Πρόλαβα να επισκεφτώ την αναδρομική έκθεση του Γιάννη Μόραλη στο Μουσείο Μπενάκη (αν και είδα πως πήρε ένα μήνα παράταση, λόγω αυξημένης προσέλευσης κοινού). Δεν θα συμμετάσχω στη γενική ευφορία. Οπωσδήποτε μια έκθεση του Μόραλη είναι ευπρόσδεκτη, αλλά ο Μόραλης ήταν πολύ μεγαλύτερος και συναρπαστικότερος από αυτήν την περιορισμένη και προβλέψιμη έκθεση, που μοιάζει να στήθηκε την τελευταία στιγμή για να συμπέσει με τα δέκα χρόνια από το θάνατο του ζωγράφου (ο ανύπαρκτος κατάλογος της έκθεσης είναι ενδεικτικός). Ο Γιάννης Μόραλης άξιζε περισσότερα, και αμφιβάλλω αν το Μουσείο Μπενάκη μπορεί πια να τα προσφέρει. Ελπίζω τουλάχιστον το ΜΙΕΤ που κατέχει το αρχείο του Μόραλη να φιλοτιμηθεί και, εκτός από τα εικαστικά του, να συγκεντρώσει τις συνεντεύξεις και τα κείμενά του και να τα εκδώσει σε αναλογική και ψηφιακή μορφή ― όπως και μια ανθολογία από τις ρήσεις του ― ως ελάχιστη ανταπόδοση αγάπης.