Σεπτέμβριος 1989. Η «Αργώ», δημοτική τηλεόραση της Καλαμαριάς ήταν στο καραγιαπί. Ήρθε η σειρά επιλογής εκφωνήτριας ειδήσεων. Πεντέξη «ειδικοί», γεννημένοι ανειδίκευτοι, βλέπαμε κι ακούγαμε νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, που διάβαζαν ένα κείμενο πρίμα βίστα, πίσω από το διπλό τζάμι. Ήρθαν μέσω γνωριμιών, είτε επειδή διάβασαν την αγγελία. Ακόμη και στα παιδιά που κόμπιαζαν, δίναμε δεύτερη και τρίτη ευκαιρία.

Και τότε, ακούστηκε η φωνή της Καρολίνας Κάλφα, και ιδού η εικόνα της, φερμένη από άλλον καιρό. Λάγαρη, πειστική, απόμακρη και επαγγελματίας, παρά τα είκοσί της χρόνια. Δυό μήνες που έκατσα, μας ξελάσπωσε. Αργότερα την έβλεπα στον Αντένα και άλλα κανάλια.

Δυο μήνες, η δεσποινίς Καρολίνα, δεν γέλασε ποτέ. Μήτε χαμογέλασε. Κοίταζε τη δουλειά της.

Πολύ με λύπησε ο θάνατός της. Από εκείνην την πρώτη μαγιά, άντεξαν αρκετοί και παρέμειναν στον χώρο. Τεχνικοί, δημοσιογράφοι, οπερατέρ, παραγωγοί. Συχνά τους θυμάμαι και τους σέβομαι.