Υπήρξε κάποιος Αποστολάτος, συνταξιούχος αστυνομικός, που έβγαλε δυο ποιητικές συλλογές. Μου τις είχε δείξει ο Γούφας. Είχε αιτήματα, που τα ηύθυνε σε δύο πρωθυπουργούς, Καραμανλή και Παπανδρέου, τους παππούδες. Πατιτούρα:
Κύριε πρωθυπουργέ,
Είμαι ένας κωδικόπληκτος από το εξηνταένα
Κι έχασα δικαιώματα που είχα κεκτημένα
Αλλά διέθετε και τρυφερότητα. Προς την Κορίννα Τσοπέη. Θυμάμαι δυο ριμάδες:
Είναι πολλές οι χάρες σου, χρυσή είναι η καρδιά σου
Ήμουν εγώ συνάδελφος και φίλος του μπαμπά σου
Τα μάτια μου στερέψανε, δεν γράφει άλλο η πέννα
Χαρά στην την μανούλα σου, Κούλα μου, που σ΄εγέννα.
Προτιμώ να μείνω με αυτά τα λογάκια. Μόνο με αυτά.