Στην αρχή του βίντεο, απεικονίζεται ο πολίτης Νίκος Γεωργιάδης ξαπλωμένος. Αργότερα, ο ανήλικος [1] εμφανίζεται να έχει ξαπλώσει δίπλα στον Νίκο Γεωργιάδη. (…) Αργότερα, ο ανήλικος [2] εμφανίζεται στο κρεβάτι, δίπλα στον Νίκο Γεωργιάδη, να συζητά μαζί του ήσυχα. Τότε, ο Γεωργιάδης με το αριστερό του χέρι χαϊδεύει λάγνα το σώμα του ανήλικου αγοριού, το γδύνει και βγάζει και ο ίδιος το εσώρουχό του. Έπειτα, ο Ν. Γεωργιάδης χαϊδεύει τον ανήλικο λάγνα διεγείροντας το πέος του με το αριστερό του χέρι. Μετά διεγείρει στοματικά το πέος του ανηλίκου. Ενώ συνεχίζει τις πράξεις αυτές, βάζει δάχτυλο στον πρωκτό του ενώ ο [2] ερεθίζει περισσότερο το πέος του. Μετά, ο Γεωργιάδης ερεθίζει το πέος του ανηλίκου, όπως και ο ανήλικος το πέος του Γεωργιάδη, φιλώντας ο ένας τον άλλον. Συνεχίζουν μέχρι να εκσπερματώσουν.

Το απόσπασμα από άρθρο που είχε υποβληθεί μέσω συνδέσμου προς σχολιασμό ανάρτησης στο Facebook σχετικής με την υπόθεση Γεωργιάδη. Αντικατέστησα τα ονόματα των ανηλίκων στο απόσπασμα με αριθμούς. Η ανάρτηση εξέφραζε αποτροπιασμό για τη συνεύρεση Γεωργιάδη με ανήλικους και έγινε από άτομο που στο παρελθόν είχε τοποθετηθεί υπέρ λοαδ διεκδικήσεων. Αποτροπιασμό εξέφραζε και η σχολιάστρια. Οι δικές μου επιφυλάξεις αναφορικά με την επιλογή του συγκεκριμένου συνδέσμου, ειδικότερα με το λόγο της λεπτομερούς περιγραφής και την προσθήκη αναφοράς για το «τί τράβηξαν τα παιδιά».

Διαβάζοντας την περιγραφή αναρωτιέμαι αν το αρνητικό πρόσημο προσδίδεται αποκλειστικά από το «ανήλικος», το αναμενόμενο, ή και από κάτι πρόσθετο. Παραβλέπω το παρωχημένο «λάγνα» που παραπέμπει σε Ελλάδα του 60, Λάσκαρη και «Στεφανία». Αν μιλούσαμε για 15χρονη σε συνεύρεση με ενήλικο άντρα θα είχε θεωρηθεί αναγκαία ή γίνει ανεκτή αντίστοιχη λεπτομερής περιγραφή στην οποία θα είχε προστεθεί το «ανήλικη»; Πιστεύω όχι. Η καθαυτή πράξη θα εθεωρείτο κοινότοπη, δεν θα συνέτρεχε λόγος για αποκαλύψεις λεπτομερειών, το αρνητικό πρόσημο θα το έφερε από μόνη της μια αναφορά: «ανήλικη». Επίσης, πιθανότατα, λεπτομέρειες δεν θα ήσαν ανεκτές για λόγους προστασίας της κοπέλας. Στην περίπτωση Γεωργιάδη είναι και η ομοφυλόφιλη συνεύρεση που βαραίνει αρνητικά πολλούς, εκεί βρίσκει κυρίως πάτημα το «τί τράβηξαν τα παιδιά». Το «ανήλικος» προσθέτει βάρος σε θεμελιωμένη προκατάληψη. Πόσο άραγε θα ενίσχυε την επιχειρηματολογία το «…χαϊδεύει την ανήλικη διεγείροντας το αιδοίο της με το αριστερό του χέρι. Μετά διεγείρει στοματικά το αιδοίο της ανήλικης για αρκετή ώρα και συνεχίζουν, φιλώντας ο ένας τον άλλον μέχρι να ολοκληρώσουν, φτάνοντας σε οργασμό…», πέρα του γεγονότος ότι αφορά σε ανήλικη;

