Παλεύει χρόνια τον καρκίνο, τουλάχιστον όσα αγοράζω το κουλούρι της τα μεσημέρια στον πεζόδρομο. Την ταλαιπώρησαν οι θεραπείες, τώρα ο γιατρός τις γράφει «ενεσούλες» ν’ ανεβάσει τα λευκά. Χαρίζει τις ενέσεις εκεί που μαζεύουν φάρμακα για όσους έχουν ανάγκη, αμέσως όπως τις πάρει με τη συνταγή. Τα λευκά τα φροντίζει με ασπράδια αυγού, καθαρή πρωτεΐνη το λεύκωμα, φυσικός τρόπος κι όχι φαρμάκι. Νιώθει καλύτερα, δηλητηριάζουν με τις συνταγές οι γιατροί. Την άκουγα μασουλώντας, θυμήθηκα τον Frazer, μαγικό της είπα κι απόρησε. Καλό είναι να μιλήσει στο γιατρό, συνέχισα, για τη σχέση λευκώματος με τα λευκά. Τη ρώτησα για τον αλλοδαπό ζητιάνο παραδίπλα, οι αστράγαλοι πρησμένοι κι ανοιχτή πληγή στο ζεστό αέρα. Γκράφιτι απάντησε και σήκωσε τα μάτια με καχυποψία, η πληγή ζωγραφιά και τον έχει δει να περπατά.
«Μας ψεκάζουν», παρατήρησε ο συγχωριανός μου δείχνοντας δύο αεροπλάνα που πετούσαν βορειοδυτικά, το ίχνος συμπύκνωσης φωτεινό πάνω από τον ήλιο. Νεότερος κι απόστρατος, βράδυ Σαββάτου πριν τις εκλογές. Τρώγαμε παρέα δίπλα στη θάλασσα. Αγνόησα το σχόλιο. Δυο βδομάδες αργότερα, Κυριακή, έγραψε στο Facebook για την ΠΟΥΣΤΡΑ που ξεφτίλισε την ελληνική σημαία ενώ αυτός την τίμησε σε ελληνικές αποστολές σε εμπόλεμες ζώνες. Δεν το αγνόησα, σχολίασα ότι υπάρχουν πολλές «πούστρες» που τίμησαν την ελληνική σημαία εξίσου καλά μ’ αυτόν και αυτός ήταν ανυποψίαστος (σίγουρα το Αφγανιστάν θέλει κότσια). Απάντησε με φωτογραφία ενός που γύρναγε γυμνός στο Pride με κάπα τη σημαία, επισημαίνοντας ότι οι ένστολοι τον άφησαν ανενόχλητο ενώ συνέλαβαν έναν γέροντα σε διαμαρτυρία. Πρόσθεσε ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει κορμί και ψυχή όπως νομίζει αλλά αυτός δεν είναι υποχρεωμένος να βλέπει τέτοια εικόνα. Δεν συμμετείχα, έλειπα, δεν ήξερα αλλά δεν του χαρίστηκα ομολογώντας τη δική μου διαφωνία στη σύλληψη του παπά και πόσο απεχθής μου ήταν ο τύπος με τη σημαία. Τόνισα ότι ήταν καλό που διευκρίνισε, ότι υπήρχε κίνδυνος γενίκευσης και παρεξήγησης σε αυτά που γράφει. Μου έβαλε καρδούλα λάικ, κλείσαμε αλλά παρά την καρδούλα είχε προηγηθεί άλλη ανάρτηση όπου δήλωνε αποφασισμένος να προστατέψει την ελληνική οικογένεια. Μια οικογένεια κάτω από ομπρέλα στην οποία ρίχνει ουράνιο τόξο. Το σεβάστηκα. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο θα την προστατέψει, του αρέσει να ανεβάζει φωτογραφίες προφίλ από ένστολους καιρούς, μπράτσα, στο χέρι όπλο.
