Στην ταινία On the Beach του 1959 η Αυστραλία είναι η τελευταία γωνιά της Γης που επέζησε του πυρηνικού ολέθρου, πέντε χρόνια στο μέλλον, το 1964. Η Κυβέρνηση μοιράζει στους κατοίκους χάπια ώστε να αυτοκτονήσουν ανώδυνα, αποφεύγοντας έτσι τον οδυνηρό θάνατο από το πυρηνικό νέφος που πλησιάζει την ήπειρο, σιγά – σιγά.
Δεν είναι το πυρηνικό νέφος αλλά ο πυρηνικός χειμώνας. Η κάπνα που θα φτάσει στην στρατόσφαιρα και θα απλωθεί σ’ όλη τη Γη εξαιτίας των μαζικών πυρκαγιών που θα ξεσπάσουν σε μεγαλουπόλεις μετά τον όλεθρο. Έτσι προειδοποίησε το 1983 η ομάδα TTAPS (των Turco, Toon, Ackerman, Pollack και Sagan). Υποθέτω ότι για τους ίδιους λόγους όπως στην ταινία, η Αυστραλία τελευταία θα ένοιωθε στους αντίποδες το άγγιγμα του πυρηνικού χειμώνα.
Αφήσαμε τον πυρηνικό όλεθρο. Για την ώρα. Αρχές του 2020 και η Αυστραλία περνά το κατώφλι της θερµοκηπιακής κανονικότητας, δυναμικά και θεαματικά, loud and clear, μπροστά μπροστά. Όλα λειτούργησαν συνδυαστικά. Η υπερθέρμανση της ατμόσφαιρας από τις εκλύσεις αερίων, το Δίπολο του Ινδικού Ωκεανού που κράτησε κρύα τα νερά νότια της Σουμάτρας και της Ιάβας (κι έτσι την ατμόσφαιρα στεγνή πάνω από την Αυστραλία), η εγκατάλειψη των τεχνικών ελεγχόμενων πυρκαγιών που εφάρμοζαν για χιλιάδες χρόνια οι Αβορίγινες για να κρατούν τη βλάστηση καθαρή από εύφλεκτη ύλη. Τα ίδια τα δάση της Αυστραλίας, οι ευκάλυπτοι, από τα πλέον εύφλεκτα που παράγουν σύννεφα από αιθέρια έλαια, φυσικό καύσιμο έτοιμο να εκραγεί σε θερμό και ξηρό αέρα.
Και η πολιτική “This is coal – don’t be afraid!” του Πρωθυπουργού Scott Morrison.
Για την ώρα κάποιοι κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους αναδεικνύοντας τον ένα παράγοντα και απορρίπτοντας τους υπόλοιπους. Είτε από εμμονή, είτε από εθελοτυφλία.
Στη φωτογραφία τα Γαλάζια Βουνά βόρεια του Σίδνεϋ. Λένε ότι η μπλε αχλύς που καλύπτει την περιοχή είναι αποτέλεσμα των τεράστιων ποσοτήτων αιθέριων ελαίων πάνω από τα δάση, στα φαράγγια, στις κοιλάδες και στα οροπέδια, όπως τα βαστούν αιωρούμενα τα σωματίδια σκόνης και οι υδρατμοί.
Κάθε γωνιά του κόσμου με τις δικές της ιδιοτροπίες. Τους δικούς της συνδυασμούς. Με το δικό της κατώφλι.
Δείτε τα δάση της χαλεπίου πεύκης στα χαμηλά υψόμετρα, τα δικά μας. Δάση για τα οποία έχουμε εγκαταλείψει τη διαχείριση. Βρώμικα δάση πλέον. Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε δασεργάτες να καθαρίζουν με επιμέλεια τα ξερά στον υποόροφο (κι όχι μόνο στην άκρη του δρόμου) – εφόσον έχετε επίγνωση ότι ο υποόροφος πρέπει να καθαρίζεται με επιμέλεια;
Κάποια στιγμή, κάποιο μεσοκαλόκαιρο με συσσωρευμένα σαραντάρια ημερών και αέρηδες, με ανεύθυνους και υπευθύνους καλοθελητές, θα ξαναδούμε Μάτια να (ανα)φλέγονται στις ελληνικές ακτές. Τότε θα συνειδητοποιήσουμε μαζικά ότι περάσαμε το κατώφλι.
Άλλη η πυκνότητα του πληθυσμού στην Αυστραλία. Άλλη στην καλοκαιρινή Ελλάδα.
Ο Θεός δεν προστατεύει την Ελλάδα. Κανένας Θεός. Καμιά Ελλάδα.