του Σπύρου Β. Κεκάτου (1963 – 2013),

από τη συλλογή Κυματόδαρτοι Κάβοι, Φλεβάρης ’81

Ο ΔΙΑΣ είναι δύο ξέχωρες όψεις
στη μέση του αφρομάνιστου
πέλαγου
μπρός,
ένα καλλίμορφο σχήμα
– ήμερο πρόσωπο –
κι ένα ξωκκλήσι
άσπρο όνειρο
πίσω,
δέος!
γκρεμοί που χάσκουν
και ξερνούν το χειμώνα πέτρες
άμορφα αγκαλιασμένα βράχια δράκοντες
όμοιοι με τα θαλασσινά τέρατα
που φοβούνται το χειμώνα
οι νησιώτες
και σπάζουν τα κύματα
ή και τα περαστικά καράβια
στις θύελλες
τσακίζουν στο διάβα τους.
Εδώ θα σταθείς
στο αγκυροβόλιο
ορμητήριο ΔΙΑΣ.
Διαβαίνεις το θαλασσινό δρόμο
περήφανος
και τραβάς για το ΔΙΑ
αυτό το αγριωπό κι αγέρωχο
συνάμα
κουρασμένο από τα κύματα
του χειμώνα νησί
που τώρα χαϊδεύει ο ήλιος
όπως και τότε
Το κυκλοφέρνεις για να βρεις
το λιμανάκι.

…Ο αδελφός του πατέρα μου, ο θείος μου ο Σπύρος, που έχει φύγει πια από τη ζωή, ήταν ομοφυλόφιλος. Μια εντελώς ροκ εν ρολ προσωπικότητα που είχε κάνει coming out στα 16 του χρόνια σε δύσκολες εποχές, σε μια φτωχή και συντηρητική οικογένεια. Έναν χρόνο αργότερα έφυγε για την Αυστραλία, όπου και έζησε μόνος του. Αυτός ήταν η έμπνευση για την ταινία μου και σε αυτόν την αφιερώνω…

Βασίλης Κεκάτος