Έχουν γραφεί πολλά σχετικά με το θέμα του πολυόροφου ξενοδοχείου στου Μακρυγιάννη, και παλαιότερα και πρόσφατα, με αφορμή μια νέα γνωμοδότηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου. Ουδείς γνωρίζει πώς θα καταλήξει και πότε, καθώς είναι ένα σύνθετο νομικό ζήτημα. Το έχουν αναλάβει δικηγόροι και δικαστές, οπότε έχουμε αρκετό δρόμο ακόμη.

Το ηθικό θέμα, το οποίο επικαλούνται οι πολέμιοι του ξενοδοχείου, έχει να κάνει με την αισθητική της περιοχής, και το εκφράζουν με περίτεχνους τρόπους ανάλογα την ειδικότητά τους.

Θα ήταν ενδιαφέρον να εφαρμόσουν στο Μουσείο της Ακρόπολης τα επιχειρήματα που επικαλούνται για το ξενοδοχείο, για να δοκιμάσουν πόσο στέκουν.

Για εμένα, από τη στιγμή που το κράτος κατασκεύασε αυτό το μουσείο εκεί, κόβοντας τη θέα όλων προς την Ακρόπολη και προβάλλοντας το ίδιο ως αξιοθέατο, κατέρριψε στη πράξη κάθε επιχείρημα περί αισθητικής και αρμονίας στο περιβάλλον.

Δηλαδή, από τη στιγμή που το δημόσιο θέσπισε αυτά τα κριτήρια για το δικό του κτίριο, θα έπρεπε να τα επιτρέψει και στα κτίρια των ιδιωτών.

Κατανοώ την επιθυμία κάθε ιδιώτη να κάνει όσο ψηλότερο κτίριο μπορεί για να βλέπει την Ακρόπολη χωρίς να του κόβει τη θέα το Μουσείο της, και συντάσσομαι μαζί του. Κι εγώ το ίδιο θα ήθελα να κάνω στη θέση του.

Το θέμα είναι νομικό: η δικαιοσύνη θα αποφανθεί για το αν έχει τη νομιμοποίηση να το κάνει ή όχι. Όλες οι άλλες κουβέντες είναι ζητήματα πολιτικής ιδεοληψίας και προσωπικής προβολής, και δεν με αφορούν ως πολίτη.