Βρέθηκαν πάλι οι κατάλληλες ευκαιρίες για να πέσουν οι μάσκες. Όχι ότι μένουν και πολύ στις θέσεις τους δηλαδή. Κάθε τόσο πέφτουν, κάθε τόσο το πάρτι ξαναρχίζει, το πάρτι το αντιμασκέ, στο οποίο αποκαλύπτετε ξανά και ξανά τον τρόπο που πραγματικά σκέφτεστε και το ποιοι πραγματικά είστε. Πρώτα το γλεντήσατε με τα τριαντάχρονα από το νεύμα του Αντρέα στην γκόμενά του στη σκάλα του αεροπλάνου, ύστερα με την προφυλάκιση του Γιάννου και της νόμιμης συζύγου του.

Η έμφαση βέβαια στα χέρια: απ’ την μια το χουφταλιασμένο, ρεταλιασμένο χέρι του παρά λίγο νεκρού Αρχηγού σας, στην επιστροφή απ’ τα Λονδίνα που πήγε να σωθεί (γιατί φυσικά τα ΕΣΥ τα έφτιαξε για την πλέμπα – ο σοσιαλισμός είναι για όλους εκτός από τους ηγέτες του), σηματοδοτεί δια του νεύματος την ελευθερία από κάθε ηθικό, αισθητικό, βιολογικό και πολιτικό κανόνα, από την άλλη τα χέρια του ανθρώπου που οδήγησε με σιγουριά και ασφάλεια το οικονομικό καράβι της χώρας στο ασφαλές λιμάνι στο Ευρώ, όχι ελεύθερα πια, χωρίς τη δυνατότητα να κάνουν οποιοδήποτε νεύμα, καλυμμένα κάτω από το κοστούμι του, με χειροπέδες πια (και δη χειροπέδες από τις αληθινές, όχι από τις άλλες τις αόρατες που είχε βάλει πριν λίγες εβδομάδες ένας ακόμη μάρτυρας της Ελευθερίας του Τύπου, ο Θανάσης ο Μαυρίδης). 

Κι επειδή τα αστεία πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνουν, ας αποφασίσουμε τι είδους δημοκρατία θέλουμε. Αυτή στην οποία δηλώνεις ότι αν δεν βάλεις φυλακή πολιτικούς σου αντιπάλους θα χάσεις τις εκλογές; Και έστω να δεχτούμε -για χάρη της συζήτησης και μόνο- ότι όντως είχαν κάνει κάποιες απατεωνιές. Ωραία, τι; Τι τους προφυλακίζεις κιόλας; Τι τους περνάς και χειροπέδες κιόλας; Ποια ταπεινά ένστικτα κολακεύεις; Αυτό είναι για σένα δημοκρατία; Το «Ρίξε τον Γιάννο στην αρένα;».

Και να μην κολλήσουμε στον Γιάννο. Ξεκινούν από τον Γιάννο που ήταν ψιλοαποσυρμένος και απλά ένα βιβλίο πήγε να βγάλει ο άνθρωπος κι ούτε να το παρουσιάσει δεν τον άφησαν (ίσως γιατί θα μιλούσαν η Μιράντα η Ξαφά, ο Θάνος ο Βερέμης, ο Οδυσσέας Κυριακόπουλος, ο Ριχάρδος ο Σωμερίτης και δεν κάνει να ακούγονται πια τέτοιες φωνές στο καθεστώς των Πολάκηδων), για να προχωρήσουν στη συνέχεια που; Στη Νοβάρτις; Νομίζουν ότι θα περάσουν χειροπέδες και στους ανθρώπους της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ, οι οποίοι τους περνάνε αντιπολιτευτική πριονοκορδέλα κάθε μέρα από ραδιόφωνα και τηλεοράσεις; Αν το επιχειρήσουν, θα μας βρουν μπροστά τους.

