Θύελλα και φασαρία και αψιμαχίες μεταξύ των φωνών στα σόσιαλ μίντια για την ταινία μικρού μήκους #MyBrother. Το βίντεο έχει γίνει viral και σκηνοθετήθηκε από τον Θοδωρή Παπαδουλάκη με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.

Αφού το δείτε, λοιπόν, θα σας συγκλονίσει και έπειτα θα πάτε γιαβάς- γιαβάς με την μερίδα που υποστηρίζουν ότι δημιουργεί θετικό πρότυπο περί βίας είτε θα το βρείτε συγκλονιστικό και τέλος.

Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να διαχωρίσουμε την έννοια της καμπάνιας με αφορμή μία παγκόσμια ημέρα και την ανάγκη ευαισθητοποίησης και την έννοιας της ταινίας. Το συγκεκριμένο βίντεο δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως καμπάνια. Η καμπάνια πρέπει να είναι πολύ προσεκτικά προσαρμοσμένη και να εφαρμόζει σε όλες τις γωνίες σαν το βούτυρο στην πλαστική συσκευασία.

Πρόκειται λοιπόν για μία ταινία και ως έτσι πρέπει να κριθεί όχι με τους όρους πολιτικής ορθότητας της καμπάνιας.

Προσωπικά, μου έδωσε το δυνατό μήνυμα της παντελούς αδιαφορίας μας απέναντι στους ανθρώπους με αναπηρία και την τρομακτική μας βίαιη συμπεριφορά μέσα στην καθημερινότητά μας εναντίον τους. Δρούμε μονομερώς καταπατώντας το οποιοδήποτε δικαίωμα ζωής τους και είναι τόσο καλά δομημένο το συγκεκριμένο μήνυμα μέσω της ταινίας που όταν τελειώνει ντρέπεσαι για αυτά που μπορεί να έχεις κάνει, ντρέπεσαι για το παιδί που «σκότωσες» και συνοδεύει την αδελφή του. Βέβαια, για να τα κατανοήσεις όλα αυτά και να καταλάβεις τους πιο συμβολισμούς του σεναρίου πρέπει λίγο να κάνεις αυτοκριτική, να κοιτάξεις στα μάτια τον άνθρωπο που απομυζάς τη ζωή με το αυτοκίνητό σου παρκαρισμένο όπου σου έρθει. Αυτό για να το κάνεις είναι δύσκολο.

Σε άλλο επίπεδο, με την λογική περί υπεράσπισης της βίας μέσω της ταινίας, σκεφθείτε πόσες ταινίες βλέπουμε με καλά-κακά παιδιά που σκοτώνουν σε κάθε σκηνή δεκάδες κομπάρσους μέχρι να φτάσουν στον «υψηλό στόχο τους». Κάπως έτσι θα έπρεπε να απαγορευτεί ο μισός κινηματογράφος. Είναι απλώς ταινίες και για αυτό τον λόγο πρέπει να διαχωρίζουμε τον πραγματικό από τον φανταστικό κόσμο της ταινίας και να κατανοούμε το «ψυχαγωγικό κομμάτι του σεναρίου» από το ηθικό δίδαγμα, αν αυτό υπάρχει βέβαια. Λέγεται κριτική ικανότητα.

Το παιδί που σπάει τα τραπέζια και το τζάμι του αυτοκινήτου ξεπερνά το σώμα του ανθρώπου και γίνεται η ορμή της αδικίας, αυτό το συναίσθημα του πόνου που παραλύει και απορεί με την αδυσώπητη αδιαφορία, αυτήν την πιο βίαιη μορφή συμπεριφοράς…. Την μόνιμή μας απάθεια.