Όταν σκάει η ροδοδάκτυλη Ηώς και τα πλήθη των αβράβευτων επιστρέφουν από έναν ακόμη ημιμαραθώνιο, αγνοώντας τον τεταρταίο πυρετό, είναι ώρα για τολμηρές αποφάσεις. Ώρα να ανοίξουν τρία κουτιά σε κάθε σπίτι, ήτοι του τρομοκράτη, του παιδιού που λέει αλήθειες και του ηγέτη που δεν ξέρει τι λέει.

Ο τρομοκράτης selfie

Ο τρομοκράτης είναι ένα άγνωστο πεφταστέρι που κόβει κεφάλια και οι τηλεοράσεις σαστίζουν. Από τότε που ο τρομοκράτης σκότωσε τον πρώτο τσάρο, υπάρχει διαθεσιμότητα στο είδος. Διότι δεν βρίσκεις τόσο εύκολα είτε το καταστατικό της τρομοκρατικής οργάνωσης, είτε το πλήθος των τρελούμπαλων που πιστεύει τα κατορθώματά τους. Υποτίθεται πως γλώσσες και ιδιόλεκτα υπάρχουν για να ξεστραβώνεται ο κόσμος, να μάθει να ξεχωρίζει τα σύκα από τη σκάφη. Αλλά υπό τον κοινό ορισμό του «τρομοκράτη», κάθε κράτος, κάθε κόμμα, κάθε μοντέλα και κάθε πληκτρολόγος, όταν λέγει «τρομοκράτης» εννοεί και κάτι άλλο.

Καθώς τα λογάκια είναι εύκολα και δεν εικονογραφούνται το ίδιο εύκολα, και ο υπεύθυνος ύλης δεν καυλώνει μόνον με λογάκια, υπάρχουν props και εποπτικό υλικό παντού και πάντοτε. Για παράδειγμα, χιλιάδες σφαίρες που ρίχνονται χαλάζι κατευθείαν σε εχθρό και ο φακός παρακολουθεί με ακρίβεια και απάθεια τον ήρωα που ρίχνει μπαταριές. Αν οι σφαίρες πέφτουν σαν το χαλάζι, πάντα θα βρεθεί ένα παιδάκι που σφαδάζει, μια μάνα που εκφράζει αγωνία και ένας κάθιδρος γιατρός χωρίς σύνορα.

To σοφό και διδαγμένο

Σπανιότερα, ευρίσκεται διαθέσιμο ένα παιδάκι όχι σαν την Γκρέτα, αλλά με πρόδηλη αθωότητα, κατά προτίμηση εκφρασμένη στα αγγλικά. Ο σκελετός της σκέψης του είναι: «είμαι μικρό και τριανταφυλένιο και τι θέλουν από μένα όλου ετούνοι οι κακοί αθρώποι». Σημασία έχει να ακούγονται σφαίρες σφυρίζουσες ολούθε. Οι μικρομάνες με έξυπνα κορτσούδια παρευθύς κατακλύζονται από φρίκη έναντι του πολέμου.

Ο Ηγέτιξ

Μπορεί για την θέση να ερίζουν ο Μπόρις, οι Τούρκοι που χαιρετούν στρατιωτικά και οι αφίσες υπέρ του Άσσαντ, αλλά η ανθρωπότης θα κάνει πολλά χρόνια να ξανανταμώσει διδάχο σαν τον Τραμπ. Διαθέτει φυσική ευχέρεια έκφρασης, ενισχυμένη από την ικανότητά του να μη μαθαίνει τί-πο-τε συνειδητά κι έτσι «αφαιρεί πολλήν απάτη από την ζωή» που λέει κι ο Αριστοφάνης.

Σημειώσεις για τον πόλεμο

Για την ώρα, ένας πόλεμος υπάρχει. Της Τουρκίας με τους Κούρδους. Που καταλήγουν οι συμπαρουσιαστές, οι κομπάρσοι και άλλοι της πιάτσας, μετα βίας καλύπτεται από περιφερειακή όραση.

