Δύο είναι οι φράσεις που κατά τη γνώμη μου, θαμμένες στη ψηφιακή στρωματογραφία θα χαρακτηρίζουν στο μέλλον την ουσία της διακυβέρνησης το 2020. Η μία από το spin-off της αυτοδιοίκησης και η άλλη από την κύρια υπερπαραγωγή που ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2019. Είναι το “βγήκε και δεν βγήκε” του Δημάρχου για τον περίπατο και το “δεν μπορούμε να γεννήσουμε λεωφορεία από το πουθενά” του θείου και Πρωθυπουργού για την πανδημία.

Δύο μικρές φράσεις οι οποίες ως καθοδηγητικά απολιθώματα θα αποτυπώνουν το άδειο της πολιτικής αφασίας κάτω από κέλυφος μπλαζέ και κουλ το οποίο φορούν και ασκούν και οι δύο ως πατρογονικό δικαίωμα. Και δεν θα σταματήσουν γιατί ούτε ξέρουν πώς, ούτε φαντάζονται διαφορετικά.

Τα βάθη της πολιτικής αφασίας μετρώνται αν αυτό το “δεν μπορούμε να γεννήσουμε λεωφορεία από το πουθενά” αντικατασταθεί με το “δεν μπορούμε να γεννήσουμε ΜΕΘ από το πουθενά”. Κάτι που ακολουθεί με ευκολία τη λογική του Πρωθυπουργού.

Αλλά ο κόσμος δεν πεθαίνει στα λεωφορεία, διασωληνωμένος πεθαίνει. Αφασία τους χρεώνω, όχι ανοησία.