Jennifer Jason Leigh και Bridget Fonda, από την ταινία «Single White Female» (1992)
Γυναίκα Μόνη Ψάχνει
14-06-2020

Τώρα που συνελήφθη μια γυναίκα για την πρόσφατη επίθεση με βιτριόλι σε μιαν άλλη ―τα Μέσα Ενημέρωσης τις αποκαλούν “35χρονη” και “34χρονη”, ενώ σπανιότερα “ύποπτη”, “κατηγορούμενη”, “δράστις” (εδώ είχαν πρόβλημα με τη γενική), “βιτριολίστρια” (ριμάρει με “ερπύστρια”), “λογίστρια” (ριμάρει με “Δώρα Δ’ Ίστρια”), “θύμα”, “Ιωάννα”― έγινε ευρύτερα γνωστή η ταυτότητα των δύο γυναικών, διότι στην Ελλάδα ζούμε, κι εμφανίστηκαν στα Μέσα Ενημέρωσης και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και οι φωτογραφίες τους.

Εμφανίστηκαν επίσης στο διαδίκτυο διάφορα memes που αντιπαραθέτουν τις φωτογραφίες των δύο γυναικών, με πίξελ ή και χωρίς, για να δούμε, λέει, πόσο μοιάζουν μεταξύ τους. Και λοιπόν;

Δεν θα είναι η πρώτη φορά που ένας άνθρωπος αποκτά εμμονή με έναν άλλον και προσπαθεί να του μοιάσει εμφανισιακά. Καμιά φορά η εμμονή αυτή κακοφορμίζει, άλλοτε ξεθυμαίνει ανώδυνα. Το να νομίζεις ότι μπορείς να ξεχωρίσεις έναν κακόβουλο από έναν αγαθό, μόνον από την εμφάνισή του, είναι επιεικώς ηλίθιο.

Δεν ξέρω τι ικανοποίηση προσφέρουν αυτά τα memes στους δημιουργούς τους και τι υπηρεσία στο κοινωνικό σύνολο με τη διάδοσή τους από τα κοινωνικά μέσα. Ξέρω όμως ότι αν ανατρέξετε λίγο περισσότερο στα μαγαζιά, στις καφετέριες και στα ψηφιακά ομόλογά τους ― στο Facebook, στο Ιnstagram και στο ΤikΤok (θα υπάρχουν κι άλλα που μου διαφεύγουν)― θα διαπιστώσετε ότι υπάρχουν σαφή εμφανισιακά πρότυπα για όλη την πιτσιρικαρία, εικοσάρηδες και τριαντάρηδες, άντρες και γυναίκες. Σα να βγαίνουν όλοι από το ίδιο καλούπι (έστω, δυο-τρία του ίδιου εργοστασίου). Όποιος θέλει να ανήκει στην ευρύτερη παρέα και να μην θεωρείται αποσυνάγωγος πρέπει να προσαρμοστεί και να τους μοιάσει. Αυτό επιτυγχάνεται με ρούχα και κουρέματα, με τη χρήση φίλτρων στα κινητά και νυστεριού στα ζωντανά.

Η δύναμη των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης είναι καταλυτική, και είναι λίγοι αυτοί (και αυτές) πού έχουν το θάρρος της προσωπικότητάς τους και τολμούν να είναι διαφορετικοί ― όχι ως απλή αντίδραση στην ομοιογενοποίηση, αλλά ως δήλωση της ιδιαίτερης ταυτότητάς τους. Συνήθως είναι και οι πιο ενδιαφέροντες, από κάθε άποψη.