Την περασμένη Παρασκευή επιστρέφοντας σπίτι ήπια στα όρθια καφέ σε Γρηγόρη του κέντρο. Δίπλα δύο κοπέλες, Ελληνίδα και Αλβανίδα, νέες και φίλες, ούτε καν 25. Η Ελληνίδα έλεγε ότι την τύχη της Ευρώπης την ορίζουν δύο αδέλφια, μισοί Εβραίοι, μισοί Βρετανοί που καθόρισαν επίσης την εξέλιξη στο μακεδονικό ενώ τα Σκόπια ανήκαν στη Σοβιετική Ένωση και πριν ήταν χώρα με το όνομα Σλαβία. Κράτησαν λοιπόν τον Μέγα Αλέξανδρο με το έτσι θέλω κι Αλέξανδρος σημαίνει αυτός που διώχνει τους άντρες όπως το αλεξίσφαιρο διώχνει τις σφαίρες. Αλλά οι δύο μισο-Εβραίοι έκαναν κουμάντο γιατί είναι Εβραίοι κι έτσι κάνουν.
Αλεξίσφαιρο, όπως αλεξιβρόχιο που προστατεύει από ουράνια τόξα, ο τόνος της φωνής της, αποφασισμένη και αυτή. Κάποιος παραδίπλα, σιωπηρός μέχρι τότε, συμφώνησε.
Παρασκευή αργά απόγευμα θερινού ηλιοστασίου, κέντρο Αθήνας με σκιά ανάμεσα στα κτίρια, κτίρια αλεξήλια. Κάτω ευθεία το άνοιγμα της Αθηνάς ψηλά στον Παρθενώνα.
Μέρα γιορτής για τους κατοίκους της παλιάς Ευρώπης, μέρα καμπής στην πορεία του ήλιου όπως γράφει ο Frazer στο «Χρυσό Κλώνο». Οι δράκοι ερεθισμένοι στην καλοκαιρινή κάψα συνουσιάζονται στον αέρα, το σπέρμα τους πέφτει βροχή σε ποτάμια και πηγάδια, τα δηλητηριάζει, σκορπάει αρρώστια. Το Μεσαίωνα μικρά αγόρια έκαιγαν κόκαλα και σκουπίδια να διώξει ο βρομερός καπνός τους δράκους, να στανιάρει ο κόσμος τις ώρες που ο καλός θεός βρίσκει πρόωρο, άδικο τέλος. Θερινό ηλιοστάσιο, μου το θύμισε το Facebook. Πιο πέρα η Πλατεία Βάθης, η αρχή της Αριστοτέλους, οσμή ταγγισμένου κάτουρου και ανθρώπινων εκκρίσεων, η αμμωνία του καύσωνα έγκαυμα στα ρουθούνια, χέρια αδύναμα προσπαθούν να βρουν φλέβα να χτυπήσουν αίμα, μάτια πρησμένα, μισάνοιχτα μολυσμένα, γλώσσα τραυλή. Και πιο πάνω, παλιότερα, όχι το Μεσαίωνα αλλά τον περασμένο αιώνα, εγώ ίσως μικρό αγόρι, ίσως αγέννητος, άναβαν του Αϊ Γιάννη φωτιές. Έτσι έλεγαν τα τραγούδια. Πηδούσαν τη φλόγα, τρεις φορές να πιάσει, να γίνουν ένα με τη φλόγα, δύναμη, να πολεμήσει η ζωή την αρρώστια σα χαθεί ο ήλιος, καλή μαγεία, λεύκωμα, να διώξουν τις κακές μάγισσες, τις μαύρες, το χέρι να κρατήσει γερά τη φλόγα, μη βυθιστεί, τη χαρά και την ευτυχία.
Εκτός Βουλής Χρυσή Αυγή και Ελληνική Λύση, ιδανικό λέει ο Κυριάκος, ισορροπημένοι κεντρώοι στηρίζουν Κυριάκο, σημαντική επιχειρηματολογούν η εξυγίανση και η μεταρρύθμιση του κόμματος. Σκέφτομαι, όσοι θα στήριζαν Χρυσή Αυγή και Ελληνική Λύση ποιον θα στηρίξουν; Εξυγιάνθηκαν με το κάλεσμα Κυριάκου; Άλλαξαν ή ξενιστής και παράσιτο συνυπάρχουν; Venom. Όμορφος και γοητευτικά ατσούμπαλος ο Tom Hardy. Και αν χρειάζονται κάτι παραπάνω, περισσότερο αποφασιστικά σκληρό για να ικανοποιηθούν, ο Κυριάκος θα ανεβάσει τη δόση, ο Μιχάλης υπερυπουργός Προστασίας Πολίτη. Η κατάσταση ασφαλώς κι έχει ξεφύγει, οι Έλληνες είναι νοικοκυραίοι κι ο Μιχάλης έδειξε αποφασιστικότητα και προστάτευσε, φρόντισε την προστασία όλου του κοινωνικού συνόλου, υπηρεσία προστασίας πολίτη.
