Πολλά θα μπορούσε να μην πει ο διευθύνων σύμβουλος της Αίγλης του Ζαππείου όταν ρωτήθηκε για την παραχώρηση του χώρου στη Χρυσή Αυγή. Πολλά θα μπορούσε να μην πει ώστε να κάνει τη ζωή του ευκολότερη και να προασπίσει, κυρίως, τα συμφέροντα των εργαζομένων στον συγκεκριμένο χώρο. Αλλά δυστυχώς είπε πολλά που δεν τον τιμούν, και κυρίως δεν τιμούν τον χώρο στον οποίο εργάζεται. Χώρος που τυγχάνει να βρίσκεται στον περίγυρο μνημείου που δεν είναι καθόλου αδιάφορο προς τα πολιτειακά μας τεκταινόμενα. Ο κύριος Πατέλας θα μπορούσε να κρυφτεί πίσω από την ιδιότητά του, «διευθύνων σύμβουλος», και να πει μόνο ότι δεν είχε επιλογή. Αλλά δεν το έκανε. Θέλησε να μας δώσει και επιχειρήματα για την απόφασή του να διατεθεί ο χώρος στη Χρυσή Αυγή. Επιχειρήματα που σκοπό είχαν να μας πείσουν ότι η λογική και το δίκαιο ήταν μαζί του. Δείτε εδώ τις απαντήσεις του στον Πάνο Σάκκα στη Lifo. Δείτε εδώ τον σχολιασμό των επιχειρημάτων του από την Τζίνα Μοσχολιού στο in.gr. Εγώ θα σταθώ αρχικά σε αυτό το «Ήταν τόσο πειθαρχημένοι που αφήσανε τις καρέκλες στην ίδια ευθεία». Ο χώρος είχε παραχωρηθεί ξανά στη Χρυσή Αυγή και αυτό ειπώθηκε ως επιχείρημα γιατί ο κύριος Πατέλας θεώρησε ότι είναι σωστό, και πάλι, να παραχωρηθεί η αίθουσα στον ίδιο πελάτη. Μίλησε για επαγγελματισμό και ειρωνεύτηκε λέγοντας ότι «δεν είμαστε δημοκράτες α λα καρτ».
Η ευθύνη του κύριου Πατέλα ήταν ευθύνη ηθικής τάξης. Και λέω «ήταν» γιατί τελικά ο χώρος δεν θα παραχωρηθεί στη Χρυσή Αυγή. Όπως μάθαμε αργά χθες το απόγευμα η εκδήλωση μεταφέρθηκε στα γραφεία της Χρυσής Αυγής. Οι αντιδράσεις έπιασαν τόπο. Ο κύριος Πατέλας, πιθανότατα θα συνεχίσει να ασκεί τα καθήκοντά του καθότι δεν παρανόμησε κάπου. Υποχρέωσή του είναι να φροντίζει για την εύρυθμη λειτουργία του χώρου με τους, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, 105 εργαζόμενους. Ο βασικός λόγος που δεν ασπάστηκα τις κινήσεις που καλούσαν σε μποϊκοτάζ του χώρου της Αίγλης ήταν αυτός. Γιατί το ατόπημα του κύριου Πατέλα θα το επωμίζονταν οι εργαζόμενοι στον συγκεκριμένο χώρο. Γιατί η επιτυχία του μποϊκοτάζ θα σήμαινε αυτομάτως και την απόλυση κάποιων από αυτούς τους 105 που θα κρίνονταν περιττοί γιατί οι δουλειές του αναψυκτηρίου, ξαφνικά, δεν θα πήγαιναν και τόσο καλά ώστε να δικαιολογούν 105 εργαζόμενους. Και το μόνο που δεν θα άκουγαν κάποιοι από αυτούς τους εργαζόμενους από τον κύριο Πατέλα θα ήταν ότι «τελικά έκανα λάθος και τώρα δυστυχώς θα πρέπει να επωμιστούμε τις ευθύνες». Απλώς θα έχαναν τη δουλειά τους. Μακάρι ο κύριος Πατέλας, μέσα από όλη αυτή τη συζήτηση και τις αντιδράσεις να είχε