Η προετοιμασία της κοινής γνώμης

Αρχικά, οι τουρκικές διεκδικήσεις ήταν για μια «ζώνη επιρροής», «τριάντα χιλιόμετρα βάθους» και παρομοια. Διαδόσεις πως  «απογυμνώθηκαν οι στρατιές ανατολικής Θράκης και Αιγαίου» από καταδρομείς και το σχετικό «άνθος» του στρατεύματος, άρχισαν να κυκλοφορούν, δήθεν από τα μέσα, πριν κάθε άλλη ενέργεια. Ο κόσμος το έχαψε. Σχηματίστηκε η εικόνα ενός αρραγούς μετώπου 420 χιλιομέτρων στα σύνορα Τουρκιας – Συρίας, που θα λειτουργούσε ως επεμβατικό χαλί εξαέρωσης κάθε αντιπάλου.

Το σανό, κυκλοφόρησε και καταναλώθηκε από όλους τους ενδιαφερομένους. Αυτά τα τεθωρακισμένα, τα αεροπλάνα, το φοβερό πυροβολικό, τα έμπειρα στρατά, τα άκουσαν πολλοί, δεν τα είδε κανένας. Και βέβαια, ως άπιστος Τόμας, ανέτρεξα στους πρώτους διδάξαντες την τεχνική της παραπλάνησης, ήτοι τους Γερμαναράδες που έναντι της γραμμής Μαζινό, αντιπρόταξαν την γραμμή Ζίκφριντ που ήταν εκατό φορές ασθενέστερη από την αντίπαλό της, αλλά όταν ο Ναζήδες την επεδείκνυαν στον Τύπο, έδειχνε ακαταμάχητη. Μέτωπο 420 χιλιόμετρα δεν είδαμε, αλλά το θεωρήσαμε, ως χάχατα, πραγματικό και υπάρχον.

Στη θέση του, φάνηκαν κάτι παλιαντζούρες, μάχιμες βέβαια, βαμμένες πορτοκαλομπορδοκόκκινο, πάνω σε αρματομεταφορείς από τα χρόνια της Κορέας, πολλές νταλίκες με εφόδια και πολλά οχήματα μέσου και ελαφρού οπλισμού, χωρίς μήτε έναν Τούρκο στρατιώτη. Μας εξήγησαν τα σαΐνια της Τετάρτης Εξουσίας πως αυτά ήταν ένας προθάλαμος, ένα οφίς, που την απάρτιζε ένας «συριακός απελευθερωτικός στρατός» από αντίπαλους του Άσσαντ. Δηλαδή είχε μάλλον δίκιο ο Εγγονόπουλος, πού έφθειρε την «Μυλέν Ντεμονζώ» σε «Μηδέν Λεμοντζόγλου»

Παράλληλα, τα σαΐνια της Τετάρτης Εξουσίας άρχισαν να μυθεύουν τα αρίφνητα, μοδέρνα όπλα που τα χαϊβάνια οι Αμερικάνοι πρόσφεραν σε Κούρδους μαχητές για να νικήσουνε τον ISIS. Αυτοί που βλέπαμε στα πεδία των συμπλοκών, ήταν οι γνωστές σαραπατράκες που μόλις έβλεπαν κάμερα έστελναν ριπές στα κουτουρού.

Α, είδαμε εξ αποστάσεως και ένα αερόπλανο. Τούρκικο. Τέτοια δύναμη πυρός. Λένινγκραντ και Σεβαστούπολη η Έρημος.

Οι επιχειρήσεις

Δεν πρόλαβε να σαραντίσει το ζήτημα (δηλαδή να περάσουν σαράντα λεπτά από την απαρχή των επιχειρήσεων) και οι Αμερικάνοι εγκαταλείπουν τις βάσεις τους, άλλοτε λένε πως είναι πενήντα νοματαίοι και άλλοτε τρεις πεντακοσαριές, αφήνουν στα τραπεζάκια μισοτελειωμένο το φαΐ τους και χάνονται. Που πάνε, εσείς κσέρετε.

