Διάβασα τη σπαραχτική έκκληση του Θανάση Καμπαγιάννη για τον Βασίλη Δημάκη και λύγισα. Γιατί μόλις διάβασα να γράφει “οι δικοί μου ώμοι είναι πολύ μικροί και πολύ αδύναμοι για να σηκώσουν το βάρος μιας τόσο μεγάλης αλητείας σαν κι αυτής που γίνεται σε βάρος του Δημάκη” σκέφτηκα πόσο σκληρά και απελπιστικά είναι τα πράγματα, αφού αυτός ο γενναίος άνθρωπος, ο Θανάσης, που τα έχει βάλει με τόσα θηρία, γράφει τα παραπάνω λόγια.
Απανθρωπιά και αφροσύνη (δεν βρίσκω άλλες λέξεις να χαρακτηρίσω τη στάση της κυβέρνησης, όπως αποτυπώνεται στις ενέργειες της γ.γ. αντεγκληματικής πολιτικής Σοφίας Νικολάου), σπαραγμός για το δράμα που εκτυλίσσεται, οργή για το άδικο. Κι όμως στο μυαλό μου δεν είναι ο ηρωισμός και οι χαρακτηρισμοί. Είναι πώς θα σωθεί ο Βασίλης Δημάκης και πώς θα αποδοθεί το δίκιο.
Δεν έχω άλλα λόγια. Καταθέτω μόνο τη ψηφίδα μου εδώ στον αγώνα για τη ζωή και το δίκιο.
ΥΓ. Όλη η ανάρτηση του Thanasis Kampagiannis
“Αγαπητές φίλες και φίλοι,
οι δικοί μου ώμοι είναι πολύ μικροί και πολύ αδύναμοι για να σηκώσουν το βάρος μιας τόσο μεγάλης αλητείας σαν κι αυτής που γίνεται σε βάρος του Βασίλη Δημάκη. Μην μου στέλνετε μηνύματα για να σας πω τι να κάνετε. Κάντε ό,τι πρέπει να κάνετε για να βοηθήσετε, με συναίσθηση του επείγοντος. Μέτρο της κάθε ενέργειας ας είναι η αξιοπρέπεια που επέλεξε μέχρι σήμερα στον αγώνα του ο Βασίλης, με τον οποίον δεν έχω πλέον επικοινωνία αν και εξακολουθώ να είμαι νομικός παραστάτης του.”
