Aναρωτιέμαι αν θα ευτυχήσει η επέτειος των δύο αιώνων από την επανάσταση του 1821. Η εκατονταετηρίς μάλλον ατύχησε, αφού συνέπεσε με τον ελληνικό στρατό στη Μικρά Ασία και σκοτεινές ειδήσεις στην ατμόσφαιρα. Η μετακίνηση του εορτασμού ήταν αναπόφευκτη. Επίσης ας θυμηθούμε πως στα χρόνια της Χούντας (τότε που έκλειναν 150 χρόνια από την παλιγγενεσία) είχε ξεφυτρώσει πάλι ο πόθος για το «Τάμα του Έθνους», που ατύχησε και πάλι, αλλά υπήρξαν και εορτασμοί το 1971. Από αυτούς θυμάμαι εκδόσεις, αλλά και ένα άσμα δημοφιλές, το «να΄τανε το 21» του Κουγιουμτζή, σε στίχους της Τσώτου που δεν συσχετίστηκε άμεσα με την δικτατορία, αλλά ακούστηκε πολύ, από το 1969 που κυκλοφόρησε. Άλλη «πρόσχωση» μπορεί τυχαία, ήταν η έκδοση της «Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους», πολύτομη, με επιφανείς συντελεστές, που ακόμη υπάρχει στην αγορά.
Για την «επίσημη» αναδοχή μιας μεγάλης σειράς εκδηλώσεων, ήδη σχολιάσαμε αρκετά. Φαίνεται πως το πρωθυπουργικό προφίλ επιτάσσει έναν μηχανισμό προεπιλογής που συνδυάζει κάποια οικονομική άνεση με κάτι θεσμικώς καταστατικό. Αυτή η τακτική φαίνεται ως ιδιοπροσωπεία ενός ιδιόρυθμου νεομητσοτακισμού, εννοώ του πλαισιωμένου από αφοσιωμένους φίλους και ορκισμένους συγγενείς. Αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης ήταν δημοφιλής στην καθ΄ημάς Ανατολή πριν από τους χρόνους των Κομνηνών. Αλλά αφού ο νέοελληναραδισμός τον αποδέχεται ως σύμπτωμα της χαμοζωής, δεν μου πέφτει λόγος. Αν είναι να αποδεχτώ τον Ραγκούση ως φορέα μιας νέας πολιτικής πλατφόρμας, αρκούμαι και στην κλασική δεξιοδεξιά. Έχει περισσότερες ελπίδες να ρίξει τον κύριο Κυριάκο, κάποια Κυριακή απόγευμα όπου θα καμώνεται πως κάνει σπορ.
Η δημιουργία ενός κονκλάβιου «εκατό σοφών» είναι μάλλον μεσαιωνική ή και αλεξανδρινή παράδοση, και σίγουρα ανατολίτικη. Αλλά επιβεβαιώνει πως υφίσταται στο οργανωνικό σχήμα που εμπνεύστηκε η επικεφαλής του Συνδυασμού. Βλέπετε, αν ενοχλούμαστε από μερικές εξαγγελίες, εννοώ πολιτικές, είναι ωστόσο σαφές πως ο πρωθυπουργός δεν θεωρεί το σύστημα της ανάθεσης ευθύνης ως μηχανισμό άκρως ευαίσθητο, ή και για τα μπάζα, για μερικούς. Ήδη, αν πιστέψουμε καλοκαιρινές του πρωτοβουλίες (αραιά υπουργικά συμβούλια, εξέταση υπουργών πάνω στο εξάμηνο, υποσχετικές υπουργών που τάζουν μπουλντόζες στο Ελληνικό και δίνουν προθεσμίες σε ατάκτους της Αντικουλτούρας) πρέπει ανήμερα των Φώτων, να βαδίσουν προς τα σπιτάκια τους πέντε έως δεκαπέντε «υπεύθυνοι».