Αφαιρώ την αναφορά στον πρωκτό, ανοίγοντας μικρή παρένθεση. Σίγουρα μέρος της ομοερωτικής πρακτικής αλλά η σύνδεση της ομοφυλοφιλίας αποκλειστικά με τον πρωκτό είναι περισσότερο εμμονική και μονοδιάστατη αντίληψη της ομοφυλοφιλίας από αρκετούς ετεροφυλόφιλους, παρά των ίδιων των ομοφυλόφιλων. Ζήτημα άλλης συζήτησης, την οποία δεν βρίσκω ενδιαφέρουσα. Ίσως φταίει ο Ginsberg, η κραυγή χαράς θεϊκών μοτοσικλετιστών. Αλλά μάλλον η πλειοψηφία των Ελλήνων ετεροφυλόφιλων δεν έχουν διαβάσει το Howl.

Αυτό που με εντυπωσιάζει με το ζήτημα Γεωργιάδη είναι μια λανθάνουσα και συνεχιζόμενη διασύνδεση πολλών, συμπεριλαμβανομένων προοδευτικών, της ομοφυλοφιλίας με την παιδοφιλία.

Επιμένω. Αν επρόκειτο για 15χρονη θα έπρεπε να ήταν ηχηρότερο το «ανήλικη» για να δοθεί η δέουσα προσοχή.

Οι ομοφυλόφιλοι αποτελούν σεξουαλική μειονότητα. Έτσι, η ουσιαστική αποδοχή τους συνίσταται στην αποδοχή παρεκκλίνουσας από τη νόρμα ερωτικής επιθυμίας και πρακτικής. Ιδιαίτερα δύσκολο σε σύγκριση με άλλες μειονότητες.  Δύσκολη υπόθεση η σεξουαλικότητα για τους περισσότερους, η αντιμετώπιση της εικόνας του σεξουαλικού εαυτού μας, πόσο μάλιστα του ιδιαίτερου. Ευκολότερη η ενηλικίωση αν δεν είχαμε να παλέψουμε με σεξουαλικά σκιρτήματα και ξυπνήματα (αλλά φτωχότερος στην τελική ο κόσμος). Άβολη για όλους η αλήθεια ότι οι ομοφυλόφιλοι έγιναν μαζικά αποδεκτοί αφού νερώθηκε το κρασί, όταν τα αιτήματά τους απο-σεξουαλικοποιήθηκαν και η επιθυμία τους ντύθηκε καθημερινότητα. Και πολύ συναισθηματισμό – ο δραματικός λόγος για «ομοφυλόφιλα» αγόρια θύματα bullying σε σχολικά προαύλια, η γλυκερή εικόνα δύο μπαμπάδων με το παιδάκι τους στο ίδιο προαύλιο. Δεν απαξιώνω τα αιτήματα του κινήματος. Απλά αρνούμαι να είμαι η μονοδιάστατη ύπαρξη που απαιτεί η εκάστοτε περίσταση.

Σημειώνω εδώ την αντίφαση όταν μιλάμε για «ομοφυλόφιλα» παιδάκια, κάτι για το οποίο ασφαλή συμπεράσματα βγαίνουν εφόσον το άτομο πλοηγηθεί ανάμεσα στις συμπληγάδες της εφηβείας.

Ξεκαθαρίζω ότι δεν με αφορά η στάση της Νέας Δημοκρατίας στην υπόθεση Γεωργιάδη, ούτε ότι υπήρξε στέλεχός της. Το ίδιο δεν με αφορούν τα απαράδεκτα και βλακώδη δημοσιεύματα, τα φιλικά προκείμενα στην αντιπολίτευση, τα οποία την έφεραν σε δυσκολότερη θέση. Με αφορά να τονίσω το γεγονός ότι στην περίπτωση του Γεωργιάδη η χρήση παιδικής ή ανήλικης αθωότητας χρησιμοποιήθηκε ως αλτήρας από φιλοκυβερνητικό τύπο ώστε να ασκηθεί κριτική (επιεικώς ο όρος κριτική) στην Νέα Δημοκρατία. Δίχως μέριμνα ή έστω προσοχή στο να μην αφυπνιστούν ύπουλες ομοφοβικές αντιλήψεις. Το πλέον ομοφοβικό, το κλασσικό στερεότυπο του ενήλικου άντρα, του ανώμαλου, που δελεάζει με καραμέλες αθώα δεκαπεντάχρονα. Προκειμένου να ζημιωθεί η Νέα Δημοκρατία – ο σκοπός αγιάζει τα μέσα – πολλοί αριστεροί έπαιξαν δίχως περίσκεψη (ή ύστερα από σκέψη) χαρτί με φοβίες που εξακολουθούν να διαπερνούν οριζόντια την κοινωνία. Προφανώς όχι μόνο τη δεξιά μερίδα της. Φοβίες που εξακολουθούν να είναι εύφλεκτες, με καύσιμο το συναισθηματισμό, ώστε να χειραγωγούνται για μικροπολιτικό σκοπό. Γιατί πολιτική κριτική με αιχμή τον Γεωργιάδη συνιστά μικροπολιτική, καθώς είναι βαθιά αφέλεια να πιστεύει κάποιος ότι κάτι ανάλογο δεν θα μπορούσε να συμβεί με στέλεχος αριστερής παράταξης. Δείτε τι γίνεται με τους καθολικούς ιερείς. Θα γελάσω αν μου πείτε ότι ο όρκος αγαμίας των κληρικών είναι που δίνει το ηθικό προβάδισμα σε εγκρατείς αριστερούς.

