Προκόπης Παυλόπουλος, εγκαινιάζοντας χθες ένα χωριό SOS: «… η Οικογένεια στην Ελλάδα πλήττεται σήμερα από πρωτόγνωρα φαινόμενα –εντελώς ξένα προς την Ελληνική νοοτροπία και παράδοση- γονέων, οι οποίοι φέρονται στα παιδιά σαν ανθρωπόμορφα τέρατα. Βεβαίως μπορεί αυτά τα φαινόμενα ν’ αποτελούν, ευτυχώς, μια μικρή εξαίρεση από τον γενικό κανόνα των Ελλήνων γονέων, πλην όμως είναι ανάγκη να λάβουμε τώρα τ’ απαραίτητα μέτρα ώστε αυτές οι επικίνδυνες εμπειρίες να μην συνεχισθούν και, κυρίως, να μην πάρουν μεγάλες διαστάσεις».

Δεν ξέρω τι είδους μελέτες ιστορικές, δημοσιογραφικές ή άλλες υπάρχουν επί του θέματος, διατηρώ πάντως εντονότατες υποψίες ότι τα φαινόμενα κάθε άλλο παρά πρωτόγνωρα είναι και υπό αυτήν την έννοια και κάθε άλλο παρά εντελώς ξένα προς την Ελληνική νοοτροπία και παράδοση.

Ωστόσο δεν είναι αυτό το οποίο κυρίως με ενοχλεί στο απόσπασμα της ομιλίας Παυλόπουλου. Κυρίως με ενοχλεί και με εξοργίζει το ότι ακόμη και ένα φαινόμενο που φέρνει τον κάθε άνθρωπο στα όρια του, ακόμη και ένα φαινόμενο που με το άκουσμα κάθε νέας εκδήλωσής του δεν γίνεται παρά να αφοπλιστείς συναισθηματικά, να νιώσεις εντελώς αμήχανα και αποπροσανατολισμένα, καθώς ακούς κάτι το οποίο έρχεται σε ριζική σύγκρουση με μερικά από τα πιο θεμελιώδη συστατικά της ύπαρξης, ακόμη δηλαδή και ένα φαινόμενο απέναντι στο οποίο θα περίμενε κανείς ότι όλοι θα στεκόμασταν με σεβασμό, ταπεινότητα και λίγη στοιχειώδη ανθρώπινη αλήθεια, γίνεται στα χέρια της οριακά κωμικοτραγικής φιγούρας ενός οριακά κωμικοτραγικού θεσμού, υλικό για πόζα, υλικό για αερολογίες, υλικό για ψέμα, υλικό για ιδεολογικές σαπουνόφουσκες, υλικό για πατριωτισμό της κακιάς ώρας, υλικό για προπαγανδιστική συλλογική εθνική απώθηση.

Δεν μας ενδιαφέρει φαιδρέ άνθρωπε, αν είναι ή δεν είναι ξένα προς την νοοτροπία και την παράδοση της ιδεολογικής σου φαντασίωσης.

Άσε και έναν τομέα της ζωής έξω από την τραγική σαχλότητα του εθνικού σου αφηγήματος.

Παιδιά κακοποιούνται και βιάζονται και σκοτώνονται από τους γονείς τους, μέσα στην θαλπωρή της οικογενείας του. Αντί να πεις κάτι αληθινό, αντί ακόμη καλύτερα να σωπάσεις, έρχεσαι να πουλήσεις φληναφήματα αμόλευτης ελληνικότητας.

Αλλά σε νοιάζει μόνο η «Ελλάδα» σου. Αυτή να μείνει στο απυρόβλητο. Τα παιδιά της κυριολεκτικά και μεταφορικά να πάνε να γαμηθούν. Από τους πατεράδες τους.