Aρχίζω να ακούω βερεσέ τα μαντάτα από αυτόν τον σχιζοφρενικό κόσμο των διασπασμένων μικροκοινωνιών. Ένα ζευγάρι γερόντων με παιδιά που πέθαναν, ληστεύτηκε και δέθηκε από αγνώστους. Επιβίωσε μόνον η γιαγιά που κοράκιασε από τη δίψα. Οι εκφωνήσεις της είδηση ήταν παραγωγή Παταγωνίας − υπηρεσιακή ουδετερότητα − ενώ οι εικόνες έδειχναν ένα σμάρι αστυνομικών να βάζει κίτρινες λωρίδες στο σπίτι της Απώλειας, όπως μάθαμε από το σινεμά.

Τελικά από την «παράδοση» του παρελθόντος, έχει διασωθεί και διαδοθεί ένα είδος σημάτων Μορς. Ήτοι, κανένα συμβάν που να εγείρει συνειδήσεις. Από το «αξέχαστο χθές» (και γαημώ τα μηνύματα!) έχουν απομείνει τα σκελετά από δύο ταινίες: το «Μπραζίλ» και το «Κουρδιστό πορτοκάλι». Δεν υπάρχει ημέρα ή εβδομάδα που να μη επιβεβαιώνει κάποια σκηνή από τις ταινίες αυτές. Για παράδειγμα, στο «Μπραζίλ» οι αξέχαστες «τραβηγμένες κυρίες» επιβεβαιώνονται κάθε τόσο, κολυμπητές πάνω στο ειδησεολόγιο: ξέρετε με ποια μουσική θα εορτάσει ο γερο Τζεπέτο-Μπάιντεν τους όρκους τους: με την Λέηντη Γκαγκα και την Τζεηλώ, δύο τρομοκρατημένες από το άνοιγμα των θυρών του γεροντισμού τους, μεταπτυχιακές σπουδάστριες στο κρεπάρισμα και στην θωράκιση του υποδορείου ιστού τους, που εάν τις ιδείς χωρίς ψηφιακή επεξεργασία, θα πηδάς έντρομος από τα παράθυρα του τρελοκομείου. Ενώ το κλώτσομπουνίδι που δέχτηκε ένας σταθμάρχης του μετρό προψέ, χώρια η σιχαμένη υποκρισία των άνκορμεν, απηχεί τις καλύτερες παραδόσεις του Κιούμπρικ όταν η παρέα σαπίζει στο ξύλο έναν έρμο σε μια σήραγγα.

Προς γενίκευση της ξεφτίλας, ένας εσμός δικηγόρων υπεράσπισης πλαισιώνει κάθε εξέλιξη σε τέτοια «ατυχή» γεγονότα. Ακόμη κι αν βρεθεί κάποια ομάδα που έφταιξε, όπως συνέβη με τον διασυρμό ενός πανεπιστημιακού στο γραφείο του, οι λαμπρότερες παραδόσεις που διαδίδονται μέσα από τις ευρωπαϊκές εντολές, οδηγούν στον φυσικό τους δικαστή τα πολιτικοποιημένα τσογλάνια και παρευθύς απολύονται, χαμένα στην γλυκειά συμμορία των παραβάσεων που έχουν πλημμεληματικό χαρακτήρα. Κι αυτά, ενώ έχουμε Πρόεδρο Δημοκρατίας μια κυρία από το δικαστικό σώμα.

Επειδή ΔΕΝ πρόκειται να στήνετε αφτί να ακούτε τον κάθε κωλόγερο που ανακάλυψε πως υπάρχει περίπτωση να τον βρήτε με κομμένο λαρύγγι όποτε καυλώσει σε κάποιον, σας στέλνω χαιρετίσματα πως δεν αρκεί μια ιερεμιάδα του στύλ «στα νιάτα μας αφήναμε το κλειδί του σπιτιού κάτω από τη γλάστρα».

Ποτέ δεν είχαμε τόση, μα τόση αστυνομία, τέτοια φιγουρατζίδικη πολιτική προστασία, τέτοια δημαρχιακή και περιφερειακή ακμή, και τόσες, μα τόσες συσκέψεις επί παντός του επιστητού, παρόντος συνήθως του πρωθυπουργού, έμπρακτη απόδειξη πως το κράτος κουτσαίνει, αλλιώς ο Ηγέτης θα έρριχνε έναν υπνάκο το μεσημέρι.

Αλήθεια, υπάρχει ΠΙΚΠΑ; Οι «παλιές δομές» μήπως αντικαταστάθηκαν από «πρωτόκολλα», «Μηκυό» τηλεοπτικά σήματα «υποστηρίξτε εμάς που δουλεύουμε χωρίς εσάς;» Ποια δικαιοσύνη επιτρέπει συχνή επικοινωνιακή υπενθύμιση για κάποια Actionaid που την θυμάμαι χρόνια και ζητά τον οβολό μας ανά κεφαλή ευεργετημένου παιδιού από τα «νουμιστεράκια»; Και η οποία ανήκει σε πρωθυπουργικό στενό συγγενή; Μουρλαθήκατε μωρέ;

Όχι. Τίποτε δεν πάθατε. Οι τρεις χοροί των Λακεδαιμονίων, δεν θα κυκλώσουν πάλι την Αγορά. Υπέργηροι και ημίσκληροι θα συνεχίσουν να αποσυντίθενται μέσα στο λαμπρό φως των προβολέων. Και πουθενά δεν θα σκεφτεί κάποιος να περνάει από τα σπίτια ενός άσημου σπιτιού σε έναν μαχαλά, ο νυχτοφύλακας που θα ελέγχει αν οι γέροντες της περιοχής του σφάχτηκαν, ακρωτηριάστηκαν, θρηνούν η κοιμούνται.