Mύρτιδα, Αυγή και Ηδύλη, είναι φανταστικά ονόματα τριών νεανίδων που βρέθηκαν ως σκελετοί και αναπαραστάθηκαν από τον ορθοδοντικό κύριο Παπαγρηγοράκη, ασφαλώς πανεπιστημιακό. Αυτή είναι και η συμβολή ενός Έλληνα ακαδημαϊκού στην προστιθέμενη αρχαιογνωστική τρυφερότητα μιας καθαρά αναστατικής φαντασίωσης.
Βέβαια, ο κύριος των ορθών οδόντων δικαιούται να έχει αγωνίες ή απορίες περί το αρχαιολογικό έργο και μπράβο του που δεν διέτρεξε την τρέχουσα επιστολογραφία και σύστριγγλο που ανεφύη λόγω διάστρωσης του βράχου της Ακρόπολης με νέα δάπεδα, αλλά προτίμησε να απευθυνθεί σε έναν φίλο του, τον έγκριτο και μονίμως αθωωμένον από εμε Μανόλη Κορρέ, έναν άκρως ενδιαφέροντα και καινοτόμο ευρηματικό αρχιτέκτονα. Ο Κορρές απέστειλε στον φίλο του μιας μορφής ενημερωτική επιστολή, οπου εξηγεί (ως επικεφαλής) διάφορα ζητήματα διάστρωσης τμημάτων του intra muros βράχου.
Δεν θα μείνω μήτε στα ανασκευαστικά μήτε στα ερμηνευτικά της εμμονής του, επειδή νομίζει (ανακριβώς) πως έχει πιάσει μία ή δύο γενιές το άγχος για τον χρόνο που κυλάει. Είναι γεγονός πως δικαιούται και κατέχει πρωτεύουσα θέση στην επετηρίδα των διαλαμψάντων στο έργο της Ακρόπολης. Όντως ο Τραυλός σκέφτηκε να συνδέσει με στέρεα μονοπάτια τον Βράχο, αλλά ο Κορρές, ανκαι προσπαθεί να εξηγήσει πως υπάρχει «αρχή» στον Πολιτισμό και έχει μέρος της διοικητικής και εκτελεστικής ευθύνης για τις προτεινόμενες διακλαδώσεις (ελπίζω όχι για τον «ανελκυστήρα πλαγιάς», μια εξ Ιταλών ιδέα για το Κόμο) στην επιστολή του είναι αποκαλυπτικός και αποστομωτικός:
Υπενθυμίζεται (γράφει) ότι την κλασική εποχή, εξαιρουμένων μόνον του τεμένους του Διός, και κάποιων μικρών εκτάσεων, όλες οι επιφάνειες στην Ακρόπολη ήταν καλυμμένες με απολύτως επίπεδες διαστρώσεις με μείγμα χαλίκων, αργίλου και ασβέστη (χάριν των οποίων σε πολλές θέσεις ο βράχος είχε απολαξευθεί έως και 20 εκ. χαμηλότερα).
Επομένως, ως αρχαιολογών αρχιτέκτων εν πληρότητι, ο Κορρές μας θυμίζει ότι στα αρχαία χρόνια, οι Αθηναίοι δεν άφηναν χάρβαλο τους ανοιχτούς χώρους πέριξ των μνημείων, αλλά συνειδητά «βάθαιναν» τομείς για να υπάρχουν επίπεδες διαστρώσεις, με μείγμα πιστοποιημένο, άρα μπορούσαν να τριγυρίζουν στον βράχο με άνεση, χωρίς να σκοντάφτουν ή τα καταρρέουν εάν συνελαμβάνοντο μέθουες με κοθόρνους. Άρα ο Μανόλης γνωρίζει άριστα τον τρόπο σύνδεσης των βάσεων όλων των κτισμάτων του Βράχου και μπορεί να εισηγηθεί ανέτως στην Εξουσία να υλοποιηθεί όχι μπετονένιο δίκτυο ατραπών, αλλά σειρά «επιπέδων διαστρώσεων» με απλά υλικά όπως στα χρόνια της σύλληψης του έργου. Μήτε σκοπεύω να ξεχάσω και μια λέξη από την αξέχαστη ξενάγησή του, στην δεκαετία του 80, που μου έλυσε πλήθος αποριών και ζητημάτων.
Να κλείσω δηλώνοντας πως εδώ δεν έχουμε έριδες Μπάιντεν και Τραμπ, μήτε Αλλιέχιν και Καπαμπλάνκα, αλλά απλώς να καλέσουμε εγκαρδίως τον Μανόλη Κορρέ, να υλοποιήσει με ακρίβεια αυτό που έχει ήδη επισημάνει και είναι απολύτως σεβαστό σε όλες τις ανστηλωτικές αρχές. Εξάλλου ποτέ δεν με άφησε διψασμένο όταν αναζητούσα πηγές λύσεων – και τους ελκυστήρες της Κοσμοσώτειρας σκέφτηκε ευφυώς να παρεκτείνει, και βάρη πρότεινε να προσθέσω σε κάστρων τειχογύρισμα, καταφέρνοντας να τα φέρω σε κάθετη μορφή, χωρίς να χρειαστούν συντάγματα Αιγυπτίων να σπρώχνουν τα ρηγματωμένα, και το «έι-όπ» να αντηχεί στου Βαηνά και στου Κολυδρού τα καστέλια.
Τα υπόλοιπα, όπως κάτι δηλητηριώδεις υπομνήσεις περί του πόσες φορές επισκεφθήκαμε, οι μυσαροί αρνητές το Νέο Ταμιείον, ας τα συλλάβει αιδήμων σιωπή, διότι βλέπουμε πόσο πρόκοψαν οι τακτικοί πολιτιστικοί ηγήτορες, όχι ως θαυμαστές του υπερφυούς μνημείου, αλλά ως αδέκαστοι και πολυτίμητοι ξεναγοί του.
Eννοώ και υπαινίσσομαι κάτι απλό: εάν οι Ζαππαίοι, οι Στουρνάρηδες και άλλοι ευεργέτες ήταν λιτοί και χουβαρντάδες, δεν ξέρω εάν το ενεργό ίδρυμα Ωνάση και άλλα τινά δεν προσφέρουν μαζί με την γενναιόδωρη πράγματι χορηγία και μέρος ή όλον ενός ανθρώπινου δυναμικού του οποίου οι απόψεις δεν ταυτίζονται σώνει και καλά με την πολιτιστική πολιτική του Υπουργείου Πολιτισμού της Χώρας.
