Οι Κούρδοι παραμένουν αδήλωτος και αδέσποτος λαός στην ιστορική διαχρονία, ανκαι η γλωσσική τους παράδοση, η θρησκευτική πίστη και η διασπορά, μαζί με σποραδικές ιστορικές φάσεις, εύκολα θα τους έδινε κάποια ταυτότητα, όπως συνέβη με πλήθος πραγματικών ή φανταστικών λαών που «ανακάλυπταν» κατά καιρούς οι πολιτισμένοι εξ Ευρώπης ανατολιστές. Πάντως η παρουσία τους, συνυπάρχει με την προκοπή ή τον όλεθρο πολιτισμών του Ιράν, της Μεσοποταμίας και του σκληρού μικρασιατικού πυρήνα, κυρίως των ορεσιβίων. Με τους Τούρκους δεν τα βρήκανε ποτέ, παρά τις παροδικές αγάπες -είναι εκείνα τα δύο άρθρα στην Συνθήκη των Σεβρών που αναγνωρίζουν την ύπαρξή τους και είναι γνωστό πως ό,τι κακόπεσε και ενεγράφη σε αυτήν την γαμωσυνθήκη, το ήφαγε ο αγλέουρας.
Μικρή σημασία έχει εάν αυτοί κρύβονται υπό το όνομα των Καρδούχων ή της Γορδυηνής χώρας του Ξενοφώντα και του Στράβωνα. Σκληροτράχηλοι πολεμιστές, άριστοι γνώστες των τόπων τους, αλλά και υπό διάφορες ονομασίες προσωρινοί σύμμαχοι των καταπιεστών τους. Είναι αληθές πως ως άτομα, κυριάρχησαν κατα καιρούς στην διοίκηση, αλλά και στην πολιτιστική επιρροή μεγάλων περιοχών, ανκαι περισσότεροι αναφέρονται ή υπονοούνται ως ορδές υποστηρικτικές άλλων λαών, είτε ως Τσέτες είτε με άλλους τίτλους. Μη με πολυρωτάτε πολλά και λεπτομερή διότι αυτά τα έκνομα, ακολουθούν τη μοίρα πολλών λαών, ενίοτε υπό ψευδότιτλο -κοιτάξτε λίγο εκείνο το δικό μας, το «αρματολοί και κλέφτες» αναλύστε το και παύσατε περαιτέρω πειράζοντες. Πάντως οι Κούρδοι, έζησαν μεγάλα διαστήματα υπό κακεντρέχεια, καθώς ως Αλεβίτες, τέως πυρολάτρες και κάτοικοι των ορέων, δεν ευτύχησαν παρά σπανίως, να κυβερνηθούν από ομοδόξους ή ανεκτικούς δυνάστες.
Πάντως, αν γοητεύεστε με συγκρίσεις και τα συναφή, οι Κούρδοι δεν ευτύχησαν να ενταχθούν στον οριενταλισμό της Ευρώπης στα χρόνια των Ταρτούφων, μήτε γοήτευσαν παλαιούς ερευνητές που προσέθεταν αξιακό πλούτο στη συμπεριφορά τους. Το ότι αυτομάτως τους συσχετίζουμε με τους Τούρκους, δεν είναι νεοελληνικό ιδίωμα. Συμβαίνει και σε αλλους γείτονες. Δεν τους ξέρουν, δεν ενδιαφέρονται να τους μάθουν και αυτό αρκεί.
Αιτίες κι αφορμές
Η «Γαλάζια πατρίδα» των Τούρκων, είναι μιας μορφής «μεγάλη Ιδέα» με προφανείς συγγένειες και διαφορές απο τις μεγάλες ιδέες αρκετών γειτόνων της. Για έναν απλό λόγο: Κομμάτια – ξεκομμάτια, η Οθωμανική αυτοκρατορία στον εικοστόν αιώνα, ήταν απλωμένη από το Μαγκρέμπ στην Αραβία, κι από τα Βαλκάνια στη Μαύρη θάλασσα, παρά τις προσπάθειες να αντιμετωπιστεί ως «Μεγάλος Ασθενής».
Για να περιοριστούμε στο επίδικο σύνορο Τουρκίας – Συρίας, η κατάσταση μετά τη συνθήκη της Λωζάνης, πέρα από την αίσθηση μιας οριστικής απώλειας και την αδήριτη ανάγκη για μεταρρυθμίσεις, έφερε τον Κεμάλ, ως πραγματιστή ηγέτη, την ουδετερότητα της Τουρκίας στον δεύτερο παγκόσμιο και την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, μεταπολεμικά. Αλλά το κατάλοιπο που άφησε ο Μεγάλος πόλεμος, εννοώ την Γαλλική «εντολή» για τη Συρία, δεν άφησε μόνον απορίες: το 1939, η Τουρκία, αδαπάνως, κέρδισε την περιοχή της Αντιόχειας, μετά από δημοψήφισμα. Η Γαλλία δεν έπραξε το ίδιο στο Καστελόριζο που είχε ελληνικό πληθυσμό: το πούλησε στην Ιταλία, η οποιά το προσάρτησε στα Δωδεκάνησα.
Επί δεκαετίες, οι Κούρδοι ενοχλούσαν όχι μονον το Κεμαλικό, αλλά και το νεότερο κράτος. Υπό το πρόσχημα του PKK ενός παρακλαδιού, υποτίθεται, του διεθνούς κομμουνισμού. Αλλά είναι γνωστό πως οι Άραβες και οι ανατολίζοντες γενικά, το πολύ να φτάσουν στο λοφάκι ενός Μπααθισμού -ο οργανισμός τους δεν αντέχει πολλήν μονοκομματιά. Μετά, άλλαξε το τοπίο και το κυριότερο φαινόμενο του νέου αιώνα, είναι κατά τη γνώμη μου, η περικύκλωση της Ευρώπης, ως πρώτο στάδιο του βιασμού ή της αρπαγής της.
