. «Είδες τι έβαλε;». Τα γκολ είναι εφήμερα. Εκτός από κάποια. Κάποια τη στιγμή που μπαίνουν φεύγουν αμέσως από την επικράτεια του εφήμερου και φορούν αμέσως το ρούχο του μύθου. Δεν μπορεί να μετρηθεί σε πόσα εκατομμύρια χρόνια θα συναντηθούμε με πολιτισμούς από άλλους πλανήτες. Αλλά μέσα στα υπόλοιπα θα τους δείχνουμε και στιγμές σαν αυτές: «Είδες τι βάλαμε;», θα τους ρωτάμε. Κι αν το δικό τους χαμόγελο είναι συγκατάβασης κι αμηχανίας, κι αν αυτών κάτι τέτοια ψαλιδάκια τους φαίνονται αστεία, εμείς εδώ ως είδος, με αυτό το σώμα κι αυτή την βαρύτητα να μας κρατά γειωμένους, κάτι τέτοιους συγχρονισμούς κορμιού, μπάλας και αρμονίας, τους λέμε για πολύ σπουδαίους και μας φωτίζουν το πρόσωπο.