Στην ταινία Magnolia (1999) του P.T. Anderson, υπάρχει, λίγο πριν το τέλος, μια εντυπωσιακή σκηνή: μια καταιγίδα από βατράχια. Χιλιάδες βατράχια πέφτουν από τον νυχτερινό ουρανό. Βατράχια που φέρνουν με διάφορους τρόπους τη λύση (κάθαρση, θα πει κάποιος) σε πολλά από τα νήματα των ιστοριών που διατρέχουν την ταινία. Δεν έχει όμως σημασία αν θυμάστε ή αν δεν έχετε δει την ταινία. Σημασία έχει, και εδώ θα πρέπει να με πιστέψετε, ότι όταν φτάνει αυτή η σκηνή, δεν σου φαίνεται καθόλου υπερβολική. Δεν λες δηλαδή μέσα σου «πού κολλάνε τώρα τα βατράχια;». Τα βατράχια έρχονται φυσιολογικά. Κάτι τόσο ασυνήθιστο έρχεται τελικά φυσιολογικά γιατί ο σκηνοθέτης έχει φροντίσει να φορτίσει, καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, τα ελατήρια εκείνα που θα κάνουν τη βροχή από βατράχια να φαντάζει φυσιολογική. Το αλλόκοτο, έχει χριστεί φυσιολογικό.
Προσπάθησα να μην γράψω για βατράχια, αλλά ήταν αδύνατον. Η σκέψη μου πήγαινε διαρκώς στα βατράχια. «Φυσιολογικό», θα πει κανείς. Μετά από τόσες μέρες πλύσης εγκεφάλου με τον βάτραχο στη σαλάτα του Βασιλόπουλου το μυαλό δεν σκέφτεται, απλώς, βατράχια, αλλά σκέφτεται με βατράχια. Ας εξετάσουμε όμως τα δεδομένα. Φωτογραφία με συσκευασμένη σαλάτα από το γνωστό σούπερ μάρκετ. Μέσα στη σαλάτα περιέχεται και ευειδής, ευμεγέθης βάτραχος. Την κοιτάζω προσεκτικά. Φαίνεται μέχρι και η ημερομηνία λήξης: «24/9/18». Αναφέρεται προφανώς στη σαλάτα. Ο βάτραχος είναι λαθρεπιβάτης, δεν υπάρχουν προβλέψεις και προσδοκίες γι’ αυτόν. Αλλά τι μπορεί να σημαίνει ένας βάτραχος μέσα στη σακούλα; «Τίποτα», θα πείτε και θα έχετε και δίκιο. Αυτά συμβαίνουν. Και αν δεν συμβαίνουν και τόσο συχνά, δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Συμβαίνουν. Αλλά εγώ θέλω να διαβάσω κι αλλά πράγματα στο περιστατικό. Γιατί τελικά υπάρχει κάτι ενδιαφέρον με έναν βάτραχο στη σακούλα. Έστω και αν δεν ήταν αυτό που τράβηξε τόσο την προσοχή των ΜΚΔ.
Ο βάτραχος παραπέμπει εύκολα προς τη Βίβλο. Βατράχια έστειλε ο εκδικητικός Θεός της Παλαιάς Διαθήκης στην Αίγυπτο ως μια από τις πληγές του Φαραώ. Αστεία πράγματα θα πείτε. Είναι σα να σας λέω ότι ανοίγοντας το κουτάκι του αναψυκτικού σας απελευθερώνετε έναν κυκλώνα σε μικρογραφία, ή, πλατσουρίζοντας στη μπανιέρα με το παπάκι σας ζείτε ένα τσουνάμι μινιατούρα. Κι όμως. Ο συσκευασμένος βάτραχος (ενικός αριθμός) συνιστά, έστω, μια υπόνοια πληγής. Τόσο υπόνοια που μόνο για σκωπτικά σχόλια προσφέρεται. Αλλά αν μπει στον κόπο κάποιος να σπρώξει μερικές σκέψεις λίγο παραπέρα θα δει ότι δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο βάτραχος πέρασε όλη την πιστοποιημένη διαδικασία ελέγχου που τεμαχίζει, πλένει και συσκευάζει τις σαλάτες και βρέθηκε αλώβητος, ολοζώντανος, σένιος στο ράφι του σούπερ μάρκετ περιμένοντας όχι τον αγοραστή του, αλλά τον φακό της κάμερας που θα τον φωτογράφιζε. Η εταιρία επιβεβαίωσε το περιστατικό. Απάντησε επισήμως από τον λογαριασμό της στο τουίτερ χωρίς να μπορεί να εξηγήσει το γιατί και πώς έλαβε χώρα το περιστατικό. Η συγκεκριμένη σαλάτα δεν πουλήθηκε ποτέ, το μόνο που πουλήθηκε, και έγινε ανάρπαστο, ήταν η εικόνα του βάτραχου, που μετά το πέρας των ρεπορτάζ και της ανάληψης ευθυνών από την εταιρία ελευθερώθηκε στη φύση.
Πλήρης κύκλος δηλαδή. Η υπόνοια πληγής ήρθε, μας απασχόλησε χαρίζοντας αφειδώς μόνο γέλιο, και επέστρεψε αθόρυβα (έστω με ένα κουάκ) στο φυσικό της περιβάλλον. Επιλέγω μετά το χιούμορ να διαβάσω σε όλο αυτό μια μικρογραφία όχι εκδίκησης, αλλά τρολιάς από τη φύση που ενάντια στις πιο αυστηρές διαδικασίες ελέγχου για την εξασφάλιση της πολυπόθητης ποιότητας κατάφερε να κάνει παρούσα τη μη εξημερωμένη φύση της μέσα από ένα από τα πιο αθώα (φυσικά) προϊόντα της: τη σαλάτα. Επιλέγω να μην θέλω να δώσω τη λογική και φυσική εξήγηση που σίγουρα υπάρχει. Στην ταινία του Anderson η καταιγίδα έρχεται, ως απάντηση, για να φέρει την κάθαρση απέναντι στο άχθος μιας πλειάδας εγωκεντρικών, μισανθρωπικών, χαμένων, και μοναχικών ηρώων που κάποιοι από αυτούς είναι και πέρα ως πέρα κακοί. Έτσι και εδώ, απ’ όλα έχει ο μπαξές. Μπορεί ο καθένας μας να διαβάσει μετά το σκώμμα, το ελαφρύ σκούντημα της φύσης απέναντι στις δικές μας ελλείψεις, εμμονές, μοναξιές, αξίες, και κακίες. Και τι πιο φυσικό, με την επιστροφή του βατράχου στο φυσικό του περιβάλλον, από την ενστάλαξη στον εκδικητικό τόνο της Παλαιάς Διαθήκης από μια σταγόνα Καινής Διαθήκης: καμιά φορά χρειάζεται και λίγη συμπόνοια, χρειάζεται και λίγο ενδιαφέρον έστω προς τον συζώντανο βάτραχο.
