Δεν έκλεισε μια εβδομάδα που έχασες την εξουσία. Αγωνίστηκες μετά τις ευρωεκλογές σα να ήσουν δεύτερος από σύμπτωση. Φούσκωσες τις ελπίδες των οπαδών σου ωσάν να κρατούσες την πόρτα του Παραδείσου μισάνοιχτη. Έτυχε να έχεις αντίπαλο που αγωνίστηκε με πάθος να χάσει. Και χτές, μαζευτήκατε για να δειτε πως προχωράτε. Και ήσουν ο ίδιος και απαράλλαχτος. Τροφοδοτούσες τις ελπίδες τους επαναλαμβάνοντας τις διαδόσεις που ο ίδιος έσπειρες μεσοβδόμαδα. Δεν κατάλαβες πως δεν ήταν ώρα για την «απεύθυνση» τι σου΄κανα και μ΄εγκατέλειψες/ γύρισε πίσω γιατί μου έλειψες. Το μοτίβο «ήμασταν ολίγοι στην σαλοτραπεζαρία, ώρα να γίνουμε πολλές» είχε ήδη ακουστεί από τον Φλαμπουράρη στα πεταχτά. Και έκανες συνεταίρο το πράσινο χρώμα, αλλά το χρώμα του Τσιρώνη, όχι του Ανδρέα. Δεν έπαιξες μικρός με  νερομπογιές και δεν ξέρεις πως το πράσινο βγαίνει από κίτρινο και μπλέ. Διότι κόκκινος, δεν υπήρξες ποτέ. Κίτρινος κατέληξες, μήτε καν ροζ. Και δεν στηριζόμαστε στους νέους, επειδή κανένας νέος δεν αισθάνεται τη νεότητα ως πάγια κατάσταση του μέλλοντός του. Το πολύ να ονειρεύεται στα πενήντα να καβαλάει Χάρλει με μπαντάνα. Η απλή φρασούλα «είμαι ο νέος Ανδρέας, αν και δεν φτάνω την μεγαλωσύνη του»  αρκούσε για να μετατρέψεις το Κινάλι σε φέουδό σου. Και δεν έπαψες, πίσω από τα λογάκια και τις σκέψεις σου, να χαμογελάς σαν τον χάχα. Στο λάθος κοινό σου, ένα βούρκωμα θα ήταν αρκετό για να τους εκτοξεύσεις.