Έκκληση σε όποιον νοικοκύρη οικογενειάρχη επιθυμούσε να εξεταστεί για HIV να τηλεφωνήσει στο ΚΕΕΛΠΝΟ, αλεξίσφαιρο για την ελληνική οικογένεια, 2107222222, 2105212054.
Διασχίζω την Πλατεία Βάθης για το σπίτι μου, ο καύσωνας των δράκων, η σόλα στη μάκα του πεζοδρομίου που λιώνει μαύρη και κολλά, οργανική σα ζωντανή κι επικίνδυνη, Venom, η Αριστοτέλους σμίγει με τη Βάθης, εξυγίανση, μεταρρύθμιση και προστασία, αναγκαία αλεξήλια, αλεξιβρόχια, όπλα και αλεξίσφαιρα… η ελληνική οικογένεια. Να καούν οι δράκοι, πόσο περισσότερο νιανιά, τόσο όσο όταν με έβαζαν να διαβάζω μνημόνια και να εξηγώ, όσο όταν υπουργοί που τα υπέγραφαν δεν τα διάβαζαν αλλά εξυγίαιναν υπογράφοντας επιδρομές με βάση νομικές ρυθμίσεις του 1940, τότε που στους απάνω δρόμους άναβαν φωτιές και τις πηδούσαν να κάψουν μάγισσες. Τί δεν καταλαβαίνω από τη στήριξη της μεταρρύθμισης την ώρα που δράκοι βρέχουν άρρωστο σπέρμα… οι ελληνικές οικογένειες, οι νοικοκυραίοι.
Εγώ αντέχω, κανένας αυτοαποκαλούμενος ευρωπαϊστής δεν θα τολμήσει πάνω μου, το ξέρω. Για τους άμοιρους στους δρόμους, τους ασθενέστερους φοβάμαι. Η μεταρρύθμιση θέλει πυγμή και κάποιοι για να συνυπάρξουν ζητούν ανθρωποθυσίες να κατευναστούν.
Πριν είκοσι χρόνια, θερινό ηλιοστάσιο στα βουνά της Οαχάκα. Με το ηλιοβασίλεμα γύρισα πίσω στην πόλη, στο ζόκαλο, όπου μια φίλη μου τύλιξε χώμα σε φύλλα καλαμποκιού και μου το έδωσε να αποκοιμηθώ μ’ αυτό κάτω από το προσκέφαλο, να αντλήσω δύναμη και γονιμότητα.
Δυνατός κι άκληρος.
Η Katharine Wilkinson από τους πολλούς κλιματικούς επιστήμονες με συμπτώματα κατάθλιψης, με την παραίτηση της Κασσάνδρας. Πρόσφατα βρέθηκε σε πάνελ όπου δήλωσε, δίχως να νοιαστεί, «δεν έχω παιδιά, έχω ένα σκύλο κι ευχαριστώ το Θεό που θα είναι νεκρός σε δέκα χρόνια». Και ο Ken Caldeira του Stanford βλέπει λευκούς τους απονεκρωμένους υφάλους, τα κοράλλια ν’ ασπρίζουν κόκαλα σε στείρο υγρό κρύσταλλο και επισημαίνει ότι το 90% της καταστροφής οφείλεται σε εκλύσεις από τη χρήση ορυκτών καυσίμων
Και βέβαια μας ψεκάζουν. Αυτή η απάντηση έπρεπε στο συγχωριανό μου, αυτόν με τα αλεξίσφαιρα, τα όπλα και τα αλεξιβρόχια, σαν είδαμε τα δυο αεροπλάνα, δίπλα δίπλα, και το ίχνος τους που έλαμπε πάνω απ’ το βυθιζόμενο ήλιο.