– Περπατάω κι ακούω από ένα παράθυρο ένα ζευγάρι να αντιδικεί. Με τι θεατρικότητα μιλάει η γυναίκα! Και πως χρωματίζει με την φωνή της την κάθε συλλαβή! Αλλά κι ο άντρας δεν πάει πίσω. Καταλαβαίνω ότι δεν αντιδικούν στα αλήθεια, αλλά προβάρουν διαλόγους. Κάποιος είπε κάποτε στους ηθοποιούς ότι ο μόνος τρόπος για να πείθουν τον κόσμο πως είναι ηθοποιοί είναι να μην μιλάνε σαν κανονικοί άνθρωποι. Δεν τους βλέπεις σε μια ταινία ή σε ένα θεατρικό, δεν χρειάζεται να αναστείλεις τη δυσπιστία σου για να πιστέψεις ότι τσακώνονται στα αλήθεια, ξεκινάς λόγω αντικειμενικών συνθηκών από την υπόθεση ότι τσακώνονται στα αλήθεια και με πέντε χρωματισμένες ηχητικά συλλαβές έχουν αναστείλει την αληθοφάνεια.

– Δεν νομίζω ότι έχω δει ποτέ ζωντανά ηθοποιό να διαβάζει ποίημα ή κομμάτι πεζού και να μην με πιάσει η παρόρμηση να του φωνάξω «Γιατί, άνθρωπέ μου, γιατί; Γιατί το κάνεις αυτό στις λέξεις που διαβάζεις; Γιατί τους μεταφέρεις την οίησή και τον στόμφο σου; Γιατί τις γελοιοποιείς έτσι;».

– Κι ύστερα αυτό το συντετριμμένο κινητό στο δρόμο. Ποια επικοινωνία να πήγε τόσο λάθος; Ποιος κόσμος να γκρεμίστηκε μέσα σε λίγες λέξεις; Πώς γίνεται να ταξιδεύουν οι άνθρωποι σε τόσο διαφορετικά μήκη κύματος; Πώς μπορούν να απωθούν τόσο την αλήθεια του άλλου;