Το υπερωκεάνειο Opera Mundi τραγουδά ραγισμένους τραγουδιάρηδες, Ρέμο και Moυτσινά, και πλέκει ψιλοβελονιά. Είναι εθνικό, με πλήρωμα γιατρούς, νοσηλευτές και ΠΟΕΔΗνιους ευρηματικούς. Δεν είναι πια κρουαζιερόπλοιο, μήτε μπαρκομπέστια, μήτε τράτα κουρελού και χιλιομπαλωμένη.
Του χρόνου συμπληρώνει δύο αιώνες από την καθέλκυσή του. Έχει πολλάκις ανανεωθεί με πλαστούς Πικάσο, αντίγραφα από κρητομυκηναϊκά καλλιτεχνήματα εις των πάτον των πισίνων του και τουλάχιστον μίαν υψίφωνον σε κάθε κατάστρωμα.
Το εκπαιδευμένο τσούρμο του περιλαμβάνει ορθόδοξον πλώρην, υπέρμαχον στρατηγέσσα στα καζάνια του, Μαορί εκχριστιανισθέντες, μεγαλεξανδρινισμένους Καλάς και ομογενείς εκ Μοψουεστίας, βαλκανίους και χαζαροπετσενέγους καμαρότους, ενώ δεν λειτουργεί πλέον ως ναρκαλιευτικόν.
Απεναντίας, εάν μία γερμανική νάρκη εκ Τορώνης έχει την αυτήν περίμετρο με ένα καβούκι από καρέτα καρέτα του Ακράθω, η ανίχνευσις τεσσάρων πεντάκις τρισεκατομμυρίων μίνι-ναρκών που οι αμαθείς καλούσιν κορονοϊές και επικολλώνται στα ύφαλα ενώ συνοδεύονται από σαλάχια πείθει πως αβούλιαχτο θα αμνηστευθεί.
Ακούγεται παντού μελίγχροος μουσική που εκτελούν άνθρωποι της τέχνης και ενίοτε καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις ηθοποιών και εν γένει Κοκλωνείων χαρακτήρων.
Eίναι μια καθαρή αντιμεταρρύθμιση
Δεν σκοπεύω κανενός το δίκιο να προσβάλω. Αλλά τέτοια άκεφα ανταλλακτήρια ιδεών, όπως αυτά που καμαρώνουμε στην αραιωμένη μας Βουλή, καλύτερα να λείπουν. Η ύφεση δεν είναι σβησμένο ηφαίστειο. Οδηγούμαστε προς αυτήν με στόχο ομάδες από τον πληθυσμό ανενεργές και κοινωνικά άσκοπες. Τέτοιες μετακινήσεις ομάδων, μήτε ο Ιουστινιανός ο Ρινότμητος δεν ονειρεύτηκε. Όπως τον καημό για την Τρίτη ηλικία που υποτίθεται θα φεύγει «στα εξοχικά της» παράλληλα με τα παιδούδια που «θα σπουδάζουν» αλλά στα όρθια, επειδή «σχολειό» και «στέκι» δεν θα συνυπάρχουν.
Η κωμωδία του «όλα από το τηλέφωνο»
Η ψηφιακή Ελλάς, είναι μία φενάκη. Αποκλείεται να κινηθεί η χώρα με τους μισούς δημοσίους υπαλλήλους και με τέτοια ποσοστά ασυντόνιστων τρελούμπαλων.
Η τζαμπαμαγκιά της «αραίωσης»
Μόλις μάθαμε πως «είδη αθλήσεως», «κομμωτήρια» και άλλα επαγγελματικά κελύφη, διαλέχτηκαν για να υπάρξει η δεκάτη των εργαζομένων, και κανένα άλλο κριτήριο. Όταν ο μοναδικός στόχος μας είναι να ευημερήσουν οι στατιστικές, δεν πρόκειται να μεθύσουμε με κανένα «κρασί του 21».
Το παρελθόν ως χαμένος παράδεισος
Η δήθεν συζήτηση για τις «μάσκες» εκφράζει μια γενικευμένη αμηχανία. Δεν υπάρχει, βλέπετε «πολεοδομική ιατρική» και «φιλοσοφία του βουλκανιζατέρ». Τα κράτη θα ρίξουν λεφτά στο πόπολο για να΄χουν να πορεύονται ώσπου να έρθει ένα γαμημένο εμβόλιο.
Χωρίς λεφτά; βεβαίως χωρίς λεφτά!
Αυτές οι κωμικοτραγικές «επιτροπές» που λειτουργούν ως «πολίτμπιρο εκφραστικού διαλόγου», μετατρέποντας τον δημόσιο τομέα σε «στρατόπεδο σκηνιτών», και η δομή μιας «πυραμίδας χωρίς κορυφή» δήθεν καθησυχαστικής (θυμήθηκα τον Αυγενάκη, που «ενημέρωνε» άνευ λόγου) δεν θα γίνουν καν βορά των επιθεωρήσεων, διότι πέρασε η μπογιά της άκεφης σάτιρας.
Σε ένα τέτοιο ραβαΐσι, ποιός μπορεί να μη μεθύσει! Το μόνο που μας έλειπε είναι οι εκλογές!