Μήπως όμως τότε θα είναι ήδη αργά; Μήπως για να μην ζήσουμε το «Όταν ήρθαν να πάρουν τον Άκη, τον Μαντέλη, τον Τσουκάτο, τον Παπακωνσταντίνου, τον Γιάννο, δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Άκης, Μαντέλης, μπλα μπλα μπλα, όταν θα έρθουν να πάρουν εμένα δεν ήρθε κανείς, γιατί δεν είχε απομείνει κανείς να αντιδράσει», πρέπει να αντισταθούμε εγκαίρως και τώρα;

Και σε τελική ανάλυση, εκείνο που χτυπιέται στο πρόσωπο του Γιάννου δεν είναι η εποχή Σημίτη. Είναι ό,τι αντιπροσωπεύει η εποχή Σημίτη και τότε και σήμερα. Είναι η μία από τις δύο Ελλάδες που εχθρεύονται. Γιατί αυτοί είναι στην απέναντι Ελλάδα. Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ φιλοξένησε μέσα του τις δύο Ελλάδες, εκπροσωπώντας διαδοχικά και τις δύο. Κι αν πρέπει να διαλέξει κανείς ανάμεσα στο χέρι του Ανδρέα στο αεροπλάνο και στα χθεσινοβραδυνά χέρια του Γιάννου, τότε, ναι, με παρρησία χίλιες φορές τα χέρια του Γιάννου, γιατί το αν βούτηξαν στο βάζο με το μέλι είναι δευτερεύον. Το πρωτεύον είναι αφενός τα ιστορικά τους επιτεύγματα κι αφετέρου ότι τώρα μετατρέπονται σε σύμβολο καταπάτησης ατομικών δικαιωμάτων και του εξευτελισμού των θεσμών, δια της λαϊκίστικης επιδίωξης να ικανοποιηθεί με κάθε τίμημα η κανιβαλική δίψα του κοινού.

Από την μια η Ελλάδα του λαϊκισμού, η Ελλάδα της ασυδοσίας, η Ελλάδα του δεν υπάρχουν όρια, κανόνες, ευπρέπεια. Η Ελλάδα που κάνει νεύμα στην βυζαρού αεροσυνοδό που έχει τα μισά σου χρόνια, είναι η Ελλάδα που δεν σέβεται, είναι η Ελλάδα των καταληψιών που έκανε τον καταληψία Πρωθυπουργό, η Ελλάδα των Καρανίκων και των Φλαμπουράρηδων και της Νοτοπούλου, η Ελλάδα που μπουκάρει στο Υπουργείο Παιδείας κι ανεβαίνει σε τραπέζια, η Ελλάδα που το μόνο μεγαλύτερο μπάχαλο που μπορεί να αντικρίσει, θα το αντικρίσει στο χάος από χαρτομάνι πάνω στο γραφείο του ίδιου του Υπουργού.

Απέναντι σε τέτοιου είδος πρώτυπα, στέκεται η Ελλάδα των θεσμών, η Ελλάδα που χτίζει, η Ελλάδα που τα σημειώνει όλα στο μπλοκάκι της και καταφέρνει, ναι, καταφέρνει, να ενταχθεί στο κοινό νόμισμα, η Ελλάδα που χτίζει, αναπτύσσεται, εκσυγχρονίζεται, μεγαλώνει, η ισχυρή Ελλάδα.

Η μια Ελλάδα μας έβαλε στο ευρώ, η άλλη προσπάθησε να μας βγάλει, κι ούτε αυτή την καταστροφή δεν ήταν ικανή να φέρει σε πέρας. Επιλέγεις με ποια Ελλάδα είσαι: του Αντρέα, του Τσίπρα, του Πολάκη και του Κουτσόγιωρα ή του Σημίτη, του Κυριάκου, της Δημοκρατίας, της Ελλάδας που οι θεσμοί θα ξαναρχίσουν να λειτουργούν, της Ελλάδας που η Δικαιοσύνη θα σταματήσει να εργαλειοποιείται, της Ελλάδας που θα παραχθεί ξανά επιτέλους πλούτος, της Ελλάδας που θα πει όχι άλλο λαϊκισμό, όχι άλλη κλάψα, όχι άλλη λάσπη στον ανεμιστήρα, όποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα, εμείς θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε την χώρα μπροστά κι ας είναι όπως είναι, με λαό βουτηγμένο στη διαφθορά, με λαό που έτσι έμαθε, να του κολακεύουν τα πιο ταπεινά ένστικτα, αυτή είναι η Ελλάδα.