Πραγματικά έχω πνιγεί κι έχω θυμώσει κι έχω απελπιστεί. Κατά τη γνώμη μου αυτές οι δύο δίκες ήταν κεντρικής σημασίας για την ελληνική κοινωνία, για τις ιδεολογικές διαμάχες που μαίνονται στο εσωτερικό της. Μου φαίνεται μεγάλη ήττα για τη χώρα, για τη δικαιοσύνη, για την εκκλησία την ίδια, αυτή η διπλή οπισθοδρόμηση. Θα μου πεις ποιος είσαι εσύ που θα μιλήσεις για την εκκλησία και το καλό της. Άσε με εμένα  ― κάθε πολίτης αυτής της χώρας έχει μια παιδική ηλικία γεμάτη προσευχές, εκκλησιασμούς, κατηχητικά, γιορτές, επιτάφιους, έχει διασταυρωθεί με την ποίηση, την υμνολογία, τη (σχετική) πεζογραφία, την αγιογραφία, τα μοναστήρια, έχει σπρώξει μια πόρτα εκκλησίας, έχει ανάψει κερί. Καθένας μας έχει λόγο. Εάν μου επιτρέπεται λοιπόν να λυπάμαι και να μιλάω, γιατί μ’ αυτές τις δίκες βιώνουμε μια απίθανη αντιστροφή του ποιος λέει τι, θα πω ότι καταθλίβομαι βαθιά με την εξέλιξη. Τα τρισκατάρατα βιβλία είναι online, μπορεί κανείς να δει κατά ποιο (ακατανόητο) τρόπο είναι αντίθετα στο πνεύμα της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Οι δηλώσεις Αμβρόσιου, που τον κρατάει ο νόμος και δεν καθαρίζει μερικούς αγαπούληδες, είναι παντού – θα ήθελα πραγματικά, αν υπάρχει ακόμα νομική επιστήμη, αν σε κάθε δίκη υπάρχει ένα τυπικό, ένα τεχνικό μέρος όπου διασώζεται κάποιο ψήγμα ορθού λόγου, αρθρώνεται μια επιχειρηματολογία και εξάγεται ένα λογικό συμπέρασμα, κάποιος να ερμηνεύσει στεγνά, τεχνοκρατικά, την απόφαση και το είδος της δικαιοσύνης που αποδόθηκε προχθές. Η φοβική αναδίπλωση της εκκλησίας προς τον αναχρονισμό, η συμπόρευσή της με τις σκοταδιστικές δυνάμεις, η απουσία κάθε παρηγορητικού λόγου από στόματα προσώπων με θεσμικό ρόλο και βαθιά διείσδυση στο κοινωνικό σώμα, την περιχαρακώνει, την ιδεολογικοποιεί, τη βυθίζει στην ανυποληψία. Δεν ωφελείται κανείς. (Γνωστά πράγματα λέω, όλοι τα ίδια λέμε. Αλλά και τι άλλο τι να κάνουμε έτσι όπως μπλέξαμε;)