Έτσι που έχουν διαμορφωθεί τα πολιτικά μας, ελπίζω, μέσα στη σύβραση των κομματικών σας ελπίδων, να μη λησμονήσετε ένα ύμνο στην παραγωγική μας οκταετία. Δηλαδή πως από το 2012, όλες οι κυβερνήσεις, εκτός από την πρόσφατη, ήσαν προϊόν συνεργασίας κομμάτων.

Όσο για την παρούσα, κατά τη γνώμη μου δείχνει τέτοια αμήχανη και παιδική συμπεριφορά, που θα χρειαστεί εκλογές, συνεργασίες και έναν στρατό οικογενειακής  σύμπνοιας για να αντέξει ένα διάστημα μέσα σε ένα δάσος από φάσκελα.

Ο πρωθυπουργός, που έχει τον έλεγχο των κινήσεων, δεν ελέγχει βέβαια την πολιτική πιάτσα. Παραείναι ατρομιστής και προστάτης της εικόνας του. Όρισε ενεργό μέλος της φαμίλιας της Πρώτης Σερρών, έναν υπουργό από το καραμανλικο σόι που του έπρεπε αντικατάσταση, αλλά τον κρατάει μή και θυμώσουν οι καραμανλικοί και επιστρέψουν στην αφράτη και αβρή υποστήριξη του Σύριζα. Ωστόσο, από το 2016 που ο πρωθυπουργός “αρχήγεψε”, ξέχασε πως προέκυψε ως αρχηγός από ηλεκτροκόλληση πτερύγων. Ακόμη και σήμερα, δεν λέει να αποξεχάσει τα πολυάριθμα “εργαστήρια επιρροής”. Ήδη ο “διάλογος” που πιέζεται από “συμμάχους” να ξεκινήσει με τους Τούρκους, αφήνει ακάλυπτη την αριστερή του πτέρυγα, κι αυτό θα το πληρώσει.

Μη με ρωτάτε το πως και το γιατί. Από νωρίς ο “Ηγέτης” εμφανίζεται άνετος και φέρεται “φυσικά”. Όποτε το δοκίμασε αυτό η Δεξιά, άρχιζε να φλερτάρει με κάποιο Κέντρο.

Αυτό το “μαξιλάρι” που υποτίθεται πως κληρονόμησε, ήταν τόσο μεταφυσικό, ώστε άρχισε να μας λείπει.

Τέρμα. Υπάρχει τάση προς Ένωση, αλλά καμία συναίνεση δεν φωτίζει τον Φάρο πάνω στον Βράχο.