Ιούλιος και δεν θέλω να φυσήξει, ούτε να μας πάει μακριά. Είδα τα καλά των ανέμων του Ιουλίου.

Θέλω την άπνοια ενός εδώ πουθενά. Μια θάλασσα μικρή, της διάθλασης και της ανάκλασης, ήσυχη μνήμη γυάλας. Ταξίδι χρυσόψαρου σε 1000 άχρωμα κυβικά.

Αυτό θέλω. Και τη χαμένη αντοχή για ύπνο με πέντε σταγόνες ιδρώτα πίσω στο λαιμό, δίχως κλιματιστικό.

Θλίψη το όνομα της νέας καταιγίδας που ανακοίνωσαν. Μα πως το σκέφτηκαν;