Αυτή η «τσόντα» τουρκικού εδάφους στην Συρία, ήταν στην ουσία η απαρχή μιας «ζώνης ελέγχου» κατά μήκος των τουρκοσυριακών συνόρων. Επέκταση της Αντιόχειας είναι το Αφρίν και άλλες πόλεις, στα ανατολικά.
Για να φτάσουμε στο «αίτημα» μιας ζώνης κατά μήκος των συνόρων, με δήθεν στόχο να εποικιστεί η λωρίδα με αμιγώς συριακό πληθυσμό, είναι τόσο μακιαβελική ενέργεια όσο δεν φαντάζεστε.
Η περικύκλωση της Ευρώπης
Το Brexit από τα βόρεια, η εξέγερση της πλάκας ή του Ίντερνετ στη βόρεια Αφρική, περικυκλώνει την Ευρώπη γενικώς. Η Ευρώπη βέβαια, ώσπου να το πάρει χαμπάρι, θα έχει γίνει έδρα ματαιόσπουδων πολυλογάδων, αλλά αυτό ανήκει σε άλλη σωλήνωση.
Η Ευρώπη κλείνει αυτοβούλως από παντού. Οι Βαλτικές χώρες είναι πολύ τραχιές για τους κληρονόμους των Μεδίκων και των Λουδοβίκων. Η ανατολή της Ενωμένης Ευρώπης, χώρες σαν του Όρμπαν εννοώ, δεν διαφέρουν στο δέρμα από το σκληρό πετσί των Ουραλίων. Πάντως η Ουκρανία, πλήν Κριμαίας, είναι ένα ευρωπαϊκό σύνορο και παρακάτω, η Ευρώπη εκπροσωπείται από την Βαλκανική νεοκαβαλαρία, ήτοι μια χαμένη υπόθεση.
Από τα νότια, η Αίγυπτος, η Ιορδανία, το Ισραήλ, μήτε το όνομα «Ευρώπη» δεν ξέρουν να ψελλίσουν. Κι απόμεινε μια Συρία, και δίπλα της μια Κύπρος, έρμαια σε μια νεοπαγή δύναμη, εύθραυστη και υπό συγκινησιακή φόρτιση, καταχρεωμένη και ασταθής (όπως όλες οι χώρες που παράγουν πολέμους) δηλαδή η Τουρκία.
Χαιρετίσματα πως η Τουρκία είναι η μόνη επαφή του ΝΑΤΟ με την υπόλοιπη Ασία. Το παλιό ΣΕΑΤΟ δεν θυμάμαι εάν ισχύει πιά. Και ο Άσαντ ήταν ο μόνος που κατάφερε, χάρη στους Ρώσους, να διατηρηθεί στην εξουσία του. Αλλά η Ευρώπη δεν κυκλώθηκε. Ένας «αγωγός Επικοινωνίας» υφίσταται ανάμεσα στον ταραγμένο και διχασμένο αραβικό κόσμο, την Συρία και βέβαια τους S-400 που απέκτησε η Τουρκία. Επομένως η κοντόθωρη τακτική της Ευρώπης που έμαθε στα έτοιμα και στα γραφειοκρατικά, και το έρριξε στο εμπόριο και σε υπέρτατες ανθρωπιστικές αρχές, παίρνει την άγουσα προς τον ανήφορο της αποσπασματικής διάβρωσης.
Ας μείνουμε στην διαπίστωση πως η Ευρώπη κυκλώθηκε από τους Αμερικάνους, αλλά υπάρχει κλειδί σε μια αμπαρωμένη πόρτα το οποίο κατέχει η Τουρκία και μονον αυτή. Σκεφτείτε μόνον πως θα εξελιχτεί το ΝΑΤΟ αν κάνει κόνξες η Τουρκία. Το ΝΑΤΟ θα αναγκαστεί να οριοθετήσει τα σύνορά του κυκλώνοντας την Τουρκία με βάσεις στην Κύπρο, την Ελλάδα και την Βουλγαρία, υπό ασταθή βαλκανιώδη μετόπισθεν.
Ο πόλεμος
Η Τουρκία θέτει ένα ζήτημα λωρίδας ασφαλείας που σκοπεύει να εποικίσει με Σύρους αντιασσαντικούς αμειβόμενη από την Ουνέσκο, την Ευρώπη και άλλους φιλανθρώπους της υδρογείου. Ως πρώτη κρούση ενάντια στη Συρία στέλνει μισθοφόρους και άλλους πλασματικούς. Από την Συρία, προσώρας, διεκδικεί μια λωρίδα συριακού δέρματος, καθώς επιθυμεί να εμφανίσει κουρδικό χάρτη σε διασπασμένο έδαφος, ώστε να καταπιεί άνετα τους Κούρδους της Μικρασίας.
H Μόνη Απορία
Αυτοί οι εκ Συρίας πρόσφυγες που μας έρχονται μέσω Τουρκίας είναι «μιλημένοι;» κι αν δεν είναι, και είναι φίλοι του Άσαντ, τότε αυτοί που προσφυγεύουν σε Λίβανο και Ιορδανία, τι ακριβώς είναι; Θέλω να πω, πως συμβαίνει κάτι ευρύτατο, σύνθετο που πρέπει να μας αναγκάσει να εγκαταλείψουμε τις αρχαίες γραμμές του Λώρενς και να αρχίσουμε επιτέλους να κοιτάμε την ούγια των γεγονότων.
