Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Πνευματικής Υγείας έσπευσε να ανεβάσει το επίπεδο συναγερμού στο έξι, αλλά ήταν πια αργά και η ανδημία γεγονός: κρούσματα αναφέρονταν από κάθε μεριά του πλανήτη και ο αριθμός τους αυξανόταν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.
Μια λέξη τριβέλιζε το μυαλό κάθε νέου ασθενούς: αν.
Οι άνθρωποι σταματούσαν να δουλεύουν, σταματούσαν να κάνουν ό,τι έκαναν συνήθως, έπαυαν να θεωρούν δεδομένη την πραγματικότητα που ως τότε ζούσαν και άρχιζαν να εξετάζουν όλες τις υποθετικές τροπές που θα είχε πάρει η ζωή τους αν είχαν κάνει την άλφα ή τη βήτα επιλογή, όλες τις υποθετικές τροπές που θα είχε πάρει η ζωή τους αν δεν είχε μεσολαβήσει η άλφα ή η βήτα συγκυρία. Όσο περισσότερο το εξέταζαν τόσο περισσότερο έχαναν τις σταθερές τους, καθώς καταλάβαιναν ότι όλη η ως τώρα ζωή τους δεν ήταν μια σειρά ανεξαρτήτων μεταξύ τους επιλογών και συγκυριών, αλλά ότι αντίθετα η μία επιλογή ή συγκυρία είχε οδηγήσει στην άλλη κι η άλλη στην επόμενη και ούτω καθεξής, σαν σε δρόμο με άπειρες διασταυρώσεις, όπου από τη στιγμή που έπαιρνες την μία προέκυπε μια σειρά νέων πιθανοτήτων, αποκλείοντας ταυτόχρονα μια σειρά άλλων.

Αν δεν είχαν σπουδάσει αυτό επειδή για τρία μόρια μπήκαν στη μία αντί στην άλλη σχολή, αν δεν είχαν μπει στη σχολή αυτής αλλά της άλλης πόλης, αν δεν είχαν γνωρίσει εκείνους αλλά άλλους συμφοιτητές, αν δεν τους γούσταρε εκείνο αλλά το άλλο πρόσωπο, αν δεν είχε εξελιχθεί έτσι αλλά αλλιώς η πρώτη σχέση τους, αν δεν είχε τύχει να δουν εκείνη αλλά την άλλη αγγελία για δουλειά, αν, αν, αν, το κάθε τι που τους συνέβαινε διαμόρφωνε σε ένα ποσοστό το χαρακτήρα τους και άρα και τις μελλοντικές επιλογές τους.
Ίσως κάποια στιγμή η κατάσταση να μπορούσε να εξομαλυνθεί και τα αποτελέσματα της ανδημίας να μην ήταν αφόρητα τραγικά (με τη μεγάλη πλειοψηφία των ασθενών να κατόρθωναν να ελευθερώσουν το νου τους από τους υποθετικούς μαιάνδρους και να επανέλθουν στα σύγκαλά τους), αν ο ιός δεν μεταλασσόταν, με αποτέλεσμα να μην αφορά πλέον τα αν του παρελθόντος, αλλά και τα αν του μέλλοντος. Γιατί αν τα παρελθοντικά αν, οσοδήποτε καθοριστικά κι αν ήταν, ήταν πάντως αναπόδραστα, τα μελλοντικά αν βρίσκονταν στο χέρι του κάθε ασθενούς, που έντρομος συνειδητοποιούσε ότι ο δρόμος του ο έως τώρα μπορεί να ήταν αποτέλεσμα διακλάδωσης πάμπολλων αν που πραγματοποιήθηκαν με πάμπολλα αν που δεν πραγματοποιήθηκαν, αλλά ο δρόμος του ο από εδώ και πέρα ήταν ανοιχτός και μη προκαθορισμένος, με νέες υποθετικές διασταυρώσεις δεξιά κι αριστερά.

Τόση ευθύνη, τόση αβεβαιότητα, τόση τυχαιότητα και τόση ελευθερία δεν μπορούσε να αντεχθεί, με αποτέλεσμα όλοι οι ασθενείς να επιλέγουν να τρελαθούν· γι’ αυτό και τελικά η νόσος τους ονομάστηκε γρίπη του «μη χείρον».

(Kειμενάκι του 2009, με αφορμή έναν προηγούμενο ιό, την γρίπη των χοίρων)