Ο διαδικτυακός Τύπος έσπευσε να αγκαλιάσει την είδηση, και διατυπώθηκαν πολλές και διάφορες απόψεις, όχι αναγκαστικά σχετικές με το θέμα. (Αν θέλετε να δείτε τον εκτενή σχολιασμό του παραπάνω κειμένου, ή και να σχολιάσετε εσείς, συμμετέχοντας ή απέχοντας από τον ομαδικό αποτροπιασμό, το διαδίκτυο είναι στη διάθεσή σας.)

Είναι πάντως ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι ο φερόμενος ως βανδαλισμός δεν είναι του συνήθους ποδοσφαιρικού ή ερωτικού τύπου (ΓΑΥΡΟΙ ΜΟΥΝΙΑ ή ΣΟΥΛΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ), παρά καλλιτεχνικός, και συμπληρώνει το έργο. Δηλαδή κάποιος περαστικός φιλότεχνος δεν αισθάνθηκε το δέον δέος βλέποντας τις φόρμες και τις μεγάλες μαύρες επιφάνειες που τοποθετήθηκαν στη φύση, παρά ένοιωσε την ανάγκη να βελτιώσει ή να σχολιάσει το έργο κατά το δοκούν. Δηλαδή (για να μη μασάμε τα λόγια μας) η εγκατάσταση του γλυπτού έγινε εκτός τόπου, χρόνου και κλίμακας, και απέτυχε. Και για αυτό δεν ευθύνεται ο Μόραλης, που είναι δέκα χρόνια πεθαμένος.

Εξηγούμαι. Το γλυπτό αυτό το είχα δει να αναπαράγεται σε τρία διαφορετικά μεγέθη όσο ο Μόραλης ήταν ζωντανός. Όλα ήταν σημαντικά μικρότερα, με βάση, και προορίζονταν για τοποθέτηση σε εσωτερικό χώρο (ράφι ή γραφείο). Αμφιβάλλω πολύ αν ο Μόραλης είχε οραματιστεί, προγραμματίσει ή έστω εγκρίνει την αναπαραγωγή του γλυπτού σε αυτή την κλίμακα, και την τοποθέτησή του στα χωράφια της Αίγινας. Οπότε παράλληλα με τη συζήτηση για τον ορισμό του τι είναι βανδαλισμός, καλό θα ήταν να κάνουμε και τη συζήτηση του τι είναι Μόραλης.

Υπό μίαν έννοια, το γλυπτό τώρα αναδείχτηκε. Και μάλλον ευτυχώς. Γιατί αλλοιώς θα είχε τα επίσημα αποκαλυπτήριά του στο φετεινό Fistiki Fest.

Κι αυτό δεν θεωρείται βανδαλισμός. Μάλιστα.