Ο πόλεμος αρχινάει. Τούρκοι, μήτε για δείγμα. Πολιτοφύλακες και άλλα ονόματα, όσα θέτε. Στα ανατολικά, που είναι αραιοκατοικημένα και αμιγώς κούρδικα, οι κάτοικοι φεύγουν ή σκοτώνονται, αλλα έχουν κάτι όλμους και τυφέκια οι πολεμιστές και χώνονται σε λούμπες και ενεδρεύουν. Οι απώλειες που δηλώνονται, εκτός από ογκώδη βουνά αμάχων, δείχνουν έναν λογαριασμό ένα προς δέκα. Είτε φίφτι φίφτι πεις, είτε ένα προς χίλια, δεν έχει νόημα. Ο τύποι με τα περτικαλί οχήματα προχωρούν κανονικά, μέσα σε πόλεις και χωριά πιό δύσκολα, αλλά πάντως μακριά από θάλασσα. Και τότε, η Συρία με πλοηγούς Ρώσους, αποκτούν την κυριότητα δύο πόλεων που θεωρούνται κουρδικά κάστρα, όπως το Κομπάνι. Τα περτικαλιά οχήματα δεν πλησιάζουν με τίποτε. Σκοτώνουν αμάχους με το πάσο τους, στη έρημο. Ο Τραμπ διοδεύει στις δέλτους της ιστορίας, μπλέκει την βούρτσα με την βούρτσα, η Πελόζι βγάζει άφθες, αλλ΄αυτά έχει η ζωή. Η Συρία, από την διακατοχή του 20% του εδάφους της, κοντεύει το 85%. Έρχεται αντιπροσωπεία, μετά από ένα επικό ξεκατίνιασμα απόψεων και επιθέτων να επιβάλει στυλ στον Ερντοάν, στο σύστριγγλο που ακολουθεί οι πάντες σώζουν τα προσχήματα, οι Κούρδοι μάλλον την έχουνε βαμμένη, στο Σότσι, από εβδομάδα, θα δούμε τα υπόλοιπα. Ειδικά η εκεχειρία – μη εκεχειρία, μνημείο εργασίας χασομέρηδων, μοι άρεσε εκεί που λέει να παραδώσουνε όπλα οι Κούρδοι και κάτι άλλα σαν τη Βάρκιζα που με γητέψανε.

Και οι Ρώσοι; Δεν βαρυέσαι…

Οι Ρώσοι έχουν μια φήμη, από την εποχή της Μεγάλης Αικατερίνης: σε πουλάνε για την πλάκα τους, με επικεφαλής εκειόν τον Λάμπρο Κατσώνη. Έτσι και ο δημοσιογραφικός κόσμος, ακόμη και σήμερα, τους αντιμετωπίζει όπως ο Γεωργαλάς την Δημοκρατία: ως υπόπτους. Οι πηγές, εκφρασμένες από τους «ειδικούς» είναι λιγόλογες: δεν ξέρουμε τι χαλεύει το ξανθόν γένος στη Συρία, αλλά στο βάθος είναι φτωχαδάκια και θα τους ροφήξουν οι Κινέζοι και οι Ινδοί αργότερα, ενώ από την Ευρώπη έπρεπε να λείπουνε, να υπάρχουν έως εκεό που τους ήθελε ο φον Μπράουχιτς: στα παγωμένα μέρη όπου βγάζουνε σαν ζωντανά τα μαμμούθια. Δεν αξίζουν κάτι παραπάνω, το πολύ σαν Λεμοντζόγλου. Γεννημένες το 1935 υπάρξεις, ικανές μόνον να κρυώνουν και να μιλάνε για τη Φούρτσεβα. Ενώ ο Γίγας Ερντοάνης θα τους τρίξει τη μασέλα στο Σότσι.

Tι απομένει λοιπόν;

Απλό. Μια Ευρώπη που κάθε μέρα θα θυμίζει το έθνος των Χαζάρων και μια Ελλάδα που έχει μπροστά της την κρίσιμη λύση, μια κοινή παρέα εννοώ, στην οποία δεν πρόκειται ποτέ να ενταχθεί. Δεν ήταν η Κρίση, είναι οι προτήκτορες. Δεν ήταν η Οικονομία, ήταν οι καλοί λογαριασμοί που μας έλειψαν.

Μυλέν Ντεμονζώ. Μηδέν Λεμοντζόγλου.