Aυτή η σύγκρουση του Φωτός με το Σκότος, της Προόδου με την Υστέρηση, πολύ μου την σβουρίζει. Εννοώ τις κομματικές διαμάχες του λεγόμενου αστικού χώρου. Καταλαβαίνω πως μια φασίζουσα ιδεολογία έχει την ψευδαίσθηση πως καινομομεί, όπως και όλα τα αριστερά καταστρώματα του εθνικού πλεούμενου που παραπέμπουν σε κοινωνικούς επαναστάτες, φιλοσόφους του διαλεκτικού υλισμού, άντε και τες πεποιθήσεις εξωκατάκηλων ποσαδιστών που τρέχουν πίσω από Ερνέστους, Καρόλους και οπαδούς του Μπλανκί. Αλλά τα ελληνικά κόμματα, κατέχουν περιεχόμενο που διαφέρει αισθητά από τους μπελ επόκ ακτιβισμούς, καθώς και την εμφύλια αποφορά του ρέοντος αίματος. Σήμερα, η Βουλή δεν ασχολείται με αριστερά και δεξιά πρόσημα — το πολύ να κολλάει ιδεολογικά χαρτόσημα που κανένας δεν ελέγχει.. Το τι λάδι προσεκόμισε σε βάφτιση ο υπουργός Ανάπτυξης, το πολύ να απασχολούσε κάποια υπηρεσία της Ζουαζιλάνδης. Παρομοίως οι αντεγκλήσεις περί του τι κόσμο αφήνουμε καθημερινώς ξέμπαρκο εν ανοσμία και πόσοι καλοί χωράνε σε μια πολιτικώς ξένοιαστη παρτούζα, βρίσκεται εν οργανική ασυλία από τον καιρό του Τιβέριου και του Καλιγούλα. Απεναντίας, η φαιά ουσία που καταναλώνουν ιατροί και ιατροφιλόσοφοι για να εξηγήσουν τα ιικά φορτία, δουλεύει πάντα τρομοκρατικά ενάντιά τους, από τότε που ο Αλέξανδρος έβαλε να σταυρώσουν τον γιατρό του Ηφαιστίωνα, που ήπιε τον αγλέουρα και ήφαγε έναν κόκκορα πριν πάθει συμφόρηση.

Για να φέρω ένα πειστικό παράδειγμα, το κράτος έσφιγγε το ζωνάρι ιεροκρυφίως, αρνούμενο να προσχωρήσει σε επίταξη των ιδιωτικών ιατρικών υπηρεσιών. Ο λόγος ήταν απλός. Οι μεγαλογιατροί δεν διάβασαν ποτέ, μήτε πρόκειται, ένα μπερντάχι εναντίον του Φόυερμπαχ. Δικηγόροι, γιατροί και μεκάνικοι, δεν επιτάσσονται διότι πληρώνονται από άλλη σωλήνωση. Κι έτσι, είτε Σύριζα, είτε Μητσοτακική δημοκρατία, έχουν εις τον πάτον της εικόνας των να ψευδοεθνικοποιούν τις υπηρεσίες υγείας. Οι μεν για ιδεολογικούς λόγους, αν και η λίστα των ακινήτων των Συριζαίων εμπνέει τον σκασμό, οι δε διότι διαπραγματεύονται εν απελπισία με τις ιδιωτικές κλινικές προσπαθώντας να τους εμφανίσουν ως πρόθυμους Αλβέρτους Σβάιτσερ. Αλλά επίταξη, γιοκ. Οι κανόνες που έχουν θέσει σε αυτά τα θέματα οι σοφοί του ευρωκοινοβουλίου, έχουν ακυρώσει καθε διάθεση και κάθε ικανότητα για παζάρια. Ουδέποτε  υπήρξε τέτοια μούφα ηγεσία στην γηραιά  Ήπειρο. Άρα, Τσίπρας και Μητσοτάκης, λένε τα ίδια, παρουσιάζοντάς τα ως καινοφανή. Ο Μητσοτάκης ρυθμίζει τα πάντα βάσει του μπαγιόκου που διαθέτει. Ο Τσίπρας υποστηρίζει ανύπαρκτες κρατικοποιήσεις και ξέρει πως μήτε καν αυτός θα υλοποιήσει, ακόμη κι αν τον αναγκάσουν. Διότι την οικονομία που ονειρεύτηκε την είδαμε και με το παραπάνω.

Η μαύρη αλήθεια: έχουμε δύο τρίτα του εκλογικού σώματος που διατείνονται πως είναι τσακωμένα μεταξύ τους. Στο βάθος, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων, όταν δεν ονειρεύεται τα χυμένα λεφτά και τα χυμένα λεφτά του αρχαίου ΠΑΣΟΚ στα κάγκελα, δεν το κουνάει από τις ανεπανάληπτες αυταρχικές φρασούλες του γέροντος Καραμανλή: η Κύπρος κείται μακράν, η χώρα έχει μεταβληθεί εις απέραντον φρενοκομείον, η Μακεδονία (λυγμός) είναι ελληνική και άλλα ηχηρά παρόμοια.

Δεν κλωτσάς με γυμνή πατούσα γυμνό καλώδιο σε βρεμμένο τσιμέντο. Ο Τσίπρας για να υπάρξει ως εσμός πειστικών επιχειρημάτων, δεν αρκεί να έχει δίκιο στα πρόσφατα χίλια τραυλά ζητήματα που κατάφεραν να διογκώσουν οι δεξιοί χαλασοχώρηδες. Πρέπει να κάμει κάτι τραγικότερο: να αποτινάξει από την κάπα του την απολύτως γκαγκάου μονοφαγιά του αναλαμβάνοντας, αμαθώς άπειρος, την διαχείριση των δημοτικών, εθνικών και ευρωεκλογών εκείνην την μαραμένη άνοιξη του 2019, που ήταν μια παταγώδης αποτυχία που όλοι μας πληρώνουμε με βάναυσο τρόπο. Και να φτιάξει ένα πειστικό Κέντρο, και δεν εννοώ τον Ραγκούση ή την Ξενογιαννακοπούλου. Υπάρχει και αριστερά που δεν δείχνει δόντια. Η αριστερά της συντροφικότητας, που δεν ανέχεται να την διοικούν άνθρωποι που έφαγαν τις βουρδουλιές τους και δικαιούνται δικαιοσύνη, αλλά όχι εξαργύρωση των βασάνων τους.