Εκείνος ο ψεσινός οργίλος που διακωμώδησε «τον τοξοβόλο του Συντάγματος» έρχεται κατευθείαν από τον Βενάρδο, «τον ληστή με τις γλαδιόλες». Η νεοελληνική δομή του «μεσανθρώπου» διατηρεί τις αξίες του παρελθόντος: να μετανοείς όταν χτίζεις αναθέματα, να κλαίς όπως η μάνα που επικαλείται ο Μάρκος σε ένα μουρμούρικο «έλα πριν με δικάσουνε, κλάψε να μ΄απαλλάξουνε» (που φαίνεται να είναι η επιτομή, το coat of arms παντός ανωτάτου δικαστή) αλλά παραδείγματα διαθέτει κάθε χώρα, κάθε μπανόβινα και κάθε Ήπειρος.

Χαιρετίσματα στην «δυναμική» αντιπολίτευση πως όλα αυτά τα παράγει μια «μη κυβέρνηση» που αντί να διαπράξει κανέναν κοινοβουλευτικό διάλογο της προκοπής, συνεννοείται μέσα σημειωμάτων κάποιας πρεσβείας μάλλον, διότι ο τέως πρωθυπουργός μοιάζει κάθε μέρα με το όραμα του Ελ Σιντ, η δε κυρία Νοτοπούλου που πρωτάκουσα σε Δημοτικο συμβούλιο, θέλει μερικές πενταετίες εξάσκηση, καθώς για την ώρα εκφέρει ναζιάρικα τα παράπονά της, με ιδιότυπο αξάν και λαθεμένα, καθώς απέναντί της βρίσκονται όλοι οι δεξιοί χοροί των ιεροψαλτών του Δήμου.

Ναι, θα ξαναρχίσει το κεκραγάριο των εκλογών. Μόλις ένα κόμμα γίνετα αδοκήτως ηλίθιο, προσπίπτουν οι συμμαχικές δυνάμεις που το πλαισιώνουν και εξεμούν μιαν ασύλληπτη παλούκα, σα να παίζουν το παιδικό μας μπίκο. Στρατιές αυτοκτόνων υπουργών και υφυπουργών συνωστίζονται προς έξωση, αλλά οι ΜΚΟ της Οικογένειας είναι φοροτεχνικώς άψογες και δεν εννοούσαμε αυτές γκρινιάζοντας. Τελικά, όποτε ακούτε πως «Φασίστες φάνηκαν στον κάμπο» να ξέρετε πως σκότωσαν τον Ραιμ σε μια μαύρη ασβολωμένη νύχτα και δεν παίζει κανέναν ρόλο ποιος φασίζει ποιον.