Να προσέξετε, οι σαλιασμένοι και ενθουσιώδεις της «νέας οπτικής» των συμμαχιών μας, ενώ περιμένετε στη ουρά για το κουρείο των ελπίδων, να μη φτιάξετε τα μαλλιά σας έτσι ώστε να θυμίζουν την αστερόεσσα. Ζευς γαρ μεγάλης γλώσσης κόμπους υπερεχθαίρει.
Τυχαίνει και η Τουρκία πιάστηκε στον ύπνο, υπακούοντας σε έναν νοσταλγό του χαλιφάτου που την κυβερνά, αλλά γελιέστε αν ονειρεύεστε πως οι διαχειριστές της παγκόσμιας ειρήνης ανακάλυψαν πόσο έξοχοι είμεθα και τι Απόλλωνες και Τζουτζούκες διαθέτουμε. Η Ελλάδα, όπως συνέβη και άλλοτε, διαθέτει έναν κλειδάριθμο και μία σμηνοσειρά συγκυριών που την καθιστούν πολύτιμη για τους μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς των δυνατών του πλανήτη. Με την κατάλληλη προεργασία, παράγει θαλασσινά τριφύλλια, κλείνει κάθε κρουαζιέρα προς τη Μαύρη θάλασσα, και έχει παραγγείλει μια χειροποίητη κουβέρτα που μπορεί να σκεπάσει κάθε ανικανότητα, επιπολαιότητα, κομπασμό και χαζομάρα, διότι κατέχει και σκαμπάζει από Γεωγραφία. Έως εδώ και παραπάνω δεν δύναται.
Η Ελλάδα, ζορισμένη από μια Κρίση που την διακατέχει στον νέον αιώνα, έχει την ψευδαίσθηση πως ανοίγει νέους ορίζοντες στο ριζικό της, ενώ βιώνει τα πρώτα στάδια ενός αλτσχάιμερ. Με Φουρθιώτηδες ασχολείται, μιαν αυγινή, την κούρσεψαν ανίδρωτοι λοτόμοι, κι εκεί είναι τώρα δρόμοι διαβάτη αποσπερνέ. Τον Καβάφη της τον σουργελώνουν πεταλώνοντάς τον, την μνήμη των αρχαίων της Βενιζέλου την μαγαρίζουν λογιστές και φαρισαίοι, κανένας δεν ακούει τα όργανα του καμποτίνικου θιάσου, ήτοι το ποδοβολητό των τουριστών που αναμένεται να βαδίσουν στο μπετόν το παινεμένο της Ακρόπολης.
Δεν είναι και προς θάνατον η σπασμωδική συμπεριφορά του πολιτικού κόσμου προς έναν κυβερνήτη που φλερτάρει με την δυστοπία, την θυμηδία και την σημειακή —μεροδούλι— μεροφάι τακτική του. Βρίσκει και πράττει. Περιβάλεται απο μονοψήφια ποσοστά «αντιπάλων» και το μόνο άξιο λόγου και ποσότητας δυναμικό, το κυβερνάει ένας άκριτος ρεμπεσκές.
Απλώς, δεν έγινε καμία απολύτως προσπάθεια να κρατηθεί ζωντανή μια θράκα με αναμμένα κάρβουνα που θα έβαζε φρένο στην ψηλομύτικη ακαταδεξιά μας στα Βαλκάνια, στην αφαίρεση δοντιών από την δημοσιοϋπαλληλική μπίχλα, στον ορίζοντα όπου σχηματίζονται τα νέφη μιας άνευ προηγουμένου ελαφρομυαλιάς. Αλλ΄όταν σπανίζει υπουργεύς ή γραμματικός που δεν μπήγει κοτσάνα στις βαρυσήμαντες δηλώσεις του, η καταγωγή από τα Κράβαρα διδάσκει πολλά.
Είναι όντως προσωρινά βολικό το αμερικάνικο πέπλο που σκεπάζει την καρμιριά μας. Αλλά υπάρχει ένα προβληματάκι. Το ριζικό της Τουρκίας δεν είναι η εξαέρωση της, μήτε η Δύση θα την παραδώσει τουζλαμά ψιλοκομμένο στο μέλλον της. Η παραμικρή αλλαγή στην τακτική της, θα χαρακτηριστεί από μία φλεγόμενη βάτο: νέοι θα την κυβερνήσουν, ξεχνώντας τον νεοοθωμανισμό, θα ξωπετάξει τις ρώσικες λυκοφιλίες και θα απαξιώσει το αίμα των Τατάρων. Καήκαμε εάν, μαγεμένοι από τις δημοπρασίες που ενεργοποιούμε για νέα όπλα, νέες βάσεις και νέα δρομολόγια, ξυπνήσουμε με ένα μαρμάρινο κεφάλι στα χέρια που μας εξαντλεί τους αγκώνες και δεν βρίσκουμε τρόπο να το απιθώσουμε κάπου, το ρημάδι.
Ελπιζω να καταλαβαίνετε πως δεν έχω κανένα άχτι εναντίον των Αμερικανών, αλλά φοβούμαι πως εσείς θα έχετε, στο εγγύς μέλλον.
