Διαβάζω δυο μέρες τώρα, τα άρθρα που εξαίρουν το γεγονός ότι η Αλεσάντρα Γκαλόνι αναλαμβάνει την αρχισυνταξία του ειδησεογραφικού πρακτορείου Reuters. Μόνο σε μένα χτυπάει άσχημα αυτό; Δεν θα έπρεπε σήμερα, εν έτει 2021, μια τέτοια πληροφορία να μην συνιστά είδηση; Κι όμως, αναπαράγεται από όλα τα μέσα, του ίδιου του Reuters συμπεριλαμβανομένου. Είναι αν μη τι άλλο αποκαρδιωτικό να μην θεωρείται τετριμμένο ότι μια γυναίκα θα ηγηθεί της αρχισυνταξίας του πρακτορείου, ακόμη κι αν θα είναι η πρώτη στα 170 χρόνια λειτουργίας του. Το ποσοτικό στοιχείο –αυτά τα 170 χρόνια– δεν θα πρέπει να μας αποπροσανατολίζει για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν βρισκόμαστε πλέον κοντά σε κάποια ιστορική, φεμινιστική στιγμή του 20ου αιώνα. Η κατασκευή της συγκεκριμένης πληροφορίας ως άξιας να φιγουράρει στην παγκόσμια ειδησεογραφία, θεωρώ ότι εξυπηρετεί το ακριβώς αντίθετο αφήγημα: αντί του φεμινισμού, εξυπηρετεί δηλαδή την ανδροκρατία/πατριαρχία. Οι γυναίκες, ως άλλες σουφραζέτες(;) εξαναγκάζονται να εκλάβουν την είδηση ως ένα ακόμα κατόρθωμα, με αποτέλεσμα να επικεντρώνεται η προσοχή στο φύλο της Γκαλόνι και όχι στο ότι είχε τα ουσιαστικά προσόντα για αυτή τη θέση· ενώ οι άντρες εκλαμβάνουν την είδηση ως μια πληροφορία “εξέχουσας σημασίας” η οποία όμως κομίζει τη συγκαλυμμένη αναμάσηση της υπεροχής τους: «χρειάστηκαν τελικά 170 χρόνια για να πέσει και αυτό το κάστρο!», μονολογεί υπομειδιώντας ο μονολιθικός πατριάρχης.
Η πρακτική αυτή, πια, αποπροσανατολίζει από την αυθεντική αξιοκρατία και δημιουργεί κακό προηγούμενο. Εθίζει ύπουλα το κοινό τόσο στη αδικαιολόγητη διακριτότητα των διαφορών φύλου, φυλής/χρώματος, και σεξουαλικού προσανατολισμού, όσο και στη διαβλητότητα των κριτηρίων που συνετέλεσαν στην τελική επιλογή για τη στελέχωση της εκάστοτε θέσης. Η πρακτική αυτή επιστρέφει μπούμερανγκ και εξαναγκάζει τα εκάστοτε κινήματα σε πύρρειες νίκες όταν γίνεται κατανοητό ότι η όποια αποτυχία, του προσώπου επιλογής για την εκάστοτε θέση, δεν θα στηριχθεί σε μια κριτική που θα πατάει πάνω σε ουσιαστική επιχειρηματολογία, αλλά, ξανά, στα επουσιώδη: φύλο, φυλή/χρώμα, σεξουαλικό προσανατολισμό. Δεν μπορούμε από τη μία να εθίζουμε το κοινό να βλέπει ως κατόρθωμα, το 2021, την αναρρίχηση της Γκαλόνι στη θέση της αρχισυντάκτριας, και μετά, από την άλλη, σε μια υποτιθέμενη αποτυχία της, να περιμένουμε να μην παρεισφρήσει το φύλο της στις εξηγήσεις/αιτιάσεις για την αποτυχία της. Και το χειρότερο είναι ότι ακριβώς επειδή βρισκόμαστε στο 2021, το ότι είναι γυναίκα, δεν θα παρεισφρήσει φανερά, αλλά ύπουλα: στη σκέψη της καθεμιάς και του καθενός που παραμένει εθισμένος σε αυτή τη νοθεία της αξιοκρατίας.