Από την άλλη, η χρονιά των δύο αιώνων είναι το 2021. Χωρίς να λεπτολογώ. Καθώς υπάρχουν και μάλιστα με αυστηρούς όρους αρκετές προθεσμίες που τηρούνται (λόγου χάρη, η Ελευσίνα θα είναι πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2021 και οι προθεσμίες των εξεταστών τρέχουν ανυποχώρητες) θα πρέπει η Ελλάς να υπερβεί όχι εαυτήν αλλά τρις εαυτήν, δηλαδή να αρχίσει να υλοποιεί αυτό που θα αποφασιστεί μέσα σε δεκαπέντε μήνες, βαριά – βαριά. Μόνο αν σκεφτούμε πόσα ΚΑΣ θα απαιτηθούν εάν σκεφτούν όχι πολλές, αλλά ίσαμε δέκα χώρες να διαπράξουν πολιτιστικά δρώμενα σε Μοριά και Ρούμελη, χωρίς Νικοτσάρα Μπλαχάβα, και Μιαούλεια ανέτως θα καταλάβετε πως η προεργασία έπρεπε να έχει ενεργοποιηθεί κατά την πρωτομαγιά του 2016, πρώτα ο Θεός και τότε είχομεν ακόμη διοίκησιν Τόσκα και Καμμένου.
Φυσικά, η οργάνωση και η εποπτεία της Βουλής των Ελλήνων, γίνεται, ευτυχώς μια absolutely boring situation, επομένως κάθε φορέας, κάθε ίδρυμα, κάθε μηχανισμός, κρατικός ή ιδιωτικός θα σκεφτεί κάτι θεσμικό, που πρακτικά περιορίζεται σε οργάνωση μπουφέ με βουτήματα και πολλήν καφεποσίαν. Επίσης, οι πανηγυρικοί θα είναι προβλέψιμα μονομερείς και μόνο πρόβλημα θα είναι να τεθεί προτεραιότητα στο άλυτο πρόβλημα αν ο Σηκωμός ήταν Καλαματιανό ή Καλαβρυτινό δρώμενο.
Φυσικά, ζαλίζομαι και μόνο με την ιδέα της οργάνωσης δρωμένων που θα ξεπερνάνε μια τελετή πανηγύρεως. 350 είναι μόνον τα βασικά παραβήματα που πρέπει να διοργανώσουν οι αυτοδιοικήσεις της χώρας, πλας εκατό μεγάλοι σύλλογοι και ιδρύματα, αμή και το ελεύθερο πολιτιστικό εμπόριο. Και δεν συζητώ πρεσβείες, αποστολές, διεθνή γεγονότα, χώρια το πλήθος των αιτούντων ή επαιτούντων καλλιτεχνών «επί τη επετείω». Δίχως να λογαριάσω πόσες εκδόσεις και εκπομπές θα ενεχυριαστούν έως το τέλος του 2021.
Αλλ΄αυτά είναι υπερβολικοί φόβοι κάποιου που έχασε τ΄αυγά και τα πασχάλια σε δέκα φορές λιγότερο πρόγραμμα. Και είμαι βέβαιος πως ήδη ξεκίνησαν ευπρεπή κι βουβή προεργασία οι επιθυμούντες να κάμουν το καθήκον τους όμιλοι.
Τελικά, όλα συμποσούνται στο υλικό ενός ΒΙΠΕΡ εάν θυμάστε τι ήταν αυτό: 200 σελιδες, μία σελίδα κάθε χρόνος, όπου θα περιλαμβάνονταν τα βασικά γεγονότα, οι πόλεμοι, τα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, συν μερικές γραμμές «σπαρταριστές» για να στολιστεί η μαρτυρία δύο αιώνων με μπόλικο αψέντι και λησμονοβότανο, ένα είδος «φαρμακείου εκστρατείας» που να διαθέτει αρκετό σπαθόχορτο και δαττούρα, συν στίχους κλινικώς άγνωστους στο ευρύ κοινό.
Και εύχομαι το πρώτο και ανεπανάληπτο βραβείο (χωρις να υπάρξει δεύτερο) θα ήταν ένα ολιγόλεξο γνωμικό που θα κάλυπτε δύο αιώνες δραματικών και κωμικοτραγικών γεγονότων για το Γένος των Ελλήνων που ακόμη δεν έχουν κατανοήσει πως είναι Γένος εν εξελίξει, άτριβο, επιπόλαιο και βιαστικό, που προτιμά την επέτειο από τα γεγονότα.
