Με Γεννηματά, Ανδρουλάκη, Ραγκούση και Μανιάτη να μαζεύουν σχεδόν τα 4/5 των ψήφων, και τους πάνω από 44 χρονών να συμμετέχουν κατά τα 4/5 στο σώμα των ψηφοφόρων, απορώ με τις ελπίδες σας.
Μεγάλες ηλικίες που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ. Στην ουσία, ψήφισαν στον πρώτο γύρο, τα 2/3 του εκλογικού χαμηλού, μετά το 2015. Ότι μπορεί να υπήρχαν ανάμεσά τους λίγοι κοψοχέρηδες Συριζαίοι και πασοκείς που κατέφυγαν στην Νέα Δημοκρατία, δεν μετράει. Η παλιννόστηση δεν ήταν σπουδαία.
Αλλά οι έχοντες και κατέχοντες τον χαζνέ, το θησαυροφυλάκιο, δεν χαμπερίζει από ήρεμες αναλύσεις. Βρίσκει και κάνει: Για την ώρα, η μόνη πολιτική αντίδραση είναι η αναμενόμενη. Συνταγή με Φωτίου, ΔΕΗ, επιστροφές χρωστούμενων, ώστε τα 720 των βοηθημάτων της εποχής να φουσκώνουν ως διπλάσια, από μια πρωθυπουργική βραδινή εξαγγελία του στυλ «αν οι γέροι πάνε να ψηφίσουν άλλα, εμείς έχουμε τον παρά που αντλήσαμε από την ζορισμένη μεσαία τάξη»
Σαν τους μπρούκληδες του μεταπολέμου, που μοίραζαν από ένα δολάριο όπου έβρισκαν. Δεν γνώριζαν άλλη διάλεκτο συνεννόησης.
Μια διαπίστωση: εκείνο το μάγμα από «ενδιαμέσους» που τους βαφτίζουμε μεταρρυθμιστές, 58, ελίτσες, κινήματα ευρωπαϊστών ειδικού σκοπού, αναμένοντες τις εξελίξεις βαθύνοες και τα λοιπά, το βλέπουμε να κρατάει την θρυλική «κριτική απόσταση» όχι από τα κόμματα που ψηφίζει παροδικώς, αλλά από την πραγματικότητα.
Συντάσσουν τα πιο πειστικά άρθρα. Το ύφος τους είναι δεδομένα οξύ ,πλην προσωπικό. Κυριολεκτικά, καταλαμβάνουν τα 2/3 ή και τα 4/5 των αναρτήσεων αναφοράς στο διαδίκτυο. Ελάχιστοι έχουν προσχωρήσει στην κυβέρνηση ή στην αξιωματική αντιπολίτευση και τους διακρίνει εύκολα, ωσάν τη μύγα μέσα στο γάλα. Το μεγάλο κοινό, ή ορθότερα, η κοινή γνώμη τους υποψιάζεται, ενίοτε βρίσκει ενδιαφέρουσες τις απόψεις τους, αλλά στέκει μακριά κι αγαπημένο. Διότι δίπλα στη χλωρή της γνώμη, βρίσκεται και ένα σύμπλεγμα εμμονών, που αποθαρρύνει οποιαδήποτε προσέγγιση. Τελείως ξερό, αυτοαναφλεγόμενο.
Κάποτε, φοβάμαι πως θα καταλάβετε την δική μου άποψη.Πως με τέτοιο νομοθετικό δαίδαλο, παραλυμένη διοίκηση, ξεχειλωμένη οργάνωση φορέων, πολυνομία και παρόμοια, το πουλόβερ δεν χρειάζεται πλύσιμο και στέγνωμα, αλλά να ξαναγίνει κουβάρι και να πλεχτεί εξαρχής.
Να κατεβούμε από τα ιδεολογημένα υψιπετή και τις δραματικά έντεχνες αξιακές αρχές, και να μη κυνηγάμε ανεμόμυλους. Το μόνο που χρειάζεται είναι μια Αφήγηση μισής σελίδας η οποία δεν θα κυνηγάει τσίχλες με κανόνι.
Με δυο λογάκια, να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα πως πρέπει να περάσουμε από διάφορες φάσεις, αφαιρώντας κάθε θεωρητική κάλυψη στον ακτιβισμό μας. Δηλαδή,να συμφωνήσουμε σε έναν πρακτικό δεκάλογο, με αρχή, μέση και τέλος.
Χωρίς χρονοδιάγραμμα, το μόνο που θα μας απομείνει, είναι να καταφύγουμε σε κάποιον αυταρχισμό και να μεταλλαχθούμε όλοι σε ένα αλαλούμ χωρίς επιστροφή.