δει το λάθος του και να είχε αναθεωρήσει με δική του πρωτοβουλία. Αυτό κι αν θα ήταν επιτυχία. Εικάζω όμως ότι δεν έγινε κάτι τέτοιο. Δείτε τώρα, μετά την ακύρωση της εκδήλωσης, πόσο αστεία φαντάζουν αυτά που είπε μόλις προχθές. Ο κύριος Πατέλας υπερασπίστηκε σθεναρά την εταιρική ανεξαρτησία του χώρου από την επιτροπή που διαχειρίζεται τις παραχωρήσεις για την εκμετάλλευση του αναψυκτηρίου σε ιδιώτες:
«Δεν είχαμε παράπονο ή πρόβλημα ως εταιρεία και η επιχείρηση δεν κάνει διακρίσεις. Δεν θα έπρεπε να κάνουμε διακρίσεις […] Την πρώτη φορά υπήρξε μία δεύτερη σκέψη για το τι θα κάνουμε –πράγμα που δεν το κάνουμε για άλλους πελάτες– και αποφασίσαμε πως η δουλειά μας και ο ρόλος μας είναι να παρέχουμε τις υπηρεσίες μας. Μας έχουνε στείλει στα social media μηνύματα ότι είναι απαράδεκτο η Αίγλη να φιλοξενεί τέτοιες εκδηλώσεις. Τι θα έπρεπε να κάνει η Αίγλη; Να δημιουργήσει εχθρούς; Η Αίγλη είναι πολυπρόσωπη και ανοικτή σε όλους».
Ο κύριος Πατέλας εμφάνισε λοιπόν την Αίγλη ως ισαποστάκια. Γιατί η αλήθεια είναι ότι ισαποστάκιας πρέπει να είναι κάθε νομικό (και φυσικό) πρόσωπο που προσφέρει παροχή υπηρεσιών. Αυτό προστάζει ο νόμος της αγοράς. Αναφέρθηκε στους εργαζόμενους και προέταξε το συμφέρον τους. Και τελικά τι έγινε; Πού πήγαν όλα αυτά; Η πιθανότερη απάντηση είναι ότι δέχτηκε κάποιο τηλεφώνημα, από την επιτροπή που υποτίθεται ότι δεν είχε λόγο πάνω στο πελατολόγιο του ιδιώτη που διαχειρίζεται τα ακίνητά της, και η εκδήλωση ακυρώθηκε. Έτσι απλά.
Τι κρατάω απ’ όλο αυτό εκτός από την ακύρωση της εκδήλωσης; Κρατάω τις σοκαριστικές δηλώσεις για τα στοιχισμένα καθίσματα ως κριτήριο για το αν θα συνεργαστώ ή όχι με κάποιον. Και το εντυπωσιακό είναι ότι σε διάστημα δύο ημερών, το ίδιο “επιχείρημα” ακούστηκε και από έναν άλλο πάροχο υπηρεσιών σε ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό. Ο ταξιτζής που βγήκε γελαστός (και ουχί γελασμένος) στις κάμερες για να μιλήσει για την αιμόφυρτη γυναίκα που ξεψύχησε λίγο έξω από το ταξί του, κατά βάθος, επικαλέστηκε, για να μην την μεταφέρει σε νοσοκομείο, ένα παρόμοιο επιχείρημα. Είπε ότι του γέμισε το ταξί αίματα «μέσα έξω». Και οι δύο, Πατέλας και αυτοκινητιστής, επικαλέστηκαν ως επιχείρημα, ο ένας για την παροχή υπηρεσιών και ο άλλος για την άρνησή τους, κάτι που στεκόταν εμμονικά στην επιφάνεια: στοιχισμένα καθίσματα και αίμα. Ο μεν πρώτος αδιαφόρησε για το αίμα στα χέρια των κατηγορούμενων ως δολοφόνων επειδή σε πρότερη συνεργασία τους του άφησαν το μαγαζί σε τάξη, και ο άλλος αρνήθηκε να βοηθήσει μια αιμόφυρτη γυναίκα επειδή σάστισε που του λέρωσε το ταξί του.
