Υπήρξε κάποιος Αποστολάτος, συνταξιούχος αστυνομικός, που έβγαλε δυο ποιητικές συλλογές. Μου τις είχε δείξει ο Γούφας. Είχε αιτήματα, που τα ηύθυνε σε δύο πρωθυπουργούς, Καραμανλή και Παπανδρέου, τους παππούδες. Πατιτούρα:

Κύριε πρωθυπουργέ,
Είμαι ένας κωδικόπληκτος από το εξηνταένα
Κι έχασα δικαιώματα που είχα κεκτημένα

Αλλά διέθετε και τρυφερότητα. Προς την Κορίννα Τσοπέη. Θυμάμαι δυο ριμάδες:

Είναι πολλές οι χάρες σου, χρυσή είναι η καρδιά σου
Ήμουν εγώ συνάδελφος και φίλος του μπαμπά σου
Τα μάτια μου στερέψανε, δεν γράφει άλλο η πέννα
Χαρά στην  την μανούλα σου, Κούλα μου, που σ΄εγέννα.

 Προτιμώ να μείνω με αυτά τα λογάκια. Μόνο με αυτά.