Όσο για τη δεξιά, αναδείχτηκε περίτρανα η ηλιθιότητα των φιλικών μέσων ενημέρωσης με τη σιγή τους ή τις αξιοθρήνητες και κατάπτυστες προσπάθειες συγκάλυψης και εκλογίκευσης. Κατάπτυστοι όμως και αυτοί που υποκίνησαν την υπόθεση με την απερίσκεπτη ή συνειδητή επιλογή συγκεκριμένων μέσων για ιδιοτελή σκοπό. Σίγουρα όχι για να πολεμήσουν το trafficking.

Αν πραγματικά θεωρούσαμε ότι ο νόμος είναι ανεπαρκής στην προστασία ανηλίκων από τις σεξουαλικές ορέξεις ενηλίκων, ας συζητούσαμε για αύξηση της ηλικίας συναίνεσης. Ή/και για αυστηρότερη ποινές στην περίπτωση που χρησιμοποιείται δέλεαρ πληρωμής από ενήλικο προς ανήλικο ώστε να υποκύψει σε σεξουαλικές πιέσεις. Γιατί ο Γεωργιάδης κρίθηκε πρωτόδικα ένοχος, όπως προβλέπει η ισχύουσα νομοθεσία, για ασέλγεια σε βάρος ανηλίκων καθώς υπήρξε χρηματικό δέλεαρ. Θα ήταν μια συζήτηση αποχρωματισμένη από προκαταλήψεις για σεξουαλικό προσανατολισμό και από πολιτικές εμπάθειες, με νηφαλιότητα, επιχειρήματα και γνήσιο μέλημα. Το ζητούμενο όμως ήταν αλλού και προς επίτευξή του χρησιμοποιήθηκε προσάναμμα συναισθηματισμού, η αγωνία για αθώα ανήλικα θύματα. Όπως έγραψα πριν μερικές μέρες, λίγοι από τους συμμετέχοντες στη δημόσια συζήτηση κατάφεραν μέσα στον ανεμοστρόβιλο φοβίας, ηθικολογίας και συναισθηματισμού να επικεντρωθούν στον πυρήνα της υπόθεσης, το trafficking, τη σωματεμπορία αθώων – ανηλίκων και ενηλίκων – το οποίο έπρεπε να απασχολεί σοβαρά την ελληνική κοινή γνώμη, εδώ και δεκαετίες. Και ένοχοι μέσω συμμετοχής είναι ενήλικοι Έλληνες, ομοφυλόφιλοι άντρες και ως επί το πλείστον ετεροφυλόφιλοι.

Όταν έβγαιναν εκθέσεις από το State Department (και αν θυμάμαι καλά και από την Αμερικανή Πρεσβεία) είχαμε το αντιιμπεριαλιστικό ανακλαστικό και τους λέγαμε να κοιτάξουν τα χάλια τους. Καλά κάναμε. Περιμέναμε την κατάλληλη στιγμή, με σύστημα. Εξάλλου η δεξιά τα διεφθαρμένα καπιταλιστικά, ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των Αμερικανών εξυπηρετεί.

Ο αγώνας τώρα δικαιώθηκε. Με δικό μας τρόπο και μέσα, έπιασε στόχο και τόπο.